Από πού είσαι;

-Από πού είσαι;

-Από την Ελλάδα.

Παύση μερικών δευτερολέπτων και προσπάθεια εντοπισμού της στο νοητό παγκόσμιο χάρτη. 

Σενάριο 1ο: Ξέρουν την Ελλάδα.Τότε περνάμε απευθείας στις αντιδράσεις (βλ.παρακάτω)

Σενάριο 2ο: Δεδομένου πως ο διάλογος συνήθως λαμβάνει χώρα στα ιαπωνικά, αν ο συνομιλητής μου δεν είναι Ιάπωνας  συχνά χρειάζεται περαιτέρω διευκρινήσεις (δεν έχουμε μάθημα με θέμα 'Οι χώρες του κόσμου στα Ιαπωνικά') .

Τότε ξεκινάω τις μεταφράσεις. Και άντε να ξέρει ο συνομιλητής μου αγγλικά, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν είναι Κινέζος και πρέπει να του πω Xīlà (το οποίο όσες προσπάθειες και αν έκανα να το προφέρω σωστά, δεν με καταλαβαίνουν)τότε τι γίνεται; Με τους Κορεάτες είναι πιο εύκολα τα πράγματα, καθώς η λέξη Ελλάδα στα Κορεατικα είναι Geuriseu και η προφορά μοιάζει αρκετά με την αγγλική. Συχνά όμως οι άνθρωποι που γνωρίζω σχηματίζουν την εντύπωση πως είμαι από την Αγγλία ή και το Κιργιστάν. Για να μην σας πιάσει πονοκέφαλος, εξηγούμαι:

Στα ιαπωνικά η Αγγλία είναι Ιγκιρίσου, η Ελλάδα Γκιρίσα και το Κιργιστάν Κιρουγκίσου. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει άλλη κοινή γλώσσα ή έστω ένας χάρτης πρόχειρος, αντε να συνεννοηθούμε! 

Όχι πως σκάω κιόλας δηλαδή. Κιργιστάν; Κιργιστάν! Γιατί όχι;

Καμιά φορά όμως είναι απαραίτητο να καταλάβει ο άλλος,είτε γιατί είμαστε στην ίδια τάξη και με ρωτάει κάθε μέρα τι καιρό κάνει στο Λονδίνο, είτε γιατί δεν μπορεί να αποδεχτεί την ήττα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας του.

"Νότια Ευρώπη. Μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας.Πάνω από την Αφρική." Πριν προλάβετε να πείτε πως είναι ανακριβής η περιγραφή μου, να προσθέσω πως ενίοτε λέω και "Στη θάλασσα που βρίσκεται εκεί που τελειώνει η Ασία" 

Αυτά συνήθως πιάνουν, όχι όμως πάντα. Η γεωγραφία φαίνεται, είναι μάθημα επιλογής. Τότε αρχίζω να ζωγραφίζω τη Μέδουσα ή τον Κένταυρο και ως δια μαγείας τα μάτια που παρακολουθούν το σκίτσο μου λάμπουν με κατανόηση. "Ελλάδα!" Ε, μα! τι σου λέω τόση ώρα;

Αυτό με το σκίτσο δεν μου είχε περάσει από το μυαλό μέχρι που μια μέρα στην τάξη κάναμε ένα κείμενο, στο οποίο υπήρχε η λέξη Κένταυρος και η καθηγήτρια μου ζήτησε να εξηγήσω τι ήταν (όχι εμφανισιακά, αυτό το ήξεραν όλοι!). Τότε λοιπόν 4-5 κεφάλια γύρισαν και με κοίταξαν με απορία. Ήταν σαν να βλέπω τις σκέψεις τους σε συννεφάκια: Κένταυρος. Αρχαία Ελλάδα. Γκιρίσα. Ιρέκουτορα-σαν. Ααααα!

Μετά είναι οι διάφορες αντιδράσεις των ανθρώπων όταν ακούν 'Ελλάδα' και καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Μέχρι τώρα έχουν τύχει στο διάβα μου οι εξής:

1) Ενημερωμένοι: "Ελλάδα ε; Είναι δύσκολα τα πράγματα τώρα εκεί. Κρίμα." 

2) Τουρίστες: "Ελλάδα;;; Έχετε τέλειες θάλασσες εκεί! Και τα σπίτια σας έχουν γαλάζιες σκεπές! Πολύ θέλω να πάω!!"

