Γιακουσίμα, το καταπράσινο νησί

Μετά από μήνες απουσίας από το blog, βρήκα επιτέλους το χρόνο να επιστρέψω με φωτογραφίες από ένα ταξιδάκι που έκανα στις αρχές Σεπτεμβρίου. 

Το νησί Γιακουσίμα βρίσκεται κοντά στο νοτιότερο από τα 4 μεγάλα νησιά, το Κιούσου. 

Μεγάλο τμήμα του νησιού καλύπτεται από ένα καταπράσινο υγροβιότοπο που αποτελεί Παγκόσμια Φυσική Κληρονομιά της UNESCO.  Οι ελάχιστοι κάτοικοι του νησιού περιορίζονται στους παραλιακούς οικισμούς κατά μήκος του δρόμου που κάνει τον κύκλο του νησιού.

Φτάνουμε με αεροπλάνο από τη γειτονική πόλη Καγκοσίμα και ξεκινάμε για το πανδοχείο με το αυτοκίνητο που έχουμε νοικιάσει.  Είναι απόγευμα και ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει. Μέχρι να φτάσουμε  έχει ήδη σκοτεινιάσει και ο ιδιοκτήτης-ρεσεψιονίστ μοιάζει βιαστικός. "Ελάτε, ελάτε! Όπου να 'ναι σβήνουν τα φώτα και μετά δεν θα βλέπετε ούτε τη μύτη σας"

Τον κοιτάμε με απορία αλλά αποφασίζουμε πως κάτι παραπάνω θα ξέρει. Στον κοινόχρηστο χώρο μας περιμένει το δείπνο μας καθώς το νησί δεν διαθέτει πολλά εστιατόρια. Καθώς τρώμε, ο ιδιοκτήτης μας εξηγεί κάποια βασικά πράγματα για το νησί και μας ρωτάει τι έχουμε σκοπό να κάνουμε. Οι περισσότεροι έρχονται για ορειβασία και εμείς δεν αποτελούμε εξαίρεση. Του εξηγούμε πως την επόμενη μέρα θέλουμε να πάμε στο Τζόμον-σούγκι , ένα δέντρο μεταξύ 2000 και 7000 ετών. 

"Πάρα πολύ ωραία! Θα πρέπει να ξυπνήσετε κατά τις 3 για να προλάβετε το λεωφορείο που θα σας αφήσει στην είσοδο του μονοπατιού. Το πρώτο δρομολόγιο είναι στις 4 αλλά θα σας πάρει λίγη ώρα να φτάσετε ως τη στάση μέσα στη νύχτα. Άσε που ο δρόμος είναι γεμάτος ελάφια."  Κοιταζόμαστε με απορία. 3; Ακολουθεί ένας καταιγισμός πληροφοριών: Το μονοπάτι είναι σε πολύ καλή κατάσταση και αν ο καιρός είναι καλός η διαδρομή θα μας πάρει μόνο 10 ώρες. Αν, βέβαια, έχει πολύ  κόσμο μπορεί να πάρει μέχρι και 12. Στη μέση της διαδρομής υπάρχει μια πηγή αλλά καλό θα ήταν να κουβαλήσουμε τουλάχιστον 3 λίτρα νερό ο καθένας.  Το φαγητό μας θα το πάρουμε από το ξενοδοχείο, καθώς δεν θα βρούμε ανοιχτά μαγαζιά μέσα στη νύχτα. 

Κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως τον κοιτάμε με γουρλώμένα μάτια  "Όχι, μην αγχώνεστε! Είναι εύκολη διαδρομη! Απλά είναι πολλές οι ώρες και θα βαρεθείτε."

Τον ευχαριστούμε και πάμε γραμμή στο δωμάτιο. Θα πρέπει να κοιμηθούμε από τις 8 αν ελπίζουμε να ξυπνήσουμε. 

Βγαίνουμε στη μικρή βεράντα και το μόνο που βλέπουμε είναι σκοτάδι. Σιγά σιγά τα μάτια μας συνηθίζουν και αρχίζουμε να διακρίνουμε λεπτομέρειες. Στον ορίζοντα βλέπουμε φώτα πλοίων ενώ  μερικά χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο υπάρχουν μερικά σπίτια. Ξαφνικά ακούμε  την παρέα από το διπλανό δωμάτιο να φωνάζει εκστατικά "Σουγκόι! Φοβερό!" 

Βλέπουμε μια από τις κοπέλες να δείχνει προς τον ουρανό και κάνουμε ένα βήμα προς την άκρη της βεράντας για να δούμε καλύτερα. Χιλιάδες αστέρια φωτίζουν τη νύχτα, τόσα  που νομίζεις πως κάποιος στόλισε τον ουρανό με χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Οι νύχτες στο Τόκυο μοιάζουν με μεσημέρι στη Βόρεια Ευρώπη οπότε τα αστέρια, ειδικά σε γκρουπ άνω των 3, σπανίζουν. Καθόμαστε και χαζεύουμε λίγο ακόμη αλλά κούραση της ημέρας και η σκέψη του πρωινού εγερτηρίου αρχίζουν να μας καταβάλουν οπότε αποφασίζουμε πως ήρθε η ώρα να αποσυρθούμε.

Λίγες ώρες αργότερα ο ιδιοκτήτης του πανδοχείου μας περιμένει στην έξοδο με νερό και φαγητό για όλη την ημέρα. "Καλό δρόμο! Να προσέχετε τα ελάφια!"

Δεν υπερβάλλει. Κάθε λίγο και λιγάκι φρενάρουμε απότομα για να αποφύγουμε τη σύγκρουση με κοπάδια ελαφιών που έχουν κατέβει από το δάσος και ανακατεύουν τα σκουπίδια στις εισόδους σπιτιών. Καταφέρνουμε να φτάσουμε στη στάση του λεωφορείου και είμαστε στο τέλος της ουράς. Λίγο ακόμη να αργούσαμε και θα αναγκαζόμασταν να περιμένουμε το επόμενο δρομολόγιο. Μια ώρα αργότερα και μετά από ένα γρήγορο υπνάκο στο λεωφορείο, φτάνουμε στην είσοδο του μονοπατιού. Τρώμε στα γρήγορα το πρωινό μας και ξεκινάμε για να αποφύγουμε τα πλήθη. 

