Περιπέτειες στο όρος Φούτζι

Η ανατολή του ηλίου από την κορυφή του όρους Φούτζι είναι στην κορυφή της λίστας "Όσα πρέπει να δει κάθε ξένος που ζει στην Ιαπωνία".

Το περσινό καλοκαίρι δεν κατάφερα να επιχειρήσω την ανάβαση αλλά φέτος ήμουν αποφασισμένη.

Το όρος Φούτζι, λανθασμένα γνωστό ως Φουτζιγιάμα σε αρκετό από το δυτικό κόσμο, είναι για πολλούς η καρδιά της Ιαπωνίας. Πηγή έμπνευσης για ποιητές και ζωγράφους εδώ και αιώνες, πρόσφατα αναγνωρίστηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Μπήκε μάλιστα, ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και όχι ως φυσικό τοπίο, τέτοια είναι η θέση του στην καρδιά των Ιαπώνων.

Ξεκινήσαμε τα χαράματα του Σαββάτου από το Τόκυο. Λεωφορείο ως τον 5ο σταθμό, από όπου και ξεκινάει το περπάτημα. Οι προμήθειές μας περιλαμβάνουν μπόλικο νερό, ξηρά τροφή, φακούς, αδιάβροχα και φυσικά φωτογραφικές μηχανές. Τα ρούχα μας είναι ελαφριά αλλά έχουμε φροντίσει να έχουμε και κάτι πιο ζεστό: η νύχτα στα 3700 μέτρα σημαίνει παγωνιά, ακόμη και τον Αύγουστο.

Έχουμε αποφασίσει πως θα περάσουμε μερικές ώρες σε ένα από τους σταθμούς, όπου μπορούμε να φάμε και να ξεκουραστούμε. Από εκεί, με φακούς μέσα στη νύχτα η διαδρομή για την κορυφή θα μας πάρει περίπου 1,5 ώρα .

 

Φτάνουμε νωρίτερα από ότι περιμέναμε, τρώμε και πάμε για ύπνο. Τα ξυπνητήρια μας αρχίζουν να χτυπάνε λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Σηκωνόμαστε και βγαίνουμε έξω για να ελέγξουμε τον καιρό: για μέρες τα δελτία καιρού προειδοποιούσαν πως αναμένεται τυφώνας αλλά μέχρι πριν μερικές ώρες οι συνθήκες δεν ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικές. Τα πράγματα έχουν αλλάξει όμως και το μικρό ξύλινο καταφύγιο μοιάζει έτοιμο να παρασυρθεί από τον άνεμο. Τα τζάμια τρίζουν,η βροχή πέφτει με τόση δύναμη στη σκεπή που νομίζουμε πως πρόκειται για χαλάζι.

Οι ορειβάτες που επιχειρούν την ανάβαση (συνήθως πρόκειται για χιλιάδες και μοιάζουν με πυγολαμπίδες μέσα στη νύχτα) τρέμουν από το κρύο παρά την εμπειρία και την προετοιμασία τους. Από το σταθμό μας δεν ξεκινάει κανείς. Όσοι ξυπνάνε κάθονται στον κοινόχρηστο χώρο και περιμένουν να δουν αν θα ξεκινήσει κανένας άλλος. Το προσωπικό μας προειδοποιεί πως τα πράγματα θα χειροτερέψουν στη διάρκεια της νύχτας και δεν υπερβάλλουν: το αποκορύφωμά τους, οι άνεμοι ξεπερνούν τα 8 μποφώρ!

Ξαναπάμε για ύπνο και σηκωνόμαστε 2 ώρες αργότερα. Είναι 4 το πρωί και ο καιρός αντί να βελτιώνεται μοιάζει να  χειροτερεύει.

Κουκουλωνόμαστε με ό,τι ρούχα έχουμε και βγαίνουμε στο μικρό μονοπάτι μπροστά από το καταφύγιο. Μερικοί ορειβάτες έχουν σταματήσει εκεί και περιμένουν να ξημερώσει, άλλοι κάνουν ένα μικρό διάλειμμα πριν συνεχίσουν για την κορυφή. Λίγα λεπτά αργότερα ο ορίζοντας παίρνει φωτιά και ξαφνικά καταλαβαίνω τους ορειβάτες που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να φτάσουν στην κορυφή. Το θέαμα ξεπερνά κάθε προσδοκία!

 Από τα γύρω καταφύγια γκρουπ ορειβατών έχουν βγει και απολαμβάνουν το γκοράικο (御来光), τον ερχομό του φωτός.  Λίγα λεπτά μετά την ανατολή ο άνεμος αρχίζει να καταλαγιάζει, η θερμοκρασία ανεβαίνει αισθητά. Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής καθώς πρέπει να προλάβουμε το λεωφορείο για το Τόκυο, ανάλαφροι χάρη στο μοναδικό θέαμα αλλά και λίγο ηττημένοι. Ήμασταν τόσο κοντά στην κορυφή...

Από τα μέσα Σεπτέμβρη η κορυφή του βουνού θα είναι καλυμμένη  με χιόνια, οπότε υποσχόμαστε να επιστρέψουμε του χρόνου.