3) Θρησκευόμενοι: "Ελλάδα; Μιλάς Ελληνικά δηλαδή ε; Πολύ σε ζηλεύω. Η Βίβλος γράφτηκε στα ελληνικά ξέρεις.Εσύ είσαι χριστιανή;;" 

4) Εντελώς άσχετοι: "Ελλάδα; Ελλάδα...Χμμ.. Α,ναι! Την έχω ακουστά. Να σε ρωτήσω κάτι, αγγλικά μιλάτε εκεί; Τι, έχετε και δική σας γλώσσα; Εγώ είμαι εντελώς άσχετος, μην με παρεξηγείς"

Μετά από ένα χρόνο στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και εκατοντάδες γνωριμίες στο σχολείο/στο δρόμο/στο μετρό/στον οδοντίατρο/όλα τα άλλα μέρη στα οποία μπορεί να σε πλησιάσει ένας άσχετος και να σου πιάσει την κουβέντα, άρχισα και εγώ να εφευρίσκω τρόπους για να αποφύγω ομιλητικές θείτσες που θέλουν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους. Πότε κάνω πως δεν μιλάω αγγλικά, πότε μιλάω με τόσο σπαστά ιαπωνικά που κουράζονται και με αφήνουν ήσυχη, πότε κάνω πως κοιμάμαι γιατί βλέπω το διπλανό μου στο τραίνο να με κοιτάει με λαχτάρα για μουχαμπέτ. Αυτό βέβαια δεν είναι εφικτό πάντα. Μερικοί με πλησιάζουν γιατί  με άκουσαν να μιλάω είτε ιαπωνικά (-->Μιλάς πολύ καλά ιαπωνικά! Από πού είσαι;) είτε αγγλικά (και θέλουν να κάνουν πρακτική). Καμιά φορά λέω στην ταμία να μην βάλει τα ψώνια σε σακούλα και συνειδητοποιώντας πως ψιλοξέρω ιαπωνικά αρχίζει τη συνέντευξη.

Για του λόγου το αληθές θα μοιραστώ μαζί σας την πιο πρόσφατη εμπειρία μου.

Σήμερα στο σταθμό του μετρό, μια 40άρα με χαρακτηριστικά ΝΑ Ασίας διέκοψε τη συνομιλία που είχα με μια συμμαθήτριά μου για να με ρωτήσει(στα αγγλικά) αν είμαι από την Αμερική.Της είπα πως είμαι από την Ελλάδα. Ήταν της 3ης κατηγορίας(θρησκευόμενη) και με ρώτησε αν έχω διαβάσει τη Βίβλο (χάνεται τέτοια ευκαιρία;) Μετά μου έδωσε συγχαρητήρια για τα ιαπωνικά μου και άρχισε να μου λέει την ιστορία της ζωής της: 

Ήταν από τις Φιλιππίνες , παντρεμένη με Ιάπωνα εδώ και 12 χρόνια, είχε ζήσει στην Αμερική, είχε παιδιά, μπλα μπλα μπλα... Μετά πέρασε κάνα 5λεπτο γκρινιάζοντας για τα ιαπωνικά. Πολύ δύσκολα, καμία σχέση με τα αγγλικά, πού να τα μάθεις; Και η γραφή ακόμη χειρότερα. "Εσύ όμως είσαι γλωσσομαθής, μπράβο σου"

Για όσους δεν με ξέρετε, να πω πως η κουβέντα με αγνώστους είναι κάτι σαν προκαταρκτικά για waterboarding. Όταν κουνάνε το κεφάλι σχεδόν απογοητευμένοι και λένε "Πρέπει να φύγω, χάρηκα πολύ" με κατακλύζει μια χαρά που δεν μπορώ να περιγράψω. 

Πείτε με αντικοινωνική, παράξενη, μονόχνωτη. Όλα αυτά όμως αφού μάθετε να λέτε Ελλάδα στα Κινέζικα 'για λόγους ευκολίας', εξηγήσετε σε άσχετους στο μετρό αν και γιατί δεν πάτε στην εκκλησία τις Κυριακές και κυρίως αφού βρείτε μια απάντηση για το "Ελλάδα ε; Πολύ δύσκολα τώρα με την κρίση"

Διευκρινιστικά: Τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά προσωπικές εμπειρίες. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι έχουν αντιμετωπίσει άλλοι Έλληνες στην Ιαπωνία, την Κορέα και άλλες χώρες της περιοχής. Ένα όμως είναι σίγουρο: οι Έλληνες μετανάστες σε αυτή την πλευρά του πλανήτη σπανίζουν, με αποτέλεσμα τα κενά γνώσης (και στις 2 πλευρές) να είναι μεγάλα. Φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος της Ελλάδας, απαράδεκτο αν υπολογίσουμε τη συνεισφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό. Το ίδιο βέβαια ισχύει και αντιστρόφως:Ο μέσος Έλληνας ξέρει για την Κίνα το οτι "οι Κινέζοι τρώνε με ξυλάκια", πρωτεύουσα είναι το Πεκίνο, καμιά φορά και οτι"το Σινικό Τείχος είναι το μοναδικό κτίσμα που είναι ορατό από το διάστημα" (το οποίο είναι ανακριβές).

  Μπορείτε επίσης να διαβάσετε την ανάρτηση "Τι να απαντήσεις;"