Η διαδρομή είναι εύκολη αλλά η έλλειψη ύπνου και καφεΐνης καθιστούν κάθε βήμα μαρτύριο. Περπατάμε με τα μάτια μισόκλειστα και δεν ανταλλάσσουμε κουβέντα για ώρες. Κάποια στιγμή μέσα στο λήθαργό μου βλέπω με την άκρη του ματιού μου κίνηση στον κορμό ενός δέντρου. Πάει, έχω παραισθήσεις. Γιατί δεν πήρα ένα καφέ μαζί μου; Ξανακοιτάω και συνειδητοποιώ πως δεν πρόκειται για παραίσθηση: Μια μικρή μαϊμού έχει σκαρφαλώσει στο κλαδί ενός δέντρου και μας παρατηρεί. "Γκάκου! Κοίτα! Μαϊμού! Στο δέντρο!" Από τον ενθουσιασμό μου έχω αρχίσει να φωνάζω οπότε η μικρή μαϊμού εξαφανίζεται πανικόβλητη.

Κάπως έτσι ξυπνάμε και αρχίζουμε να απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Το μονοπάτι είναι σε καλή κατάσταση αλλά μεγάλο τμήμα του καλύπτεται από ένα μικρό σιδηρόδρομο, απομεινάρι της εποχής που επιτρεπόταν η υλοτομία. Τα ψηλά δέντρα δημιοουργούν μια ευχάριστη σκιά. Οι λιγοστές ηλιαχτίδες δημιουργούν μια υπέροχη ατμόσφαιρα.  

Μετά από αρκετές ώρες φτάνουμε επιτέλους στον προορισμό μας: το δέντρο Τζόμον-σούγκι. Είναι το μεγαλύτερο και αρχαιότερο ζωντανό δέντρο στο νησί, με ύψος 25 μέτρων και  περιφέρεια κορμού 16 μέτρων. 

Χαζεύουμε για λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής αλλά αρχίζουν να καταφτάνουν γκρουπ οπότε απομακρυνόμαστε από τη φασαρία. 

Περπατάμε για ώρες, αυτή τη φορά με λίγο καλύτερη διάθεση. 

Κάνουμε μια στάση στο ποτάμι που διασχίζει το δάσος και καθόμαστε να φάμε. Το παγωμένο νερό κάνει θαύματα για τα κουρασμένα πόδια μας αλλά η ώρα περνάει γρήγορα. Μη θέλωντας να χάσουμε το επόμενο λεωφορείο σηκωνόμαστε βιαστικά. 

Λίγες ώρες αργότερα είμαστε στο ξενοδοχείο. Το βραδινό είναι έτοιμο και δεν περιμένουμε δευτερόλεπτο. Φάγητο, μπάνιο και πάμε για ύπνο ως το 2015. 

"Αύριο τα χαράματα θα ξεναγήσω κάποιους από τους ενοίκους στη γειτονική παραλία. Αυτή την εποχή βγαίνουν από το αυγό τους και οι τελευταίες θαλάσσιες χελώνες οπότε θα τις δούμε να πηγαίνουν προς τον ωκεανό. Κατά τις 6 λέμε. Θα έρθετε;"

Πάει ο ύπνος αλλά τι να κάνεις; Θαλάσσιες χελώνες είναι αυτές.

Τρώμε βιαστικά, κάνουμε μπάνιο και πριν καλά καλά σκοτεινιάσει καταρρέουμε στο τατάμι μας. 

Το επόμενο πρωί φτάνουμε στην παραλία με το πρώτο φως. Ο ξεναγός μας ψάχνει για αυγά μέσα στην άμμο. Περνάει αρκετή ώρα και πάνω που αρχίζουμε να βαριόμαστε τον ακούμε να μας φωνάζει από μακριά. Τρέχουμε προς το μέρος του και μας δείχνει 3 μικροσκοπικά χελωνάκια να παλεύουν να φτάσουν στο νερό. Η απόσταση είναι μικρή, γύρω στα 20 μέτρα, αλλά τα εμπόδια πολλά. Κλαδιά, πέτρες, λακούβες… Τα χελωνάκια παλεύουν με τα στοιχεία της φύσης! 

Όταν τελικά τα καταφέρνουν να πλησιάσουν στο νερό, τα κύματα τα παρασύρουν αμέσως. Αποστολή εξετελέσθη!

Η υπόλοιπη μέρα περνάει με βόλτες σε καταρράκτες και ποταμούς. Το βραδάκι καθόμαστε στην παραλία και βλέπουμε τον ήλιο να δύει στον κατακόκκινο ορίζοντα. Λίγα λεπτά αργότερα έχουμε βυθιστεί στο σκοτάδι. Μα τι στο καλό; Είναι δυνατόν να σκοτεινιάζει τόσο γρήγορα; Εξαντλημένοι ακόμη από την επίσκεψη στο Τζόμον-σούγκι και έχοντας κατά νου πως την επόμενη μέρα θα χρειαστούμε τις δυνάμεις μας, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε την παράδοση των τελευταίων ημερών πηγαίνοντας για ύπνο με τις κότες. 

Την επόμενη μέρα ξεκινάμε για την κοιλάδα Σιρατάνι, πηγή έμπνευσης για για την ταινία Πριγκίπισσα Μονονόκε (αν έχουμε anime fans).

Η διαδρομή αυτή τη φορά είναι πιο εύκολη και πολύ πιο σύντομη. Τριγυρνάμε για μερικές ώρες, τρώμε μεσημεριανό, κυνηγιόμαστε με  ένα μικρό ελάφι που προσπαθεί να πλησιάσει το φαγητό μας. Η ώρα περνάει. Αποφασίζουμε να κάνουμε το γύρο του νησιού με το αυτοκίνητο, καθώς έχουμε ακούσει πως στη νότια πλευρά ο δρόμος είναι γεμάτος άγρια ζώα. Βλέπουμε ολόκληρες οικογένειες ελαφιών, ένα τανούκι και πού και πού καμία μαϊμού. Ο δρόμος είναι στενός οπότε δεν μπορούμε να σταματήσουμε. 

