Δευτέρα πρωί. Ξεκινάω για εξόρμηση στη γειτονιά με συνοδοιπόρο το Google Maps （Guguru στα ιαπωνικά) . Περνάω τη γέφυρα που χωρίζει το νησάκι μας από τον υπόλοιπο κόσμο και κατευθύνομαι σε ένα πάρκο στο οποίο κατά το Google υπάρχει ένας ναός Shinto (φωτογραφίες 2-5). Εκεί βρίσκω οικογένειες που έχουν πάει τα παιδάκια τους. Κοριτσάκια με κιμονό, μαμάδες που φοράνε τα καλά τους... Μη με ρωτήσετε γιατί, όποιον Ιάπωνα και να ρώτησα δεν είχε ιδέα.
Από πριν να έρθω είχαμε ανοίξει με διάφορους φίλους μου το θέμα της θρησκείας. Αυτά που έμαθα ήταν τα εξής: Η πλειοψηφία των Ιαπώνων δεν δηλώνει/αισθάνεται μέλος της μίας ή της άλλης θρησκείας. Τα πάντα εδώ λειτουργούν συγκρητιστικά, ενώ η χώρα είναι σε μεγάλο βαθμό κοσμική.
Ο Σιντοϊσμός γεννήθηκε στην Ιαπωνία και βασίζεται στη λατρεία των πνευμάτων (κάμι) και την πίστη πως αυτά βρίσκονται παντού. Από εκεί πηγάζει η παράδοση, για παράδειγμα, της καύσης των chopsticks μετά από κάποια χρόνια χρήσης. Η μόνη περίοδος κατά την οποία έγιναν απόπειρες να καταστεί εθνική θρησκεία, ήταν αυτή του πολέμου.
Υπάρχει επίσης ο Βουδισμός, ο οποίος ήρθε τον 6ο αιώνα από την ηπειρωτική Ασία. Ναούς αλλά και επιρροές στην καθημερινότητα μπορεί να βρει κανείς παντού.
Η Οκινάουα (μαζί με όλο το σύμπλεγμα νησιών στο οποίο ανήκει) έχει τη δική της τοπική θρησκεία, το οποίο επίσης αποτελεί συνονθύλευμα λατρειών, φιλοσοφικών τάσεων (Κομφουκιανοσμός-Ταοϊσμός) και δοξασιών.
Από τη λίστα δεν λείπουν οι σύγχρονες θρησκείες, με το Χριστιανισμό, το Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό να βρίσκονται μεταξύ των πιο διαδεδομένων. Υπάρχουν και άλλες, για τις οποίες, για να είμαι ειλικρινής πρώτη φορά άκουσα όταν άνοιξα τη Wikipedia!
Στις επιρροές των δυτικών θρησκειών σημειώνω αυτά που βγάζουν μάτι: Γιορτές Χριστουγέννων (σύμφωνα με πολλούς είναι ζήτημα χρόνου να αρχίσει να γιορτάζεται και το Πάσχα) καθώς και ο γάμος σε εκκλησία! (Σε σχέση με αυτό το τελευταίο ξέρω διάφορα ξεκαρδιστικά, όπως πχ το γεγονός ότι ο παπάς σπανίως είναι χριστιανός)
Για να καταλάβετε σε αριθμούς για πόσο χαώδη κατάσταση μιλάμε:
Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας είναι ~127,450,000, υπάρχουν 119,000,000 Ιάπωνες που δηλώνουν πως πηγαίνουν σε ναούς Σίντο τακτικά και 81,000,000 Βουδιστές!
Τώρα αν συνδυάσουμε αυτά τα δεδομένα με το γεγονός ότι περί το 70% του πληθυσμού (άλλοι λένε 85-90%) δηλώνει από αγνωστικιστές εώς άθεοι, μπορούμε να παραιτηθούμε από οποιαδήποτε προσπάθεια κατανόησης!
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στη βόλτα μου. Βγαίνοντας από το ναό, βλέπω στα 10 μέτρα άλλο ένα, βουδιστικό αυτή τη φορά (φωτογραφίες 1,6). Και εκεί το ίδιο σκηνικό. Κοριτσάκια με κιμονό, γονείς που έχουν φορέσει τα καλά τους, μεσήλικες με κοστούμια και χαρτοφύλακες που περνάνε για μια γρήγορη προσευχή και φεύγουν (σε σχέση με αυτό το τελευταίο ρώτησα το Gaku: μου είπε πως συνήθως όταν έχει γίνει κάτι κακό όπως αρρώστια,ατύχημα κτλ ο κόσμος πάει σε ναούς και προσεύχεται για γρήγορη ανάρρωση).
Στον αυλόγυρο πωλούνται διάφορα γούρια, το καθένα με άλλη ειδικότητα: για όσους πρόκειται να κάνουν ταξίδια, για μαθητές που πρόκειται να δώσουν εξετάσεις, για εργαζομένους κτλ... Πωλούνται επίσης ματσάκια από αρωματικά στικ, τα οποία οι επισκέπτες καίνε σε ένα συγκεκριμένο σημείο της αυλής και με κυκλικές κινήσεις του χεριού "σπρώχνουν" τον καπνό προς το σώμα και κυρίως το κεφάλι τους. O καπνός θεωρείται πως έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Μπαίνω και εγώ στο χορό, όχι τόσο για τις θεραπευτικές ιδιότητες του καπνού όσο για την εμπειρία. Πετάω και το κέρμα μου στο ιερό (έχει κάτι μεταλλικές μπάρες στις οποίες χτυπάνε τα κέρματα κατά την πτώση. Υποτίθεται πως μετά το κέρμα προσεύχεσαι κιόλας αλλά περιορίζομαι στο πρώτο κομμάτι.
Βγάζω και τις φωτογραφίες μου και φεύγω. Στο σπίτι ψάχνω μερικές πληροφορίες τόσο για το βουδιστικό όσο και για το σιντοϊστικό ναό:
Ο 1ος χτίστηκε στα τέλη της περιόδου Edo (τέλη 19ου αι.) ενώ ο 2ος τα έχει τα χρονάκια του: κατασκευάστηκε το 1627! Είναι αφιερωμένη στο κάμι (είπαμε: πνεύμα!) Hachiman, το οποίο είναι κάτι σαν το δικό μας Άρη και δεύτερο σε δημοφιλία στην Ιαπωνία.
Και οι 2 ναοί απευθύνονται σε οδοιπόρους: Όταν κάποιος είναι να πάει ταξίδι, περνάει από εκεί για μία προσευχή.
Όποτε λοιπόν αποφασίσω να έρθω Ελλάδα θα περάσω μια βόλτα να προσευχηθώ γιατί άλλες 11 ώρες ακινησίας δύσκολα να τις αντέξω!
No comments:
Post a Comment