Η Κυριακή πέρασε δημιουργικά. Πρωί πρωί θα ξεκινούσαμε για το θέατρο οπότε είπαμε να φάμε κάτι πρώτα, δεν ξέραμε και πόσο θα κρατήσει η παράσταση. Τελικά καταφάραμε να αργήσουμε (μη με ρωτήσετε πως, το Εθνικό Θέατρο ήταν 4 στάσεις του μετρό από το σπίτι και ξυπνήσαμε 2 ώρες νωρίτερα) και μετά τρέχαμε να προλάβουμε την έναρξη. Τα εισιτήρια τα είχαμε αγοράσει online όμως, οπότε έπρεπε να περάσουμε και από τα εκδοτήρια. Μετά εγώ διψούσα από το τρέξιμο, σταμάτησα να πάρω νερό και δεν έβρισκα ψιλά, μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο άρχισε το έργο...Με λίγο πάτημα των συνεπέστερων θεατών, λίγο θόρυβο καταφέραμε και καθίσαμε!
Εγώ είχε τύχει να πάω κάποια στιγμή σε μια παράσταση των Kikunokai, οι οποίοι χορεύουν, τραγουδάνε, έχουν μαριονέτες, παίζουν και λίγο θέατρο. Είχα λοιπόν μια εικόνα του τι θα ακολουθούσε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήμουν και εντελώς προετοιμασμένη. Να ξεχακαθαρίσω εδώ πως η παράσταση που παρακολούθησα ήταν του είδους Kabuki, ούτε Noh ούτε kyōgen, ούτε αυτό με τις μαριονέτες.
(αφίσα της παράστασης που παρακολουθήσαμε)
Η πλοκή είναι σχετικά απλή και δεν απαιτείται γνώση ιαπωνικών για να παρακολουθήσει κανείς. Υπάρχουν οι απλοί άνθρωποι, οι υπηρέτες, οι γενναίοι τοπικοί ήρωες, τα τέρατα και ενίοτε και οι ηλικιωμένοι σοφοί. Συνήθως υπάρχει μια μάχη μεταξύ γενναίου και τέρατος, άλλες φορές ένα ερωτευμένο ζευγάρι που δεν γίνεται αποδεκτό από τις οικογένειες / την κοινωνία. Όχι δηλαδή πως πήγαμε για την πλοκή. Αυτά που σου τραβάνε την προσοχή στο Kabuki είναι τα κοστούμια και το μακιγιάζ. Και τα δύο στα άκρα.
Τα κοστούμια είναι τεράστια και αφηνουν μικρά περιθώρια για κινήσεις. Για το λόγο αυτό υπάρχουν οι ninja. Όχι κανονικοί ninja, εγώ τους λέω έτσι και θα καταλάβετε ακριβώς γιατί μόνο αν τους δείτε! Είναι κάτι τύποι ντυμένοι στα μαύρα, οι οποίοι ενίοτε φοράνε και μάσκες. Κινούνται εντελώς διακριτικά και έχει τύχει να μην συνειδητοποιήσω ότι ένας βρισκόταν στη σκηνή μέχρι που αποχώρησε! Ο ρόλος τους στην παράσταση είναι απλός: φροντιστές επί σκηνής! Πολλές σκηνές διαρκούν αρκετά και μερικές χορογραφίες απαιτούν αλλαγές στα κοστούμια, έξτρα αντικείμενα κ.α. Τα γιγαντιαία κοστούμια όμως δεν προσφέρουν ελευθερία κινήσεων και τσέπες, οπότε οι ίδιοι οι ηθοποιοί δεν μπορούν ούτε την περούκα τους να διορθώσουν, πόσο μάλλον να μεταμορφωθούν από μοναχοί σε σαμουράι και να εμφανίσουν ένα σπαθί από το πουθενά. Οι ninja κάνουν αυτό ακριβώς, φέρνουν τα έξτρα αντικείμενα, κάνουν όλες τις απαραίτητες αλλαγές στη στολή και ότι χρειάζεται με τα σκηνικά.
Το μακιγιάζ είναι βαρύ και φανταχτερό. Μιλάμε για ολόκληρα χιλιοστά μπογιάς που χωρίζουν το δέρμα από τον έξω κόσμο. Αυτό βοηθά και με το γεγονός πως σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί είναι άντρες. Το kabuki ενώ ξεκίνησε από γυναίκες ηθοποιούς στη συνέχεια απαγορεύτηκε η συμμετοχή τους σε αυτό. Όλα αυτά βέβαια το 17ο αιώνα, άλλες εποχές. Τώρα η έλλειψη συμμετοχής τους έχει να κάνει περισσότερο με την προσκόλληση στις παραδόσεις.
Στο διάλειμμα συνειδητοποιώ πως πολύς κόσμος έχει έρθει φορώντας κιμονό ενώ ακόμη περισσότερος κόσμος έχει φέρει φαγητό από το σπίτι! Όχι, οι Ιάπωνες δεν κουβαλάνε το δικό μας κόμπλεξ για το σπιτικό φαγητό σε τάπερ. Το κουβαλάνε μαζί τους και τρώνε σε κάθε ευκαιρία, για αυτό ζουν περισσότερο από κάθε άλλο λαό και ζυγίζουν λιγότερο από πολλούς.
Νο1 στη λίστα με τις λιχουδιές είναι οι κεφτέδες ρυζιού (onigiri), τους οποίους μπορεί να βρει κανείς παντού από τα ράφια των σούπερ μάρκετ μέχρι τις τσάντες μαθητών και δασκάλων. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης οι μουσικοί συμμετέχουν ακόμη πιο ενεργά. Ο συνδυασμός χαμηλού φωτισμού, επαναλαμβανόμενων ήχων και χορογραφιών κάνουν τα βλέφαρα κάπως βαριά αλλά κρατιέμαι ξύπνια. Το ίδιο δεν ισχύει για πολύ κόσμο γύρω μου. Από καθωσπρέπει κυρίες με κιμονό μέχρι κοστουμαρισμένους νεαρούς, πολύς κόσμος κοιμάται και ξυπνάει. Το ίδιο και η διπλανή μου που έχει πάρει πρόγραμμα, κυάλια και ακουστικά. Που να μην έπαιρνε δηλαδή, ακόμη θα κοιμόταν! Στο 2ωρο τελειώνει το πρώτο μέρος. Το δεύτερο είναι συνέχεια του αλλά ουσιαστικά διαφορετική παράσταση. Έχουμε πάρει εισιτήρια αλλά αποφασίζουμε πως ο καιρός παραείναι καλός για να κλειστούμε μέσα μέχρι το απόγευμα. Σειρά έχει ο ναός Μeiji. Εκεί είμαστε τυχεροί, πέφτουμε πάνω σε γάμο! Δεν θα γράψω όμως για αυτό, θέλω να ψάξω λίγο τις λεπτομέρειες της παραδοσιακής (shinto) τελετής και να επανέλθω!
No comments:
Post a Comment