Συνεχίζουμε ώσπου φτάνουμε στο φάρο του νησιού. Θέλουμε να δούμε τη δύση του ηλίου αλλά οι δυνατοί άνεμοι μας αναγκάζουν να φύγουμε. "Έρχεται τυφώνας" μας είχε πει ο ξενοδόχος πριν φύγουμε το πρωί. Αλήθεια έλεγε. 

Σύμφωνα με τους ντόπιους, στη Γιακουσίμα βρέχει "35 μέρες το μήνα" ενώ οι περισσότεροι  τυφώνες που πλήττουν την περιοχή κάνουν απαραίτητα μια στάση στο νησί. 

Η επόμενη μέρα είναι η τελευταία μας στο νησί και ελπίζουμε πως η καταιγίδα θα έχει περάσει ως τότε. Είμαστε τυχεροί, καθώς ο τυφώνας περνάει ανοιχτά του νησιού και κατευθύνεται γραμμή για την "ηπειρωτική" Ιαπωνία. 

Αργότερα μαθαίνουμε πως ήταν από τους μεγαλύτερους τυφώνες των τελευταίων ετών και πως προκάλεσε καταστροφές στο Κυότο ενώ έφτασε ως το Χοκκάιντο, το άλλο άκρο της χώρας!

Λίγο πριν φύγουμε από το πανδοχείο ρωτάμε τον ιδιοκτήτη που θα βρούμε μαϊμούδες. Μας εξηγεί σε ποιο σημείο του κεντρικού δρόμου μαζεύονται συνήθως και ξεκινάμε. Βρίσκουμε μια αγέλη 10-15 μαϊμούδων παρέα με 2 ελάφια. Έχουν καθίσει στη μέση του δρόμου και παίζουν. Παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε μια άκρη και πλησιάζουμε για να βγάλουμε φωτογραφίες. Όσα αυτοκίνητα περνάνε κάνουν το ίδιο, οπότε μέσα σε λίγη ώρα  οι άνθρωποι είναι περισσότεροι από τα μαϊμουδάκια!

Μετά από μερικές περιπέτειες με τη μπαταρία του αυτοκινήτου, αλλαγές στις προγραμματισμένες πτήσεις λόγω καιρού και αγώνα δρόμου για να προλάβουμε την τελευταία πτήση, αφήνουμε πίσω μας τις φυσικές ομορφιές του νησιού και κατευθυνόμαστε προς την Καγκοσίμα. Από το αεροπλάνο βλέπουμε ένα τεράστιο σύννεφο καπνού να καλύπτει τον κόλπο.

"Αγαπητοί επιβάτες σε λίγα λεπτά θα προσγειωθούμε στο αεροδρόμιο Καγκοσίμα. Από τα παράθυρά σας μπορείτε να δείτε τον καπνό του ηφαιστείου Σακουρατζίμα, από τα πιο ενεργά στον πλανήτη." 

Η Γιορτή της Γης

Κάθε χρόνο στα μέσα Αυγούστου το νησί Σάντο γεμίζει επισκέπτες. Ιάπωνες και ξένοι, ντυμένοι πρόχειρα και με υπνοσάκους υπό μάλης καταφτάνουν στην περιοχή που λαμβάνει χώρα η Γιορτή της Γης. 

Η Γιορτή της Γης ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του '80. Κύριοι διοργανωτές ήταν και παραμένουν τα μέλη του συγκροτήματος Κόντο, που ανακίνησε το ενδιαφέρον όχι μόνο των Ιαπώνων αλλά και του υπόλοιπου πλανήτη για το τάικο (μεγάλα ιαπωνικά κρουστά). 

Τα εκατοντάδες πρωην και νυν  μέλη του συγκροτήματος  ζουν σε ένα μικρό οικισμό του νησιού με τις οικογένειές τους. 

Οι 3 μεγάλες συναυλίες του συγκροτήματος είναι το αποκορύφωμα του φεστιβάλ, όχι όμως η μοναδική ενδιαφέρουσα πλευρά του. Κάθε χρόνο καλλιτέχνες από την Ιαπωνία και το εξωτερικό καλούνται να λάβουν μέρος, κυρίως λόγω της συμβολής τους στην αναβίωση παραδοσιακών ήχων από διάφορες περιοχές. Κατά τις πρωινές ώρες τοπικοί σύλλογοι διοργανώνουν εργαστήρια, ενώ η περιοχή του λιμανιού μεταμορφώνεται σε ένα μικρό παζάρι. 

Φτάνουμε στο Σάντο νωρίς το πρωί του Σαββάτου.  Στο το χώρο των εκδηλώσεων νοικιάζουμε ποδήλατα και ξεκινάμε για το κάμπινγκ. Από εκεί αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στα αξιοθέατα του νησιού πριν κατευθυνθούμε προς το χώρο των εκδηλώσεων. 

Πρώτη μας στάση ένας ναός στη νότια παραλία, όπου εδώ και εκατοντάδες χρόνια οι ντόπιοι ψαρεύουν θαλασσινά με παραδοσιακές βαρκούλες ταράι-μπούνε (βάρκα-σκάφη). Φυσικά τα τελευταία χρόνια αντί για ψάρεμα εκτελούνται δρομολόγια για τουρίστες στο μικρό κόλπο.

