Η λίστα επιστρέφει (part 5)

Αυτή τη φορά είπα να κάνω μια λίστα στην οποία θα καταγράφω την καλή πλευρά της Ιαπωνίας. Πράγματα που συναντά κανείς μόνο εδώ και τα οποία θα έκαναν τον κόσμο καλύτερο αν ήταν πιο διαδεδομένα. 

25) Μετρό, ώρα αιχμής. Μέσα στον χαμό και το τσαλαπάτημα σου πέφτει το κινητό από την τσέπη. Πας στο γραφείο σου, κάνεις να πάρεις τηλέφωνο και συνειδητοποιείς τη γκαντεμιά σου. Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου είναι λογικό να σε πιάσει ένας ψιλοπανικός. Εκτός από την Ιαπωνία. Οι πιθανότητες λένε πως κάποιος επιβάτης το έχει ήδη βρει και το έχει παραδώσει στο γραφείο του σταθμού. Παίρνεις τηλέφωνο, σου λένε να περάσεις να το πάρεις, τους ευχαριστείς και το κλείνεις ανακουφισμένος. Έχω ακούσει την ίδια ιστορία δεκάδες φορές από φίλους και γνωστούς. Κινητά, πορτοφόλια γεμάτα λεφτά, χαρτοφύλακες, γυναικείες τσάντες...Και φυσικά αυτό δεν ισχύει μόνο στο μετρό. Μπαρ, εστιατόρια, ακόμη και σε πάρκα έχει τύχει να χαθούν αντικείμενα τα οποία τελικά επέστρεψαν στον ιδιοκτήτη τους.

26) Μια και είμαστε στο θέμα της απώλειας αντικειμένων, ας μιλήσουμε και για τις κλοπές. Όταν πάμε σε περιοχές με πολύ κόσμο ή κακή φήμη, οι Ιάπωνες φίλοι μου λένε ξανά και ξανά να προσέχω τα πράγματά μου. Λογικό, θα πει κανείς. Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχουν οι αμέτρητες ιστορίες μεθυσμένων φίλων που κατέληξαν να κοιμηθούν στο πάρκο, το πεζοδρόμιο ή την είσοδο της πολυκατοικίας τους με το iPhone ανά χείρας και ξύπνησαν χωρίς απώλειες. Ακόμη και καθηγήτρια από το σχολείο Ιαπωνικών μας έλεγε πως έχει τύχει να την πάρει ο ύπνος σε -κακόφημο- πάρκο και το πρωί να πάει κατευθείαν για δουλειά. Κινητό-χαρτοφύλακας-πορτοφόλι: όλα στη θέση τους. 

Όλα αυτά τα θετικά βέβαια έχουν καταστήσει τους Ιάπωνες εντελώς απροετοίμαστους για τα χειρότερα και όταν τελικά αυτά συμβαίνουν (μια φορά το  χρόνο) συζητιούνται για εβδομάδες στις ειδήσεις.

27)Οι Ιάπωνες δίνουν νέα διάσταση στην παροιμία "κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό" . Το γεγονός πως αν ξεχάσεις κάτι σε δημόσιο χώρο, κατά πάσα πιθανότητα θα το ξαναβρείς, οφείλεται κατά τη φίλη μου τη Wakana στη λογική: "Δεν μου ανήκει. Δεν έχω κανένα λόγω να το πάρω. Αντιθέτως, έχω την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να το παραδώσω στις κατάλληλες αρχές". Όχι την διακριτική ευχέρεια, όχι την καλή καρδιά, όχι πως είμαι γαμώ τα παιδιά αν το παραδώσω.  

Πρόκειται για αυτοματισμό. Το βλέπεις, καταλαβαίνεις πως είναι ξεχασμένο/πεσμένο, το παίρνεις και το παραδίδεις. 

Η Wakana μάλιστα με ενημερώνει πως κανένας φυσιολογικός άνθρωπος (όπου άνθρωπος βλέπε Ιάπωνας) δεν θα σκεφτόταν να το κρατήσει. 

Ούτε θα σκεφτόταν να πει αργότερα "βρήκα ένα πορτοφόλι και το πήγα στην αστυνομία" γιατί η σκέψη στα μυαλά των συνομιλητών του θα ήταν "Ε, και τι θέλεις τώρα; Βραβείο;"

28) Στα κομπίνι (είπαμε: convinience store) , οι υπάλληλοι σου λένε ευχαριστώ κατά την έξοδο. Άσχετα με το αν πήρες κάτι.

