(κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγαλύτερη ανάλυση)
Η πρόσκληση της Καόρι με γέμισε ανυπομονησία αλλά και ανασφάλεια. Δεν έφτανε που ήμουν ξένη, θα πήγαινα και φορώντας τζιν ενώ το θέμα της συνάντησης ήταν ξεκάθαρο: Βάλε το κιμονό σου και έλα!
Της είχα εξηγήσει βέβαια πως ήθελα μόνο να βγάλω μερικές φωτογραφίες αλλά...
Φτάνοντας στη μικρή μονοκατοικία άρχισα να έχω αμφιβολίες για το όλο εγχείρημα. Πρώτα από όλα δεν ήξερα πως ο χώρος είναι σπίτι, περίμενα κανένα μικρό χώρο εκδηλώσεων. Μπαίνοντας μέσα άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Είμασταν κυριολεκτικά τρεις και ο κούκος: 3 κιμονοφορεμένες κυρίες και εγώ!
Η Καόρι δεν φημίζεται για τη συνέπεια με την οποία κάνει ο,τιδήποτε, έτσι λοιπόν αντί να μου πει περί τίνος πρόκειται, με άφησε να μαντέψω. Όταν ακούς όμως εκδήλωση με θέμα το κιμονό, φαντάζεσαι λίγο περισσότερο κόσμο. Σε δημόσιο χώρο. Χωρίς τη μυρωδιά του σπιτικού κέικ να σου σπάει τη μύτη!
Όσο περνάει η ώρα, ο αριθμός των μελών του "συλλόγου" αυξάνεται, μέχρι που το μικρό σαλονάκι γεμίζει χρωματιστά κιμονό και γυναικείες φωνές. We are in session!
Η διοργανώτρια (και ιδιοκτήτρια του σπιτιού) ξεκινά με τις συστάσεις: "Από εδώ η Καόρι, η πρώτη φίλη που έκανα λόγω κιμονό. Ακολουθεί η Σου, από την Ταϊβάν και η Ηλέκτρα από την Ελλάδα που ήρθε να μας βγάλει φωτογραφίες." Στη συνέχεια ανακοινώνει πως στη σημερινή συνάντηση θα τους δείξει πως να δένουν το όμπι τους (την υφασμάτινη ζώνη του κιμονό) χωρίς τη βοήθεια τρίτων και χωρίς δυσκολία. "Έφτιαξα και ένα τραγουδάκι για να αποστηθίσετε τα βήματα ένα-ένα χωρίς δυσκολία!"
Κάπου εκεί φυσικά αρχίζουν και με χάνουν. Λέξεις που αναφέρονται αποκλειστικά στον τρόπο δεσίματος του όμπι, ονόματα διαφορετικών τύπων υφασμάτων και άλλα τέτοια που ούτε Ιάπωνας δεν θα καταλάβαινε, πόσο μάλλον εγώ.
Η ώρα περνάει, η κάρτα μνήμης μου γεμίζει με πολύχρωμες εικόνες μανικιών που φτάνουν ως το πάτωμα και τα όμπι αρχίζουν να παίρνουν τη μορφή πολύπλοκων φιόγκων.
Όταν τελικά όλα τα όμπι έχουν δεθεί και στολιστεί, ανεβαίνουμε στον επάνω όροφο. Εκεί μας περιμένει το τατάμι, για τις απαραίτητες φωτογραφίες.
Υποθέτω πως μετά από αυτό είναι ώρα να φύγουμε, αλλά κάνω λάθος: Το σπιτικό κέικ μας περιμένει στο σαλόνι, σερβιρισμένο μαζί με σως σοκολάτας και ιαπωνικό τσάι.
Αφού έχουμε καθίσει, η διοργανώτρια Φούτζικο, κάνει την αρχή:
"Για όσες έρχεστε πρώτη φορά, τώρα θα παρουσιάσουμε η κάθε μία με τη σειρά το κιμονό που φοράμε. Θα κάνω εγώ την αρχή"
Αρχίζει έτσι ένας βομβαρδισμός πληροφοριών για το από που πήρε η κάθε μια το κιμονό της, το γιατί το επέλεξε για τη συγκεκριμένη ημέρα, λεπτομέρειες για το ύφασμα, τη ζώνη, την τιμή. Τις χάνω τελείως, οπότε αρχίζω να σκέφτομαι όσα έχω να κάνω εκείνη την ημέρα μέχρι που η σειρά έρχεται στη διπλανή μου Καόρι. Εξηγεί πως έρχεται πρώτη φορά στις συναντήσεις αν και όλο την καλούσε η Φούτζικο, ευχαριστεί για την πρόσκληση και εξηγεί πως διάλεξε το συγκεκριμένο κιμονό γιατί είναι πεντακάθαρο και όμορφο: ήθελε να κάνει καλή εντύπωση. Εγώ, όντας η μόνη που δεν φοράει κιμονό ή έστω γιουκάτα, λέω να κάνω ένα αστειάκι καθώς είναι η σειρά μου να μιλήσω και λέω "Πάσο" κοιτώντας δήθεν στεναχωρεμένη το παντελόνι μου. Γελάνε λίγο, αλλά μάλλον από ευγένεια. Εξηγώ πως ήρθα γιατί μου αρέσει να βλέπω (το τονίζω!) κιμονό καθώς ενδιαφέρομαι για κάθε πλευρά της ιαπωνικής κουλτούρας. Τις ευχαριστώ που μου έδωσαν την άδεια να τις φωτογραφίσω και υπόσχομαι να τους στείλω τις καλύτερες φωτογραφίες.
Ακολουθεί μια επίδειξη φουρόσικι (παραδοσιακό ύφασμα με 1000+1 χρήσεις) όπου πάλι χρησιμοποιείται τραγουδάκι για να μην ξεχνάμε τα βήματα και τελικά έρχεται η ώρα του γυρισμού.
Υπόσχονται να με ξανακαλέσουν και υπόσχομαι να ξαναπάω.
"Την επόμενη φορά να φορέσεις και εσύ κιμονό, θα σου πάει έτσι αδυνατούλα που είσαι!"
Υπόσχομαι να το σκεφτώ-δεν είμαστε για τέτοιες υποσχέσεις τώρα- και τις αποχαιρετώ.
Όταν αργότερα εξιστορώ στους Ιάπωνες φίλους μου όσα έλαβαν χώρα στη μικρή μονοκατοικία στο Μέγκουρο, ξεσπούν σε ανεξέλεγκτα γέλια. Παράλληλα προσπαθούν να μου εξηγήσουν πως πρόκειται για ιδιαιτέρως εκκεντρικούς χαρακτήρες, πως μάλλον πρόκειται για πλούσιες και βαριεστημένες νοικοκυρές που δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν... Σκέφτομαι πως συναντηθήκαμε στη μέση της ημέρας, άρα μάλλον πρόκειται για νοικοκυρές. Μονοκατοικία στο Μέγκουρο και δεκάδες κιμονό, μάλλον πρόκειται για καλοβαλμένες αν όχι πλούσιες κυρίες. Δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν; Ίσως, ποιος ξέρει; Εκκεντρικές; Σίγουρα!
Καταλήγω, παρόλαυτά, στο συμπέρασμα πως οι τρελούτσικες αυτές κυρίες, με το πάθος τους για κιμονό, δεν βλάπτουν κανένα και πάνω από όλα, κάνουν κάτι που αγαπάνε χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να απολογηθούν σε κανέναν. Κάτι που δεν βρίσκει κανείς εύκολα στην Ιαπωνία.
No comments:
Post a Comment