Η περιήγηση έχει άδοξο τέλος καθώς σε ένα από τους ναούς συναντάμε ένα τεράστιο (και μάλλον δηλητηριώδες) φίδι. Αφού παίρνουμε τα ποδήλατά μας και απομακρυνόμαστε σαν τρελοί, αποφασίζουμε να γυρίσουμε στο λιμάνι για μεσημεριανό. Ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να αυξάνεται, ενώ κάποιοι κοιμούνται στο γρασίδι μπροστά στη σκηνή (δικαιολογούνται βέβαια, καθώς  ένας Ιαπωνας από τη Βραζιλία έχει βαλθεί να παίζει κάτι χαζοχαρούμενες μελωδίες με την κιθάρα του).  Οι πάγκοι με το φαγητό (από κορεάτικο εως φαλάφελ) αρχίζουν σιγά σιγά να γεμίζουν ουρές οπότε αποφασίζουμε πως είναι ώρα για μεσημεριανό. Μετά από μια μπυρίτσα και μπόλικο φαγητό μας παίρνει και εμάς ο ύπνος, καθώς ο κιθαρίστας δεν λέει να ζωντανέψει.

Αρχίζει να βραδιάζει και η κίνηση μεταφέρεται προς τον κύριο συναυλιακό χώρο. Η ιαπωνική οργάνωση κάνει το θαύμα της και πριν καλά καλά μπούμε στη σειρά, έχουμε φτάσει μέσα και καθόμαστε στο γρασίδι. 

Τα φώτα σβήνουν και οι πρώτοι τυμπανιστές εμφανίζονται. Οι ήχοι μας στέλνουν σε ένα κόσμο μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, το θέαμα φυλακίζει τη ματιά. Το κάθε λεπτό μοιάζει να διαρκεί μια αιωνιότητα, όταν όμως οι διοργανωτές μας καληνυχτίζουν απορούμε πότε κιόλας πέρασε η ώρα.

Η φωτογραφία και το βίντεο απαγορεύονται κατά τη διάρκεια της συναυλίας αλλά έτσι και αλλιώς δεν σου περνάει από το μυαλό να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή, έστω και για μερικές στιγμές. 

Σας παραθέτω εδώ μερικά βίντεο από παλιότερες συναυλίες τους, μια εκ των οποίων πριν αρκετά χρόνια στην Αθήνα.

    Μετά από τα παραδοσιακά "Κι άλλο, κι άλλο!" και την επιστροφή του συγκροτήματος για μερικά λεπτά, έχει έρθει η ώρα να φύγουμε. Κατευθυνόμαστε στο λιμάνι, όπου έχει στηθεί κανονικό γλέντι! 

Σε ένα από τους κεντρικούς δρόμους διοργανώνεται χορός Awa  οπότε μπαίνουμε στο χορό για λίγο. Στη μικρή σκηνή ένα γκρουπ από τη Φουκουσίμα επιδεικνύει το έθιμο-χορό Jangara Nenbutsu. Ο παρουσιαστής εξηγεί πως κάθε Αύγουστο ομάδες χορευτών επισκέπτονται οικογένειες που έχασαν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο μέσα στη χρονιά.

Έχει νυχτώσει για τα καλά όταν τελικά αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στο κάμπινγκ. Μερικές παρέες ξένων κάθονται στην παραλία και πίνουν μπύρα κάτω από τα αμέτρητα αστέρια. Άλλοι έχουν ήδη επιστρέψει στις σκηνές τους και ροχαλίζουν βαριά. 

Αποφασίζουμε να κάνουμε το ίδιο καθώς το πλοίο μας αναχωρεί χαράματα. 

Μια μέρα είναι πολύ λίγη οπότε θα πρέπει να επιστρέψω του χρόνου για περισσότερο. 

Σαββατοκύριακο στο Πουσάν

Ο Ιούλιος με βρήκε στο τσιμεντένιο Τόκυο, όπου ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις από τη ζέστη είναι να πας σε ένα από τα αμέτρητα εμπορικά κέντρα. Η υγρασία τις περισσότερες ημέρες ξεπερνούσε το 90% οπότε η σκιά ενός δέντρου δεν βοηθούσε ιδιαίτερα την κατάσταση. 

Οι παραλίες γυρω από το Τόκυο δεν φημίζονται για την ποιότητά τους, οπότε αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε σε μια από τις πιο διάσημες παραλίες της Ανατολικής Ασίας, στην πόλη Πουσάν της Ν.Κορέας.

Το Πουσάν είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλης της Κορέας και ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια στον κόσμο. Βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της κορεατικής χερσονήσου και η πτήση από το Τόκυο διαρκεί λιγότερο από 2 ώρες.

Στα αξιοθέατα της συγκαταλέγονται 2 διάσημοι ναοί, ένας εκ των οποίων είναι χτισμένος δίπλα στη θάλασσα, πράγμα σπάνιο. 

Εδώ βρίσκεται επίσης το μοναδικό νεκροταφείο του ΟΗΕ στον κόσμο.

Είναι αφιερωμένο στους στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους στον Πόλεμο της Κορέας, φαντάρους από δεκάδες χώρες, μεταξύ των οποίων φυσικά και η Ελλάδα (σιγά μη χάναμε ευκαιρία να θυσιάσουμε τις ζωές νέων παιδιών για ένα πόλεμο στην άλλη άκρη του κόσμου)

Οι ντόπιοι -αν και μιλούν ελάχιστα αγγλικά/ιαπωνικά- είναι φιλόξενοι και ευγενικοί, το φαγητό πεντανόστιμο, η πόλη εύκολα προσβάσιμη. 

 Παρά τη σχεδόν μηδενική εγκληματικότητα η βραδινή ζωή είναι έντονη. Ο κόσμος στους δρόμους είναι πολύς, trendy  (οι Κορεάτες έχουν κόλλημα με τη μόδα) και καλοδιάθετος. Παρέες κάθε ηλικίας σταματούν στις καντίνες και τους πλανόδιους που πουλάνε το τοπικό "βρώμικο". 

Το επόμενο πρωί κατευθυνόμαστε για την ψαραγορά Jagalchi. Πωλητές κάθε ηλικίας μας καλούν να δοκιμάσουμε την πραμάτεια τους και  βροντοφωνάζουν πως "σπαρταράει".

