Η Χρυσή Εβδομάδα ήρθε και έφυγε με τον τρόπο που έρχονται και φεύγουν όλες οι γιορτές: γρήγορα. Ένα μικρό ταξιδάκι στην Οσάκα και το Κόμπε, μια βόλτα στο Τόκυο και να 'μαστε πάλι στην καθημερινότητα. Όχι πως με ενοχλεί η καθημερινότητα, μια χαρά είναι. Όχι σαν τις γιορτές όμως...
Ας αφήσουμε όμως τη γκρίνια και ας περάσουμε στο Κόμπε.
Η πόλη-λιμάνι ανατολικά της Οσάκα είναι γνωστή τόσο για τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της όσο και για τον καταστροφικό σεισμό από τον οποίο χτυπήθηκε το χειμώνα του 1995.
Τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της η περιοχή τον οφείλει στο λιμάνι, το οποίο τη συνέδεσε με τον υπόλοιπο πλανήτη από πολύ νωρίς.
Την περίοδο που η είσοδος στην χώρα για τους ξένους και η έξοδος από αυτή για τους ντόπιους απαγορευόταν αυστηρά, το Κόμπε είχε εμπορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με χώρες μακρινές και άγνωστες για πολλούς Ιάπωνες της εποχής.
Το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της πόλης, ωστόσο, δεν είχε καμία σχέση με το εξωτερικό εμπόριο ή τις ξένες επιρροές. Τα μάτια όλου του πλανήτη έπεσαν στο Κόμπε όταν τα χαράματα της 17ης Ιανουαρίου 1995 η πόλη βρέθηκε στο επίκεντρο ενός καταστροφικού σεισμού. Το αποτέλεσμα του ήταν 6,5 χιλιάδες χαμένες ζωές, εκατοντάδες χιλιάδες μερικώς ή ολοσχερώς κατεστραμμένα κτίρια και διάλυση των υποδομών της ευρύτερης περιοχής.
Όλα αυτά βέβαια δεν θα μπορούσε να τα μαντέψει κανείς από τη σημερινή κατάσταση της πόλης.
Το λιμάνι σφύζει από ζωή. Ιάπωνες και ξένοι τουρίστες κάνουν βόλτες, απολαμβάνουν την ηλιόλουστη μέρα και βγάζουν φωτογραφίες. Ο τεράστιος πύργος της πόλης μοιάζει με ένα αλλόκοτο συνδυασμό του Skytree και του Πύργου του Τόκυο.
Παρακάτω, η Chinatown είναι πνιγμένη στα χρώματα και τις μυρωδιές φαγητού.
Ο κυριότερος προορισμός μου όμως είναι ο ζωολογικός κήπος.
Όχι πως φιλοξενεί ζώα τα οποία δεν θα μπορούσε να δει κανείς στο Τόκυο.
Η διαφορά είναι πως εδώ δεν υπάρχει ουρά και χρόνος αναμονής 45-50' για το γλυκούλικο (αλλά όχι ΤΟΣΟ γλυκούλικο) πάντα.
Επίσης, δεν σου λέει κανένας πως πρέπει να κάνεις λίγο γρήγορα γιατί "περιμένουν και άλλοι". Χαζεύεις την πολική αρκούδα και την προσπάθειά της να φάει τα παιδάκια που στέκονται πίσω από το τζάμι με την ησυχία σου.
Κάπως έτσι περνάνε αρκετές ώρες. Λίγο πριν τη δύση του ηλίου συνειδητοποιώ πως ήρθε η ώρα της επιστροφής και δεν είδα σχεδόν τίποτα.
Ούτε ένα κοϊνόμπορι!
Είμαι τυχερή όμως και στο δρόμο για το σταθμό βλέπω από μακριά να ανεμίζουν πολύχρωμα ψάρια στο μπαλκόνι μιας μονοκατοικίας.
Βγάζω στα γρήγορα τη μηχανή από την τσάντα και τραβάω μερικές φωτογραφίες πριν τρέξω να προλάβω το τραίνο.
Ωραίο το Κόμπε αλλά θα πρέπει να επιστρέψω σύντομα για να δω και τα υπόλοιπα αξιοθέατα.
No comments:
Post a Comment