29) Μπορεί να μην ξέρουν όλοι αγγλικά, η παρουσία ξένου όμως επιβάλλει να βρεθεί κάποιος που μπορεί να του δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες (πχ σε πτήσεις εσωτερικού, μικρά μουσεία κτλ) . 

30) Οι Ιάπωνες δεν σταματούν στα αγγλικά, προσφέρουν όσο περισσότερη βοήθεια μπορούν. Πριν λίγους μήνες με επισκέφτηκε μια φίλη μου από την Τουρκία. Τα πρωινά είχα  μάθημα, οπότε έκανε μόνη της βόλτες. Κάποια στιγμή θέλησε να πάει στο μουσείο Ghibli, το οποίο βρίσκεται -κυριολεκτικά- στην άλλη άκρη του Τόκυο. Αφού άλλαξε 2 τραίνα και έφτασε στα μισά της διαδρομής, άρχισαν τα δύσκολα. Έπρεπε να βρει τη  σωστή αποβάθρα για να μπει σε τραίνο το οποίο πήγαινε στον προορισμό της, δεν μπορούσε όμως να βρει πληροφορίες στα αγγλικά. Ρώτησε λοιπόν κάποιον ο οποίος -όπως ήταν προφανές- περίμενε το τραίνο του. Ο τύπος της είπε να τον ακολουθήσει, άφησε την αποβάθρα του, βρήκε αυτή στην οποία έπρεπε να πάει η φίλη μου, τη συνόδευσε, μπήκε μαζί της στο τραίνο, την πήγε ως το σωστό σταθμό, της είπε να ρωτήσει στο σταθμό ποια είναι η σωστή έξοδος, ξαναμπήκε στο τραίνο και έφυγε!

31) Στους σταθμούς, άσχετα με το αν είναι ώρα αιχμής ή όχι, οι επιβάτες μπαίνουν σε σειρές αναμονής. Όταν λοιπόν έρχεται το τραίνο, περιμένουν να αποβιβαστούν οι προηγούμενοι και μπαίνουν στο τραίνο με τη σειρά. Έτσι, ακόμη και όταν επικρατεί χάος λόγω της πολυκοσμίας, δεν καταλήγεις να σπρώχνεσαι  με τους πλαϊνούς σου για μια θέση στο τραίνο. 

32) Οι Ιάπωνες είναι στωικοί. Πραγματικά στωικοί.

Μετά το σεισμό και το τσουνάμι, και ενώ οι διαστάσεις του προβλήματος στη Φουκουσίμα ήταν ακόμη άγνωστες, οι διεθνείς ανταποκριτές άρχισαν να αναρωτιούνται γιατί δεν επικρατεί υστερία, πλιάτσικο και κοινωνική αναταραχή. Μετά άρχισαν να στοιχηματίζουν πως σύντομα θα "σπάσουν" και θα αρχίσουν να βγαίνουν εκτός ελέγχου οι πληγέντες. 

Στο τέλος αποφάσισαν να αποδώσουν την έλλειψη υστερίας στις συχνές φυσικές καταστροφές. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. 

Όχι πως δεν ισχύει και αυτό.  Είναι όμως μέρος μιας πολύπλοκης αλήθειας. Η ιαπωνική παράδοση επιβάλλει να σκεφτόμαστε τους γύρω μας, να μην ενοχλούμε και να μην εκφράζουμε έντονα συναισθήματα σε ακατάλληλους χώρους (κοινώς "τα εν οίκω μη εν δήμω").  Η θέση αυτή ενισχύεται από τις διδασκαλίες του Ζεν Βουδισμού, που γνώρισε ιδιαίτερη άνθιση στην Ιαπωνία. 

Όχι πως η απάθεια είναι πάντα καλή και ευπρόσδεκτη, όταν όμως νομίζεις πως έχει έρθει το τέλος του κόσμου είναι προτιμότερο να σε περιτριγυρίζουν Ιάπωνες. Σκέψου να σε βρει το τσουνάμι στη Μεσόγειο ή τη Μέση Ανατολή δηλαδή...