Χιροσίμα, αγάπη μου

Φτάνουμε στη Χιροσίμα γύρω στις 10 το πρωί και κατευθυνόμαστε άμεσα για το Πάρκο Ειρήνης. Το Πάρκο βρίσκεται στο Σημείο Μηδέν, έκει όπου στις 6 Αυγούστου 1945 εξεράγη η πρώτη ατομική βόμβα στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

Πρώτη στάση o Θόλος της Ατομικής Βόμβας(1η φωτογραφία). Προπολεμικά το κτίριο λειτουργούσε ως εκθεσιακός χώρος προϊόντων. Από την έκρηξη γλίτωσε μόνο ο σκελετός του, ο οποίος λειτουργεί ως μια άγρια επισήμανση των καταστροφικών συνεπειών της χρήσης πυρηνικών όπλων. 

Συνεχίζουμε την περιήγηση στο πάρκο. Δεύτερη στάση,  το Μνημείο Ειρήνης των Παιδιών, η ιστορία του οποίου θα συγκινούσε ακόμη και θαλάσσιο ελέφαντα...

Η Σαντάκο Σασάκι, ήταν 2 ετών τη μέρα που ο ουρανός της Χιροσίμα πήρε φωτιά. Δεν σκοτώθηκε στην έκρηξη, ανέπτυξε όμως λευχαιμία (αρρώστια της ατομικής βόμβας την αποκαλούσαν οι Ιάπωνες εκείνη την εποχή) μερικά χρόνια μετά τον πόλεμο. Με πίστη στην αρχαία παράδοση πως "αν φτιάξεις 1000 χάρτινους γερανούς (οριγκάμι) η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί", η Σαντάκο άρχισε την προσπάθειά της. Άρχισε λοιπόν την προσπάθεια, δεν είχε όμως το απαραίτητο χαρτί. Στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν πήγαινε από δωμάτιο σε δωμάτιο και ζητούσε από τους άλλους ασθενείς να της δώσουν το χαρτί από τα δώρα των επισκεπτών τους. Τη μέρα του θανάτου της, είχε προλάβει να φτιάξει 644. 

Η ιστορία της έκανε το γύρο της Ιαπωνίας και αργότερα του πλανήτη, όταν οι συμμαθητές της δημοσίευσαν τα γράμματά της και άρχισαν αν συγκεντρώνουν χρήματα για την κατασκευή ενός μνημείου. Αυτό πήρε τη μορφή ενός κοριτσιού που κρατάει ένα χρυσό οριγκάμι. 

Κάθε χρόνο χιλιάδες μαθητές από όλο τον κόσμο φτιάχνουν οριγκάμι, τα οποία ενώνουν με σύρμα και στέλνουν στη Χιροσίμα (2η φωτογραφία)

 Επόμενη στάση, το μουσείο της Ατομικής Βόμβας. Τα εκθέματα λένε την ιστορία της Χιροσίμα καλύτερα από οποιαδήποτε διήγηση. 

Κατά την ξενάγηση, με πλησιάζει ένας ηλικιωμένος κύριος και μου δίνει ένα παιδικό βιβλίο γραμμένο στα αγγλικά και τα ιαπωνικά. Ο τίτλος του είναι "Ποπόκι, τι χρώμα είναι η ειρήνη;"

Πριν καταλάβω τι γίνεται, μου λέει πως είναι δώρο και απομακρύνεται.Προλαβαίνω να ψελίσω ένα ευχαριστώ και συνεχίζω ψιλοσοκαρισμένη. Αργότερα καταλήγω στο συμπέρασμα πως με πήρε για Αμερικανίδα οπότε και η χειρονομία είχε χαρακτήρα συμφιλίωσης.

Σε ένα τοίχο του μουσείου, μπορεί να βρει κανείς αναρτημένες δεκάδες επιστολές διαμαρτυρίας: Κάθε φορά που οποιαδήποτε κυβέρνηση στον κόσμο πραγματοποιεί πυρηνικές δοκιμές, ο εκάστοτε δήμαρχος της Χιροσίμα στέλνει μια επιστολή διαμαρτυρίας, συνοδευόμενη με την ευχή να μην ακολουθήσει άλλη. Αυτό μπορεί να το δει κανείς ως μια ανούσια παράδοση, αυτό όμως δεν αλλάζει τίποτα. Η διαμαρτυρία κατά των πυρηνικών όπλων είναι για τους κατοίκους της Χιροσίμα τόσο δεδομένη όσο το οξυγόνο. Οι πληγές από το βομβαρδισμό αποτελούν κομμάτι όχι μόνο της ιστορίας αλλά και του παρόντος της πόλης.
 

Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε τυχεροί, από την άποψη πως δεν ζήσαμε πολέμους, βία, πείνα, κατοχή. Δεν ζήσαμε επίσης στα απομεινάρια ενός πολέμου για αυτό και η ψυχολογία του θύματος μας είναι άγνωστη. Όλα αυτά συχνά μας καθιστούν λιγότερο ευαίσθητους σε θέματα ειρήνης και επιρρεπείς σε ανόητες απόψεις σε θέματα πολέμου. 

Η Χιροσίμα αντιθέτως και οι σύγχρονοι κάτοικοί της είναι πολέμιοι των όπλων μαζικής και του αγώνα επικράτησης μεταξύ των ισχυρών του κόσμου.  

Αν είστε λάτρεις των ιαπωνικών κόμικς (μάνγκα), συνιστώ ανεπιφύλακτα τη σειρά Barefoot Gen (はだしのゲン)  η οποία εξιστορεί το βομβαρδισμό, το τι προηγήθηκε και το τι ακολούθησε, μέσα από την ιστορία του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος έχασε το μεγαλύτερο μέρος της οικογένειάς του μέσα σε μερικές ώρες. 

Πρόκειται επίσης για μια προσέγγιση που δεν "αθωώνει" το ιαπωνικό καθεστώς της εποχής, αλλά κατηγορεί και τις 2 πλευρές για όσα συνέβησαν.

Φεύγοντας από το Μνημείο Ειρήνης και πριν επισκεφτούμε το νησί Ιτσουκουσίμα, κάνουμε μια στάση στο κέντρο της πόλης για μια μερίδα Ηιροσίμα-γιάκι, την πεντανόστιμη τοπική εκδοχή του Οκονομιγιάκι. 

 Περνάμε και από το εμπορικό κέντρο, όπου μια ευγενέστατη υπάλληλος καταστήματος ηλεκτρονικών προσφέρεται να φορτίσει τη μπαταρία της μηχανής μου με φορτιστή που παίρνει από τη βιτρίνα της! Την ευχαριστούμε επανειλημμένα και φεύγουμε για το μικρό αυτό νησάκι στο οποίο δεν επιτρέπεται να γεννηθεί και να πεθάνει κανείς.  Η συνέχεια σύντομα!