Φεύγουμε από την περιοχή Ασάχι-κάουα και το απόγευμα της ίδιας ημέρας, φτάνουμε στη μικρή πόλη Νομπόρι-μπέτσου. Μας καλωσορίζει ο κατακόκκινος δαίμονας στην είσοδο της πόλης. Η περιοχή είναι γεμάτη ηφαίστεια και θερμοπίδακες, οπότε κάθε γωνιά ξεχειλίζει με ιαματικά νερά.
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο και έχει ήδη σκοτεινιάσει. Γρήγορο τσεκ-ιν και κατευθυνόμαστε για τα λουτρά. Μετά από το πρωινό ξύπνημα, τη βόλτα στα χιόνια και τις αμέτρητες ώρες στο αυτοκίνητο, το μόνο που μας σώζει είναι ένα καλό πλατσούρισμα.
Χαλαροί και πεντακάθαροι, κατευθυνόμαστε προς το εστιατόριο του ξενοδοχείου.
Η κούραση της ημέρας έχει μετατραπεί σε πείνα: ο μπουφές με τα παραδοσιακά φαγητά είναι σαν απάντηση στις προσευχές μας. Όταν τελικά αποφασίζουμε να σηκωθούμε , δεν έχει μείνει γωνιά του τραπεζιού που να μην καλύπτεται από άδεια πιάτα.
Τι καλύτερο από μια σύντομη βόλτα μετά το φαγητό; Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο και με έκπληξη βλέπουμε εκατοντάδες άτομα να κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κοιταζόμαστε με απορία. Τι στο καλό;
Δεν πρόκειται καν για ενιαίο γκρουπ. Άλλοι είναι Κινέζοι, άλλοι Κορεάτες, άλλοι φοράνε γιουκάτα του ξενοδοχείου μας και άλλοι του γειτονικού πανδοχείου. Αποφασίζουμε να ρωτήσουμε κάποιο ντόπιο και μαθαίνουμε πως τα βράδια λαμβάνει χώρα μια εκδήλωση με πυροτεχνήματα, δαιμόνια και τυμπανοκρουσίες. Και όλα αυτά στην είσοδο της Κοιλάδας του Διαβόλου. "Δεν το προλάβατε ε; Κρίμα. Θα είστε και αύριο εδώ;"
Ξενερωμένοι συνεχίζουμε προς τον τόπο του εγκλήματος. Η ατμόσφαιρα είναι φοβερή, ακόμη και χωρίς τις τυμπανοκρουσίες. Οι "δαίμονες", εμφανώς κουρασμένοι, ποζάρουν για τους τουρίστες που θέλουν να τους φωτογραφίσουν και με την πρώτη ευκαιρία το σκάνε.
Στην είσοδο του τοπικού ναού, συναντά κανείς τα ομοιώματα 2 διαβόλων: ο ένας είναι μπλε και ο άλλος κόκκινος, με τα ρόπαλά τους ανά χείρας. Δεν είμαι σίγουρη τι ρόλο παίζουν, αλλά έχουν πλάκα. Λίγο πιο κάτω ακούμε ένα παράξενο θόρυβο. Κόσμος έχει μαζευτεί και κοιτάζει κάτω απο μια γέφυρα. Συνειδητοποιούμε πως πρόκειται για θερμοπίδακα, ο οποίος σύμφωνα με τις πινακίδες εκτοξεύει νερό κάθε 2 ώρες για 30 λεπτά. Το θέαμα είναι παράξενο, όμορφο και απίστευτα χαλαρωτικό.
Δυστυχώς, το βίντεο δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.
Το επόμενο πρωί ξυπνάμε σαν σε κινηματογραφικό όνειρο. Η ομίχλη καλύπτει τα πάντα, ωστόσο οι λιγοστές ηλιαχτίδες φωτίζουν πανέμορφα τη μικρή πόλη. Τα πάντα γύρω είναι καταπράσινα.
Καταβροχθίζουμε το πρωινό μας και συνειδητοποιούμε πως κοιμηθήκαμε σχεδόν 10 ώρες. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο! Ακόμη πιο βιαστικό τσεκ-άουτ και φεύγουμε για την Κοιλάδα του Διαβόλου. Αυτό που αντικρύζουμε ξεπερνά κάθε προσδοκία, όνειρο ή ευχή. Ατμοί αναδύονται από κάθε πλευρά, το χώμα παίρνει αποχρώσεις που μοιάζουν ψεύτικες, η μυρωδιά από τα χημικά ζαλίζει. Μένουμε άφωνοι.
Κινέζοι τουρίστες προσεύχονται ο ένας μετά τον άλλο στον τοπικό θεό. Τι να ζητήσεις από τον άρχοντα ενός μέρους σαν κι αυτό;
Πινακίδες σε κάθε πλευρά μας προειδοποιούν να μην περάσουμε την περίφραξη. Οι θερμοκρασίες στο χώμα αλλά και στο μικρό ρυάκι που διασχίζει την κοιλάδα ξεπερνούν κατά πολύ τις αντοχές μας. Ακολουθούμε το στενό μονοπάτι που μας υποδεικνύει οτι υπάρχει και συνέχεια. Μετά από αρκετή ώρα φτάνουμε σε μια τεράστια λίμνη της οποίας τα νερά βράζουν. Όλη η περιοχή μυρίζει θειάφι, το χώμα τριγύρω είναι μαύρο. Πρόκειται για τη λίμνη Οογιούνουμα, η οποία σχηματίστηκε μετά από μια ηφαιστειακή έκρηξη, ποιος ξέρει πριν πόσους αιώνες. Το θέαμα είναι εξωπραγματικό, βγαλμένο από παραμύθια με κακές βασίλισσες και μαγεμένα δάση.
Ξαναμπαίνουμε στο δάσος και αυτή τη φορά αλλάζουμε κατεύθυνση. Φτάνουμε σε ένα ποταμάκι με ζεστό, κατάλευκο νερό. Οι ταμπέλες μας προειδοποιούν να δοκιμάσουμε τη θερμοκρασία πριν βυθίσουμε τα πόδια μας.
Κάθομαι, κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω τους ήχους της φύσης. Το ποταμάκι, τα πουλιά, ο αέρας. Παράλληλα ακούω μια φωνή να μου λέει να μη φύγω. Ομολογώ πως είμαι μαζί της και ας είναι σημάδι παράνοιας. Λίγα λεπτά αργότερα αρχίζει να βρέχει και -προς απογοήτευση της φωνής- σηκώνομαι βιαστικά. Ώρα για αναχώρηση.
No comments:
Post a Comment