Καταλήγουμε σε ένα από τα ψαράδικα-εστιατόρια, όπου απολαμβάνουμε ένα λουκούλειο και σχεδόν τζάμπα γεύμα. Η ιδιοκτήτρια δεν μιλάει αγγλικά οπότε κάνουμε μια προσπάθεια να συνεννοηθούμε στα κορεάτικα. Οι προσπάθειές μας πέφτουν -φυσικά- στο κενό και καταλήγουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο φαγητά στα διπλανά τραπέζια λέγοντας "Αυτό!" 

Το σαββατοκύριακο περνάει γρήγορα και πριν το καταλάβουμε έρχεται η ώρα να πάμε στο αεροδρόμιο.  Γυρνάμε στο Τόκυο με βαριά καρδιά αλλά αποφασισμένοι να επιστρέψουμε το συντομότερο δυνατό. 

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ.

Φεστιβάλ χορού Awa

Awa Dance Festival

Το τελευταίο διάστημα οι αναρτήσεις μου ακολουθούν σχεδόν αντίστροφη χρονολογική σειρά. Αυτά παθαίνεις όταν τεμπελιάζεις όλο το καλοκαίρι και μετά βιάζεσαι να γράψεις για το πιο πρόσφατο γεγονός. Θα βάλω τα πράγματα σε σειρά σύντομα, για την ώρα όμως ελπίζω πως σας φτάνει η ευχάριστη παρέα μου!

Το φεστιβάλ χορού Αwa είναι το ιαπωνικό ισοδύναμο του καρναβαλιού. Όχι πως οι Ιάπωνες σκέφτονται με όρους καρναβαλιού, αλλά πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις τα δεκάδες πολύχρωμα γκρουπ χορευτών που διασκεδάζουν εαυτούς και αλλήλους στους ρυθμούς μουσικής που παίζουν ισάριθμες μπάντες; Ναι, καρναβάλι είναι η σωστή λέξη και ας μην το ξέρουν οι Ιάπωνες. 

Απολαύστε!

Περιπέτειες στο όρος Φούτζι

Η ανατολή του ηλίου από την κορυφή του όρους Φούτζι είναι στην κορυφή της λίστας "Όσα πρέπει να δει κάθε ξένος που ζει στην Ιαπωνία".

Το περσινό καλοκαίρι δεν κατάφερα να επιχειρήσω την ανάβαση αλλά φέτος ήμουν αποφασισμένη.

Το όρος Φούτζι, λανθασμένα γνωστό ως Φουτζιγιάμα σε αρκετό από το δυτικό κόσμο, είναι για πολλούς η καρδιά της Ιαπωνίας. Πηγή έμπνευσης για ποιητές και ζωγράφους εδώ και αιώνες, πρόσφατα αναγνωρίστηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Μπήκε μάλιστα, ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και όχι ως φυσικό τοπίο, τέτοια είναι η θέση του στην καρδιά των Ιαπώνων.

Ξεκινήσαμε τα χαράματα του Σαββάτου από το Τόκυο. Λεωφορείο ως τον 5ο σταθμό, από όπου και ξεκινάει το περπάτημα. Οι προμήθειές μας περιλαμβάνουν μπόλικο νερό, ξηρά τροφή, φακούς, αδιάβροχα και φυσικά φωτογραφικές μηχανές. Τα ρούχα μας είναι ελαφριά αλλά έχουμε φροντίσει να έχουμε και κάτι πιο ζεστό: η νύχτα στα 3700 μέτρα σημαίνει παγωνιά, ακόμη και τον Αύγουστο.

Έχουμε αποφασίσει πως θα περάσουμε μερικές ώρες σε ένα από τους σταθμούς, όπου μπορούμε να φάμε και να ξεκουραστούμε. Από εκεί, με φακούς μέσα στη νύχτα η διαδρομή για την κορυφή θα μας πάρει περίπου 1,5 ώρα .

 

Φτάνουμε νωρίτερα από ότι περιμέναμε, τρώμε και πάμε για ύπνο. Τα ξυπνητήρια μας αρχίζουν να χτυπάνε λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Σηκωνόμαστε και βγαίνουμε έξω για να ελέγξουμε τον καιρό: για μέρες τα δελτία καιρού προειδοποιούσαν πως αναμένεται τυφώνας αλλά μέχρι πριν μερικές ώρες οι συνθήκες δεν ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικές. Τα πράγματα έχουν αλλάξει όμως και το μικρό ξύλινο καταφύγιο μοιάζει έτοιμο να παρασυρθεί από τον άνεμο. Τα τζάμια τρίζουν,η βροχή πέφτει με τόση δύναμη στη σκεπή που νομίζουμε πως πρόκειται για χαλάζι.

Οι ορειβάτες που επιχειρούν την ανάβαση (συνήθως πρόκειται για χιλιάδες και μοιάζουν με πυγολαμπίδες μέσα στη νύχτα) τρέμουν από το κρύο παρά την εμπειρία και την προετοιμασία τους. Από το σταθμό μας δεν ξεκινάει κανείς. Όσοι ξυπνάνε κάθονται στον κοινόχρηστο χώρο και περιμένουν να δουν αν θα ξεκινήσει κανένας άλλος. Το προσωπικό μας προειδοποιεί πως τα πράγματα θα χειροτερέψουν στη διάρκεια της νύχτας και δεν υπερβάλλουν: το αποκορύφωμά τους, οι άνεμοι ξεπερνούν τα 8 μποφώρ!

Ξαναπάμε για ύπνο και σηκωνόμαστε 2 ώρες αργότερα. Είναι 4 το πρωί και ο καιρός αντί να βελτιώνεται μοιάζει να  χειροτερεύει.

Κουκουλωνόμαστε με ό,τι ρούχα έχουμε και βγαίνουμε στο μικρό μονοπάτι μπροστά από το καταφύγιο. Μερικοί ορειβάτες έχουν σταματήσει εκεί και περιμένουν να ξημερώσει, άλλοι κάνουν ένα μικρό διάλειμμα πριν συνεχίσουν για την κορυφή. Λίγα λεπτά αργότερα ο ορίζοντας παίρνει φωτιά και ξαφνικά καταλαβαίνω τους ορειβάτες που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να φτάσουν στην κορυφή. Το θέαμα ξεπερνά κάθε προσδοκία!

