Αν σκεφτεί κανείς πως ξεκίνησα την προηγούμενη ανάρτηση με τη φράση "Δεν μου αρέσουν οι ζωολογικοί κήποι", το γεγονός πως επόμενη στάση του ταξιδιού στο Χοκκάιντο ήταν άλλος ένας ζωλογικός μοιάζει τουλάχιστον αντιφατικό.
Αντί για μια ατελείωτη ανάρτηση, στην οποία θα εξηγώ τους λόγους που ξαναπήγα σε ζωλογικό παρά την πρόσφατη αποκαρδιωτική εμπειρία, αποφάσισα να παραθέσω τις αντιθέσεις μεταξύ των δύο. Όχι ότι πιστεύω πως ένα φανταχτερό κελί φυλακίζει λιγότερο. Αν, όμως, πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στα δύο, τότε σίγουρα ο ζωολογικός κήπος Ασάχι-γιάμα είναι ο μονόφθαλμος της υπόθεσης.
Το χειμώνα που οι θερμοκρασίες πέφτουν και το χιόνι φτάνει ως το γόνατο, οι πιγκουίνοι κάνουν βόλτες στο πάρκο. Το καλοκαίρι οι ώρες κατά τις οποίες βρίσκονται έξω (προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού) μειώνονται σημαντικά.
Τα περισσότερα ζώα έχουν -τουλάχιστον- παρέα. Δύο τίγρεις, δύο λιοντάρια, μια ολόκληρη οικογένεια χιμπατζήδων. Τα κλουβιά είναι καθαρά, περιποιημένα, έχει γίνει μια προσπάθεια να μοιάζουν στο φυσικό περιβάλλον των ζώων.
Το γεγονός πως οι λύκοι ζουν σε απόσταση αναπνοής από ένα κοπάδι ελαφιών το λες τουλάχιστον ατυχές. Πάλι καλά που δεν τοποθέτησαν στην άλλη πλευρά πρόβατα...
Σε όλη τη διάρκεια της επίσκεψής μας, ωστόσο, είμαι κυρίως χαρούμενη που βλέπω ζώα. Σπάνια το λυπημένο βλέμμα κάποιου ζώου μου θυμίζει πόσο μακριά βρίσκεται από το σπίτι του.
Το μικρότερο κακό φαίνεται να έχει αντίκτυπο τουλάχιστον στους ανθρώπους. Ας ελπίσουμε πως και τα ζώα εκτιμούν την προσπάθεια.
No comments:
Post a Comment