No pain? Pain, pain!

Όπως σας είπα και χτες, η τύχη μου η μαύρη με έριξε στην ανάγκη Ιάπωνα οδοντιάτρου. Έψαχνα λοιπόν κάποιον που να ξέρει αγγλικά. Ε λοιπόν οι οδοντίατροι (και φαντάζομαι και όλοι τους οι συνάδελφοι) θέλουν να βγάλουν τα λεφτά του Proficiency από ένα ραντεβού... Σφράγισμα 300 ευρώ! Στην αρχή λέω τι να κάνεις, πονάω... Στη λίστα όμως δεν είναι κανένας κοντά στο σπίτι. Με τις μοναδικές ικανότητες προσανατολισμού μου πιο πιθανό ήταν να καταλήξω στο αεροδρόμιο παρά στον πιο κοντινό αγγλόφωνο οδοντίατρο. Οπότε λέω άστο! Θα πάω σε κάποιον στη γειτονιά! Όσο να πεις δόντι είναι, θα το δει και θα καταλάβει! Λέω και στο Γκάκου να πάρει τηλέφωνο να εξηγήσει την κατάσταση οπότε αισθάνομαι χαλαρή... 

Έλα όμως που μου πήρε μισή ώρα να βρω το ιατρείο και ας ήταν 500 μέτρα από το σπίτι! Στο 15λεπτο το είχα βρει δηλαδή αλλά ήταν κλειστό και μέσα ψυχή. Μετά συνειδητοποίησα ότι κάτι φυλλάδια που είχε στην πόρτα ήταν "Μεταφερθήκαμε" . Όχι ότι μπορούσα να τα διαβάσω! Στο δρόμο ρώτησα 5 άτομα, και οι 5 με έστειλαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Η 6η, μια συμπαθέστατη κυρία με το παιδάκι της μου είπε (από ότι κατάλαβα όταν άρχισε να με τραβάει από το χέρι) ότι πάει στην ίδια κατεύθυνση! Χαχαχα, μιλάμε για συνεννόηση μηδέν! Κάποια στιγμή κάτι μου λέει και δεν καταλαβαίνω (πώς να καταλάβω που μιλάει ιαπωνικά;). Νόμισα και εγώ ότι προσπαθεί να συστηθεί (δες φαντασία) και τις έδωσα το χέρι. Κοκκίνησε, γούρλωσε και τα ματάκια της και άρχισε να μου λέει "Όχι, όχι! (κάτι στα ιαπωνικά) ντέντιστο!" Μετά κατάλαβα ότι ήθελε το φυλλάδιο για να τσεκάρει τη διεύθυνση. Την ευχαρίστησα χίλιες φορές, της ζήτησα και συγνώμη και έφυγα. Μετά που το σκεφτόμουν συνειδητοποίησα ότι πρέπει να έπαθε φοβερό σοκ! Τι να κάνω όμως και εγώ το έρμο, έπρεπε να βρω τον οδοντίατρο! 

Φτάνω στο ιατρείο, μπαίνω, βγάζω τα παπούτσια (από τα λίγα πράγματα που με έχουν δυσκολέψει τόσο είναι αυτό με τα παπούτσια, τα βγάζεις παντού) , μου δίνουν παντόφλες και περιμένω τη σειρά μου. Μου δίνουν μια φόρμα να συμπληρώσω, στην οποία όλα είναι στα γιαπωνέζικα. Μου δείχνει τη στήλη με τη διεύθυνση και το όνομα (νέιμου, αντορέσου) και μου λέει να περάσω μέσα. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, σκέφτομαι. Και δεν έπεσα και πολύ έξω. Ο γιατρός μου ζητάει να του δείξω πού είναι το πρόβλημα. Με ρωτάει "No pain? " Του λέω ότι πονάω και μάλιστα πολύ. Αρχίζει τελοσπάντων να ασχολείται με τα του δοντιού, μέχρι που κάποια στιγμή αισθάνομαι ένα πόνο που με σκοτώνει! Και με το στόμα ορθάνοιχτο τι να πεις; Κάτι σαν μουγκρητό βγήκε! Ακολουθεί ο διάλογος: 
"Pain?"  "Pain, pain!!!"  "Now pain?" 
"Pain!" "Ok". 
Με τα πολλά τελειώνει τη δουλειά του και σηκώνομαι. Τον ρωτάω μισά αγγλικά μισά ιαπωνικά  πότε θα περάσει ο πόνος εντελώς. Η απάντηση που πήρα με αποστόμωσε: "Yes! No pain!"