 Από τα γύρω καταφύγια γκρουπ ορειβατών έχουν βγει και απολαμβάνουν το γκοράικο (御来光), τον ερχομό του φωτός.  Λίγα λεπτά μετά την ανατολή ο άνεμος αρχίζει να καταλαγιάζει, η θερμοκρασία ανεβαίνει αισθητά. Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής καθώς πρέπει να προλάβουμε το λεωφορείο για το Τόκυο, ανάλαφροι χάρη στο μοναδικό θέαμα αλλά και λίγο ηττημένοι. Ήμασταν τόσο κοντά στην κορυφή...

Από τα μέσα Σεπτέμβρη η κορυφή του βουνού θα είναι καλυμμένη  με χιόνια, οπότε υποσχόμαστε να επιστρέψουμε του χρόνου. 

Το Οτάρου

Η πόλη Οτάρου βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το Σάππορο. Στο παρελθόν υπήρξε ένα από τα κυριότερα λιμάνια της Ιαπωνίας, ανοιχτό στο διεθνές εμπόριο από τα τέλη του 19ου αιώνα. Οι επιρροές των εμπορικών σχέσεων με την Αγγλία και την Αμερική είναι εμφανείς στην αρχιτεκτονική της πόλης που πλέον αποτελεί αγαπημένο ταξιδιωτικό προορισμό τουριστών τόσο από την Ιαπωνία όσο και από τη γειτονική Ρωσία. 

Το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης είναι το κανάλι που διασχίζει το κέντρο. Εκατοντάδες τουρίστες ποζάρουν για μια φωτογραφία στις όχθες του.

Το καλοδιατηρημένο κέντρο, με τις βικτωριανές λάμπες και τα ιστορικά κτίρια, προσφέρουν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα χωρίς να απαιτούν την προσοχή του επισκέπτη. Με άλλα λόγια, αντί για αναδρομές στην ιστορία της πόλης, απολαμβάνεις φρέσκο σούσι και τοπική μπύρα. 

Ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε δηλαδή, μετά από τόσες μέρες ορειβασίας, κανό και περιπλανήσεων σε μουσεία.

Στο τέλος της ημέρας κάνουμε μια βόλτα στην περιοχή του σταθμού, όπου τυχαίνει να διοργανώνεται οματσούρι (πανηγύρι).  Τρώμε από ένα κακιγκόρι (θρυμματισμένος πάγος με σιρόπι σε διάφορες γεύσεις) και φεύγουμε για το ξενοδοχείο καθώς η πρωινή πτήση δεν αφήνει περιθώρια για ξενύχτι. 

Το ηφαίστειο Ούσου

Η ταμπέλα στην είσοδο του μονοπατιού είναι ξεκάθαρη: Προσοχή, αρκούδες.

Βεβαιωνόμαστε πως τα κουδουνάκια στα σακίδιά μας κάνουν αρκετό θόρυβο ώστε να τις ειδοποιήσουν για την παρουσία μας και ευχόμαστε να μην πεινάνε.

Από διάφορα σημεία, ακόμη και κοντά στο μονοπάτι, αναδύεται καπνός.

Κατά την ανάβαση συναντάμε συχνά προειδοποιητικές πινακίδες: "Αν ακούσετε σειρήνες, τρέξτε να σωθείτε."

Και ξαφνικά ακούμε  σειρήνες. 

Αρχικά νομίζουμε πως πρόκειται για ασθενοφόρο ή περιπολικό από κάποιο κοντινό χωριό αλλά μερικά δευτερόλεπτα αργότερα μπαίνει στο χορό άλλη μια σειρήνα από εντελώς διαφορετική περιοχή.

Είμαστε σχεδόν στην κορυφή. Ακόμη και να τρέξουμε, είναι πιο πιθανό να πέσουμε και να τραυματιστούμε παρά να σωθούμε από την "επερχόμενη" έκρηξη, οπότε σταματάμε και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι γίνεται.

Ακολουθούν οι σειρήνες ενός τρίτου οικισμού στους πρόποδες του βουνού. Τι στο καλό; Ούτε εκρήξεις ακούμε, ούτε αλλαγές στην ποσότητα του καπνού βλέπουμε. Σε λιγότερο από ένα λεπτό οι σειρήνες σιωπούν οπότε αποφασίζουμε να συνεχίσουμε. Αν επρόκειτο όντως για έκρηξη θα συνέχιζαν, έτσι δεν είναι;

Αργότερα μαθαίνουμε πως επρόκειτο για άσκηση ετοιμότητας και αναρωτιόμαστε πόσο δύσκολο θα ήταν να αναρτήσουν μια ανακοίνωση στην είσοδο του μονοπατιού.

Από την κορυφή του βουνού είναι ορατός ο κρατήρας ενός από τα πιο ενεργά ηφαίστεια της περιοχής.  Μια από τις ταμπέλες περιγράφει τις αλλαγές που προκάλεσε κάθε γνωστή έκρηξη.  Άλλα τμήματα εξαφανίστηκαν και στη θέση τους σχηματίστηκε ο κρατήτας, άλλα δημιουργήθηκαν από τη λάβα. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το Νέο Όρος Σόουα, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, το οποίο σχηματίστηκε από την ηφαιστειακή δραστηριότητα πριν από περίπου 70 χρόνια.

Στην επιστροφή συναντάμε ένα ζευγάρι από το Χονγκ-Κόνγκ. Μας ρωτάνε αν είδαμε το γκρουπ που κατευθύνεται προς τον κρατήρα. Τους λέμε πως μάλλον πρόκειται για ερευνητική ομάδα και να μην δοκιμάσουν να πηδήξουν το φράχτη. Η κοπέλα γελάει και ρίχνει αγκωνιά στο φίλο της. Μάλλον το σκεφτόντουσαν.

