Επιστροφή

Μετά από ένα μήνα στην Ελλάδα, η επιστροφή στο Τόκυο είναι το λιγότερο παράξενη. 

Λογικό θα μου πεις, αν σκεφτεί κανείς πως πέρασα 3 εβδομάδες στο χωριό μου, όπου 10 θαμώνες σε ένα μαγαζί θεωρούνται πολυκοσμία  και άλλη 1 στην Αθήνα, η οποία θυμίζει νεκρή πόλη στην Άγρια Δύση. 

Επιστροφή λοιπόν, μετά από 16 ώρες πτήσεων και ανταποκρίσεων, φαγητού αεροπλάνου (μπλιαχ) και ύπνου στο αεροπλάνο (μπλιαχ).

Πρώτο σοκ: Η υγρασία. Είχα ξεχάσει πως αναπνέουμε νερό.

Δεύτερο σοκ: Οι ευγενικοί και χαμογελαστοί αστυνομικοί στον έλεγχο διαβατηρίων και αποσκευών. Μετά την Αθήνα νομίζεις πως βρίσκεσαι σε παράλληλο σύμπαν.

Τρίτο σοκ: Η ησυχία στο -γεμάτο κόσμο- μετρό. Ούτε μια θείτσα δεν ουρλιάζει στο κινητό λόγω βαρηκοΐας.

Φτάνω λοιπόν στο σπίτι μου, κουρασμένη, ξενυχτισμένη, μισοκοιμισμένη και πεινασμένη. 

Η κούραση -και η τεμπελιά- δεν επιτρέπει να μαγειρέψω, οπότε βολεύομαι με ότι υπάρχει στις αποσκευές μου: φέτα και ελιές. Αντί ψωμιού τα κρακεράκια από την πτήση. 

Για βραδινό σούσι απ'έξω και νάνι από τις 9. Ένα διάλειμμα για διαφημίσεις στις 3 τα χαράματα (τζετ λαγκ) και συνέχεια ως τις 2 το μεσημέρι (είπαμε, τζετ λαγκ).

Η επόμενη μέρα είναι των υποχρεώσεων: σούπερ-μάρκετ, να πάρω τον οδοντίατρο να αλλάξω το ραντεβού μου, ψώνια, συνάλλαγμα, τηλέφωνα στους συμμαθητές μου, καθάρισμα, πλυντήρια, μαγείρεμα, νάνι στις 2.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο τώρα. Σε λίγο φεύγω για 4ήμερο στην Οσάκα (ήρθε πάλι η Χρυσή Εβδομάδα) αλλά ένας μήνας χωρίς το blog μου φάνηκε πολύς οπότε δεν μπορούσα να μην γράψω 2 κουβέντες για το πως πέρασα. 

Πρώτος σταθμός του ταξιδιού: το Άμπου Ντάμπι. Στάση στο αεροδρόμιο-σφηκοφωλιά για 5 ώρες, βόλτες ανάμεσα σε κελεμπίες, ομοιώματα από καμήλες και Costa Cafe. Στην πύλη, λίγο πριν την επιβίβαση στην πτήση για Αθήνα, παρέα ηλικιωμένων συζητά στα ελληνικά με το γνωστό -ανά τον πλανήτη- στυλ "εμένα να ρωτήσετε, να σας πω πως θα βγούμε από την κρίση". 

Ακολουθούν τα γνωστά "ο Έλληνας θέλει βούρδουλα, αλλιώς δεν καταλαβαίνει" και φυσικά μια σύντομη αναφορά στα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν την Αθήνα ("γέμισε η Ακρόπολη αδέσποτα, κάτι ψωριάρικα, σιχαίνεσαι και που τα βλέπεις").

Στην Αθήνα, η πρώτη κρυάδα έρχεται πριν καν παραλάβω τις αποσκευές μου: απεργία του προαστιακού. Μέρα μεσημέρι, ζέστη, λεωφορείο, βαλίτσα 25 κιλών. Ωραία.

Οι μέρες περνάνε γρήγορα: κάτι το τζετ λαγκ και οι αϋπνίες, κάτι οι αμέτρητοι γνωστοί και φίλοι, κάτι η 25η Μαρτίου, φτάνει η Πέμπτη και ξεκινάω για τη μακρινή Ξάνθη. 

Ξανά αεροδρόμιο, ξανά βαλίτσες, ξανά έλεγχοι ασφαλείας. 

Στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης, μαμά-μπαμπάς με πανό καλωσορίσματος στα ιαπωνικά, να τρέχουν να με προλάβουν γιατί τελικά φτάσαμε νωρίς.

Στο σπίτι, ο σκύλος στήνει τρικούβερτο γλέντι  όταν καταλαβαίνει ποιανού είναι οι αποσκευές (αδυναμίες είναι αυτές). 

Οι επόμενες 3 εβδομάδες περνούν ήσυχα αλλά ευχάριστα.  Τάβλι μετά από 4 χρόνια απουσίας από τους αγωνιστικούς χώρους,  φαγητό της μαμάς,  ανθισμένες αμυγδαλιές, βόλτες, γκρίνιες, έξω κάθε βράδυ, "δεν θα μείνεις για Πάσχα;", "να βοηθήσεις τη μαμά σου τώρα που ήρθες, μην τα περιμένετε όλα έτοιμα" (έλα χριστέ και παναγία),  "ακόμη να παντρευτείς εσύ; πολύ επιλεκτική είσαι μάλλον" (συγνώμη, ποια είστε;) και γενικώς όμορφες στιγμές της ελληνικής υπαίθρου. 

Κάπως έτσι, φτάνουμε στην περασμένη Κυριακή, οπότε και ξεκινάει το ταξίδι της επιστροφής. Ξάνθη-Αλεξανδρούπολη-Αθήνα. Στάση 1 ημέρας. Αθήνα-Άμπου Ντάμπι-Τόκυο και φυσικά, κατάληξη στην κοσμοϊστορική Τσουκισίμα (τη γειτονιά μου ντε).

Κάπως έτσι πέρασε ο μήνας. Συνειδητοποίησα βέβαια πως όλα αυτά μου προκαλούν άγχος και υπερένταση, οπότε αποφάσισα να πηγαίνω πιο συχνά (μια κουβέντα είναι βέβαια αυτό αν δεν πέσουν οι τιμές των εισιτηρίων).  Έμαθα επίσης πως ο σκύλος μου έχει πέσει σε κατάθλιψη και  σκέφτομαι πως την επόμενη φορά θα τον χώσω στις αποσκευές μου και θα τον φέρω στην Άπω Ανατολή.

Αυτά με τις μεγάλες αποφάσεις και το ταξίδι στην Ελλάδα. Σας αφήνω γιατί θα έρθει η ώρα να πάω στο σταθμό και δεν θα έχω προλαβει ούτε να ντυθώ.