Στον παγωμένο Βορρά!

Το ιαπωνικό καλοκαίρι είναι ζεστό, πολύ ζεστό. Η υγρασία που συνήθως κυμαίνεται σε επίπεδα 80~95% φυσικά δεν διευκολύνει την κατάσταση. Και ας μην ξεχνάμε την εποχή των βροχών, που σκας από τη ζέστη αλλά πρέπει να φοράς αδιάβροχο (κινητό φαινόμενο του θερμοκηπίου). 

Όταν, λοιπόν, σου δίνεται η ευκαιρία να αποδράσεις, το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το Χοκκάιντο είναι το βορειότερο από τα 4 μεγάλα νησιά που αποτελούν την Ιαπωνία. Κλιματικά δεν συμβαδίζει με την υπόλοιπη χώρα σχεδόν ποτέ: ο χειμώνας κρατάει μερικούς μήνες παραπάνω, το καλοκαίρι είναι πολύ πιο σύντομο και η εποχή των βροχών δεν το επηρεάζει. Έτσι νομίζαμε δηλαδή...

Σύμφωνα με ένα ντόπιο, ο λόγος που έβρεχε μέρα παρά μέρα ήταν ένας ισχυρότατος τυφώνας στα νότια, που 'έσπρωξε' τις βροχές προς το Χοκκάιντο. Σύμφωνα με διάφορους 'ειδικούς' το φαινόμενο οφείλεται στις γενικότερες κλιματικές αλλαγές. Ό,τι και να ισχύει, εμείς βραχήκαμε.

Tο Χοκκάιντο δεν φημίζεται για τα ιστορικά μνημεία, τα μουσεία ή τις παραλίες του. Εδώ οι τουρίστες έρχονται για τα καταπράσινα δάση, τα διάφορα φεστιβάλ χιονιού, το φαγητό και τα αμέτρητα θερμά λουτρά.

Μέσα σε λίγες ημέρες επισκεφτήκαμε  ένα ενεργό ηφαίστειο, μια λίμνη της οποίας τα νερά βράζουν, ένα θερμοπίδακα του οποίου τα νερά εκρήγνυνται κάθε 3 ώρες, μια καλδέρα στη μέση της οποίας έχουν σχηματιστεί 3 μικρά νησιά και ένα βουνό στο οποίο είναι ακόμη χειμώνας. 

Είδαμε μια κοιλάδα η οποία στην πραγματικότητα είναι ότι απέμεινε από τον κρατήρα ενός ηφαιστείου: οι λακούβες από θείο και οι θερμοπίδακες έγιναν αφορμή να ονομαστεί Κοιλάδα του Διαβόλου. 

Συναντήσαμε ελάφια, αποφύγαμε (ευτυχώς!) αρκούδες, φάγαμε σούσι και ήπιαμε τοπικές μπύρες. 

Γυρίσαμε με αμέτρητες αναμνήσεις και ακόμη περισσότερες φωτογραφίες. Για αυτό και λέω να αφιερώσω μία ανάρτηση σε κάθε μέρος. 

Υπομονή όμως, καθώς η ζέστη στο Τόκυο είναι αφόρητη και οι δουλειές μετά τις διακοπές πολλές!