Έχουν ανέβει με τελεφερίκ, οπότε μόλις καταλαβαίνουν πως έχουμε έρθει πεζή σπεύδουν να μας προσφέρουν πορτοκάλια και να μας συγχαρούν. Ούτε 2 ώρες δεν μας πήρε η ανάβαση, αλλά με αυτή τη ζέστη δεν λες όχι σε δροσερά πορτοκάλια.

Τους ευχαριστούμε και φεύγουμε.

Από τους πρόποδες αγοράζουμε φαγητό και φεύγουμε για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας, την πόλη Οτάρου.

Η λίμνη Tōya και η λουτρόπολη Tōyako

Το ραντεβού μας με τον Ίτσιρο και τη Μινάκο είναι στη 1. 

Φτάνουμε νωρίς και αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κάτι στο Σταθμό του Νερού. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει, είναι δυνατόν να τραβήξει κουπί; 

Στην όχθη της λίμνης Τόγια ορθώνεται ένας μικρός ναό. Είναι αφιερωμένος σε κάποιο πρίγκηπα του 6ου αιώνα. Από μακριά βλέπουμε ένα τζιπ φορτωμένο με κανό. Time to dance.

Το νησάκι Νακατζίμα βρίσκεται στο κέντρο της καλδέρας. Σχηματίστηκε μετά από αιώνες ηφαιστειακής δραστηριότητας και κατοικείται κυρίως από ελάφια. Η απόσταση που το χωρίζει από την ακτή είναι περίπου 4 χιλιόμετρα, οπότε φτάνουμε σχετικά σύντομα. Ο Ίτσιρο δένει το κανό του και αρχίζει να ζεσταίνει νερό για να πιούμε καφέ. Η Μινάκο μας κάνει νόημα να την ακολουθήσουμε. Μπαίνουμε στο δάσος όσο πιο αθόρυβα μπορούμε, για να μην τρόμάξουμε τα ζώα και φύγουν. Κάποια στιγμή η Μινάκο αρχίζει να ψιθυρίζει "Εκεί! Εκεί!" Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας δείχνει αλλά η βλάστηση είναι πυκνή και το φως λιγοστό. Αρχίζω να ψάχνω μέσα από το φακό της μηχανής και μετά από λίγη προσπάθεια εντοπίζω ένα ελάφι. 

Προσπαθούμε να το πλησιάσουμε χωρίς να τρομάξει αλλά τα ελάφια δεν φημίζονται για την κοινωνικότητά τους. Αρχίζει να τρέχει σαν τρελό και το χάνουμε.  Τα ελάφια -μας λέει αργότερα ο Ίτσιρο- έχουν μονοπάτια που ακολουθούν για να κατέβουν στις μικρές παραλίες του νησιού και να πιουν νερό. Δεν πάνε όπου να'ναι. Στο γυρισμό, βλέπουμε ένα ολόκληρο κοπάδι σε μια παραλία, λίγες δεκάδες μέτρα από το σημείο που βρισκόμασταν. Με το που μας βλέπουν, γίνονται καπνός. Η επιστροφή είναι λίγο πιο κουραστική, καθώς έχει αρχίσει να φυσάει και τα κύματα μας παρασέρνουν πίσω στο νησί. Φτάνουμε στην αφετηρία ξεθεωμένοι και φεύγουμε για το ξενοδοχείο. Εκεί μας περιμένει μια μικρή έκπληξη, καθώς συνειδητοποιούμε πως είναι γιακούζα-friendly και γεμάτο περίεργους τύπους με τατουάζ σε όλο τους το σώμα (σημάδι πως πρόκειται για μαφιόζους).

Οι μεσήλικες γιαπωνέζες που έχουν καταλάβει τα λουτρά κάνουν απίστευτη φασαρία. Όταν αρχίζουν να μαλώνουν βεβαιώνομαι πως πρόκειται για οικογένειες μαφιόζων. 

Στο πάρκινγκ βλέπουμε ένα λεωφορείο γεμάτο μπάνερ και συνειδητοποιούμε πως πηγαίνουν σε κυνομαχίες. Ίου. 

Κάνουμε μια βόλτα στην πόλη και καθόμαστε για φαγητό. Το βράδυ, όπως και κάθε βράδυ κατά τη θερινή περίοδο, διοργανώνεται σόου με πυροτεχνήματα στη λίμνη. Αποφασίζουμε να πάμε, καθώς η εναλλακτική λύση είναι να περάσουμε το βράδυ στο ξενοδοχείο, παρέα με μεθυσμένους νονούς.  Αγοράζουμε τοπικές μπύρες και καθόμαστε στην παραλία. Από τα γύρω ξενοδοχεία έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται αρκετός κόσμος. Το ρολόι στην παραλία σημαίνει 8 και το σόου ξεκινάει. 

Η αλήθεια είναι πως δεν τρελαίνομαι για πυροτεχνήματα. Τουλάχιστον όχι όσο οι Ιάπωνες. 

Όσο το πλήθος αναφωνεί "Αααα!" και "Εεεεε!", σκέφτομαι τα ελάφια στο νησάκι Νακατζίμα. Θα έχουν τρομοκρατηθεί τα καημένα. 

Τελειώνουμε τις μπύρες μας λίγο πριν το μεγάλο φινάλε και φεύγουμε για το ξενοδοχείο. Η επόμενη μέρα θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, οπότε δεν πρέπει να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο ύπνου.  

Η Κοιλάδα του Διαβόλου

Φεύγουμε από την περιοχή Ασάχι-κάουα και το απόγευμα της ίδιας ημέρας, φτάνουμε στη μικρή πόλη Νομπόρι-μπέτσου.  Μας καλωσορίζει ο κατακόκκινος δαίμονας στην είσοδο της πόλης. Η περιοχή είναι γεμάτη ηφαίστεια και θερμοπίδακες, οπότε κάθε γωνιά ξεχειλίζει με ιαματικά νερά. 

