Στο ζωολογικό κήπο του Ueno

Την περασμένη εβδομάδα επισκεφτήκαμε, με μια συμμαθήτριά μου, το ζωολογικό κήπο στην περιοχή Ueno. Είδαμε πιγκουινους, πάντα, λιοντάρια, φώκιες, τίγρεις, μαϊμούδες, γορίλες, ανακόντα, ιπτάμενες νυχτερίδες, χελώνες τεραστίων διαστάσεων, λεμούρ, πολικές αρκούδες, ελέφαντες, ιπποπόταμους, ρινόκερους, καγκουρό και πολλά άλλα που αδυνατώ να απαριθμήσω.

 Ο ζωολογικός κήπος είναι τεράστιος, δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο για τα κλουβιά των ζώων, που σε κάποιες περιπτώσεις μετά βίας προσφέρουν βασική ελευθερία κινήσεων. Από τη μία χαιρόμουν που έβλεπα για πρώτη φορά δεκάδες είδη ζώων, από την άλλη όμως αποφάσισα πως δεν μου αρέσουν οι ζωολογικοί.  Τα ζώα είναι στην καλύτερη περίπτωση βαριεστημένα και στη χειρότερη φοβερά δυστυχισμένα.  Τέλος πάντων, ας περάσουμε στις -κατά κοινή ομολογία πολύ πιο χαρούμενες- φωτογραφίες.

Το σουρικάτα, ή μίρκατ, έγινε γνωστό και αγαπήθηκε μέσα από την ταινία Ο Βασιλιάς των Λιονταριών και το ρόλο του Τιμόν. 

 Οι πιγκουίνοι ήταν πολύ μικρότεροι από ό,τι περίμενα και βρωμούσαν ψαρίλα. Τώρα καταλαβαίνω το μέγεθος της θυσίας που κάνουν όσοι πάνε στην Ανταρκτική για να γυρίσουν ντοκυμαντέρ!

 Ένα τμήμα του ζωολογικού είναι αφιερωμένο στα οικόσιτα ζώα, τα οποία ένα μέσο παιδί που μεγαλώνει στο Τόκιο δεν θα είχε την ευκαιρία να δει, υπό άλλες συνθήκες. Κατσίκες, πρόβατα,κότες, λάμα, γουρούνια...Πολλά μάλιστα δεν ήταν σε περιφραγμένους χώρους οπότε μπορούσαν να παίξουν μαζί τους τα (μικρά και μεγάλα) παιδιά.

Μα μέχρι και τα κοκόρια περίεργα είναι σε αυτή τη χώρα! Είναι ουρά αυτή; 

Ο μακάκας δεν χάνει ευκαιρία για παιχνίδι. 




Αυτά από το ζωικό βασίλειο. Να προσθέσω μόνο πως ο ζωολογικός βρίσκεται στο πάρκο Ueno, το οποίο είναι τεραστίων διαστάσεων και το οποίο δεν προλάβαμε να δούμε (μας πήρε 5 ώρες να περπατήσουμε από την είσοδο ως την έξοδο, χωρίς μεγάλες στάσεις!)
Θα επιστρέψω κατά τα μέσα Απριλίου, αφού ανθίσουν οι κερασιές (sakura), τις οποίες λατρεύουν οι Ιάπωνες.