Shichi - Go - San !

H γιορτή Shichi-Go-San (κυριολεκτικά 7-5-3  είναι αφιερωμένη στα παιδιά. Κατά τη διάρκεια της αγοράκια ηλικίας 3 και 5 ετών, μαζί με κοριτσάκια 3 και 7 ετών φοράνε τα καλά τους και πηγαίνουν στο  ναό.  Τώρα θα μου πείτε "Σε ποιο ναό;" Θεωρητικά σε Σιντοϊστικό αλλά ειλικρινά, δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό. Στον πλησιέστερο! Εμείς πήγαμε στον Σιντοϊστικό Tomioka Hachiman-gu και το βουδιστικό Fukagawa Fudoson, τους οποίους έχω αναφέρει σε διάφορες αναρτήσεις τελευταία) . Ευκαιρία για φωτογραφίες, σκέφτηκα. Που να ήξερα ότι λιγότερο από 1 ώρα μετά το πρωινό μου θα γινόμουν μάρτυρας απίστευτων (για εμάς τους ξένους χαζοτουρίστες) σκηνών. Θα φτάσω και σε αυτό. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: πληροφορίες για τη γιορτή Shichi-Go-San. 

Η παράδοση θέλει τα παιδιά να επισκέπτονται τους ναούς όταν φτάνουν μια συγκεκριμένη ηλικία, στις 15 Νοεμβρίου. Επειδή όμως ούτε αργία είναι, ούτε οι ναοί έχουν απεριόριστο χώρο, ο καθένας πάει όποτε μπορεί (και οι περισσότεροι τα 2 σαββατοκύριακα που είναι πιο κοντά στην ημερομηνία).  Οι εύποροι γονείς ντύνουν τα παιδιά τους με κιμονό (και ενίοτε φοράνε και οι ίδιοι) . Στις οικογένειες με πιο χαμηλό εισόδημα ισχύει ο κανόνας : Τα κορίτσια κιμονό, τα αγόρια κοστούμι.  Όταν τόλμησα να ρωτήσω τι γίνεται στις περιπτώσεις που οι γονείς δεν μπορούν να πληρώσουν τα εκατοντάδες χιλιάδες γιεν που κοστίζει ένα κιμονό, η απάντηση που πήρα ήταν "Για τα αγόρια συζητιέται. Για τα κορίτσια θεωρείται φοβερά ντροπιαστικό, μιλάμε για τραύμα που θα σε στιγματίσει για πάντα!" Καταλαβαίνετε τη στεναχώρια μου όταν είδα ένα κοριτσάκι με τη σχολική της ποδιά στην αυλή του ναού.  Τα πρώτα λεπτά της επίσκεψής μας στο -βουδιστικό- ναό κυλάνε με τα βασικά: Καίμε αρωματικά ματσάκια, πετάμε ένα κέρμα προς το ιερό και "προσευχόμαστε" (δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν όσοι όντως προσεύχονται, εγώ απλά ενώνω τα χέρια στην κλασική στάση προσευχής, αυτό μπορώ να αντιγράψω από τους άλλους επισκέπτες) .  Όσο συμβαίνουν όλα αυτά, ακούγονται ήχοι τυμπάνων αλλά ο κόσμος είναι πολύς, τα κιμονό των παιδιών υπερπαραγωγές και δεν έχω χρόνο να αναρωτηθώ από που προέρχονται. Μετά από λίγο συνειδητοποιώ πως κάτι συμβαίνει οπότε σέρνω το Gaku στο εσωτερικό του ναού για να δούμε τι γίνεται.  

Αυτό που λαμβάνει χώρα είναι μια λειτουργία - ομαδική προσευχή για τα θύματα του σεισμού και τσουνάμι του περασμένου Μαρτίου. 
Εγώ βρίσκω το όλο σκηνικό φοβερό: μοναχοί χτυπάνετα τύμπανα ενώ ο κόσμος μουρμουρίζει μια προσευχή (μας έχουν μοιράσει τους στίχουν αλλά είναι στα ιαπωνικά οπότε αδυνατώ να παρακολουθήσω) . Ο Gaku βαριέται και θέλει να φύγουμε (ναι, καλά!) . Λίγα λεπτά αργότερα το όλο τελετουργικό φτάνει στο τέλος του και ένας από τους μοναχούς μας ενημερώνει πως σήμερα θα επιτραπεί στους επικέπτες να ακουμπήσουν το μεγάλο άγαλμα του Βούδα στην κεντρική είσοδο του ναού (κανονικά υπάρχουν μπάρες που εμποδίζουν τη φυσική επαφή του κόσμου με το άγαλμα) . 

Σε σχέση με αυτό  υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες: Δεν μας επιτρέπεται να ακουμπήσουμε το σπαθί, το κομποσκοίνι και άλλα σημεία του αγάλματος. Πολλοί (κυρίως  ηλικιωμένοι) προσεύχονται στα πόδια του.  Μετά από αυτό περνάμε στους χώρους πίσω από το άγαλμα. Εκεί έχει στηθεί μια ολόκληρη επιχείρηση, μέρος της οποίας είναι οι προσευχές για τα παιδιά που γιορτάζουν και οι φωτογραφίες με τα ειδικά ζαχαρωτά ανα χείρας (περιττό να σας πω πως εμάς δεν μας έδωσαν) . Οι νεαροί μοναχοί μοιράζουν γλυκά, βγάζουν φωτογραφίες τα παιδιά με τα κιμονό τους και τα στέλνουν να σταθούν στη σειρά για το διπλανό δωμάτιο.Εκεί μπαίνουν ανα δυάδες (μπορούν να μπουν και οι γονείς τους). Τους περιμένουν άλλοι 2 μοναχοί οι οποίοι διαβάζουν μια προσευχή, αρχίζουν να ψέλνουν και παράλληλα να κουνάνε πέρα-δόθε κάτι στο σχήμα σφουγγαρίστρας αλλά από χαρτί. Αυτό υποθέτω πως απωθεί τα κακά πνεύματα, βασικό στοιχείο της γιορτής έτσι και αλλιώς. Στο σημείο αυτό μαθαίνω (μετά από σχετική ερώτηση) πως τα παιδάκια καθόλου δεν τα ενοχλούν οι ψαλμωδίες σε ακαταλαβίστική γλώσσα, ούτε και η χάρτινη σφουγγαρίστρα. Έχουν ήδη πάρει τα γλυκά που τους έχουν υποσχεθεί οι γονείς τους! Κάτι το οποίο κάνει την όλη ανάμνηση ιδιαίτερα ευχάριστη και καθιστά τα παιδιά λάτρεις της!

Κλείνοντας, ένα μικρό σχόλιο για την τελευταία φωτογραφία: 
Το κιμονό που φοράει το κοριτσάκι κοστίζει περίπου 3 μισθούς νεοδιόριστου δασκάλου.  Το καθάρισμά του παίρνει ώρες (και μια περιουσία, καθώς πρέπει να το αναλάβει ειδικός) . Σαν να μην έφτανε αυτό, οι 12ποντες ξύλινες σαγιονάρες αποτελούν αιτία ατυχήματος από μόνες τους. Για να μην καταλήξει σε δράμα η γιορτή λοιπόν, οι γονείς πιάνουν το χέρι του παιδιού τους στην εξώπορτα του σπιτιού  και δεν το αφήνουν μέχρι να γυρίσουν!