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο και έχει ήδη σκοτεινιάσει.  Γρήγορο τσεκ-ιν και κατευθυνόμαστε για τα λουτρά. Μετά από το πρωινό ξύπνημα, τη βόλτα στα χιόνια και τις αμέτρητες ώρες στο αυτοκίνητο, το μόνο που μας σώζει είναι ένα καλό πλατσούρισμα. 

Χαλαροί και πεντακάθαροι, κατευθυνόμαστε προς το εστιατόριο του ξενοδοχείου. 

 Η κούραση της ημέρας έχει μετατραπεί σε πείνα: ο μπουφές με τα παραδοσιακά φαγητά είναι σαν απάντηση στις προσευχές μας. Όταν τελικά αποφασίζουμε να σηκωθούμε , δεν έχει μείνει γωνιά του τραπεζιού που να μην καλύπτεται από άδεια πιάτα.

Τι καλύτερο από μια σύντομη βόλτα μετά το φαγητό; Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο και με έκπληξη βλέπουμε εκατοντάδες άτομα να κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κοιταζόμαστε με απορία. Τι στο καλό; 

Δεν πρόκειται καν για ενιαίο γκρουπ. Άλλοι είναι Κινέζοι, άλλοι Κορεάτες, άλλοι φοράνε γιουκάτα του ξενοδοχείου μας και άλλοι του γειτονικού πανδοχείου.  Αποφασίζουμε να ρωτήσουμε κάποιο ντόπιο και μαθαίνουμε πως τα βράδια λαμβάνει χώρα μια εκδήλωση με πυροτεχνήματα, δαιμόνια και τυμπανοκρουσίες. Και όλα αυτά στην είσοδο της Κοιλάδας του Διαβόλου. "Δεν το προλάβατε ε; Κρίμα. Θα είστε και αύριο εδώ;"

Ξενερωμένοι συνεχίζουμε προς τον τόπο του εγκλήματος. Η ατμόσφαιρα είναι φοβερή, ακόμη και χωρίς τις τυμπανοκρουσίες. Οι "δαίμονες", εμφανώς κουρασμένοι, ποζάρουν για τους τουρίστες που θέλουν να τους φωτογραφίσουν και με την πρώτη ευκαιρία το σκάνε.

Στην είσοδο του τοπικού ναού, συναντά κανείς τα ομοιώματα 2 διαβόλων: ο ένας είναι μπλε και ο άλλος κόκκινος, με τα ρόπαλά τους ανά χείρας. Δεν είμαι σίγουρη τι ρόλο παίζουν, αλλά έχουν πλάκα. Λίγο πιο κάτω ακούμε ένα παράξενο θόρυβο. Κόσμος έχει μαζευτεί και κοιτάζει κάτω απο μια γέφυρα. Συνειδητοποιούμε πως πρόκειται για θερμοπίδακα, ο οποίος σύμφωνα με τις πινακίδες εκτοξεύει νερό κάθε 2 ώρες για 30 λεπτά. Το θέαμα είναι παράξενο, όμορφο και  απίστευτα χαλαρωτικό. 

Δυστυχώς,  το βίντεο δεν στέκεται  στο ύψος των περιστάσεων.

 

Το επόμενο πρωί ξυπνάμε σαν σε κινηματογραφικό όνειρο. Η ομίχλη καλύπτει τα πάντα, ωστόσο οι λιγοστές ηλιαχτίδες φωτίζουν πανέμορφα τη μικρή πόλη. Τα πάντα γύρω είναι καταπράσινα. 

Καταβροχθίζουμε το πρωινό μας και συνειδητοποιούμε πως κοιμηθήκαμε σχεδόν 10 ώρες. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο! Ακόμη πιο βιαστικό τσεκ-άουτ και φεύγουμε για την Κοιλάδα του Διαβόλου. Αυτό που αντικρύζουμε ξεπερνά κάθε προσδοκία, όνειρο ή ευχή. Ατμοί αναδύονται από κάθε πλευρά, το χώμα παίρνει αποχρώσεις που μοιάζουν ψεύτικες, η μυρωδιά από τα χημικά ζαλίζει.  Μένουμε άφωνοι. 

Κινέζοι τουρίστες προσεύχονται ο ένας μετά τον άλλο στον τοπικό θεό. Τι να ζητήσεις από τον άρχοντα ενός μέρους σαν κι αυτό; 

Πινακίδες σε κάθε πλευρά μας προειδοποιούν να μην περάσουμε την περίφραξη. Οι θερμοκρασίες στο χώμα αλλά και στο μικρό ρυάκι που διασχίζει την κοιλάδα ξεπερνούν κατά πολύ τις αντοχές μας.  Ακολουθούμε το στενό μονοπάτι που μας υποδεικνύει οτι υπάρχει και συνέχεια. Μετά από αρκετή ώρα φτάνουμε σε μια τεράστια λίμνη της οποίας τα νερά βράζουν. Όλη η περιοχή μυρίζει θειάφι, το χώμα τριγύρω είναι μαύρο. Πρόκειται για τη λίμνη Οογιούνουμα, η οποία σχηματίστηκε μετά από μια ηφαιστειακή έκρηξη,  ποιος ξέρει πριν πόσους αιώνες. Το θέαμα είναι εξωπραγματικό, βγαλμένο από παραμύθια με κακές βασίλισσες και μαγεμένα δάση.

Ξαναμπαίνουμε στο δάσος και αυτή τη φορά αλλάζουμε κατεύθυνση. Φτάνουμε σε ένα ποταμάκι με ζεστό, κατάλευκο νερό. Οι ταμπέλες μας προειδοποιούν να δοκιμάσουμε τη θερμοκρασία πριν βυθίσουμε τα πόδια μας. 

Κάθομαι, κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω τους ήχους της φύσης. Το ποταμάκι, τα πουλιά, ο αέρας. Παράλληλα ακούω μια φωνή να μου λέει να μη φύγω. Ομολογώ πως είμαι μαζί της και ας είναι σημάδι παράνοιας. Λίγα λεπτά αργότερα αρχίζει να βρέχει και -προς απογοήτευση της φωνής- σηκώνομαι βιαστικά. Ώρα για αναχώρηση.