Ζητείται Δρομέας (;)

Άλλη μια μικρή ανάπαυλα και επέστρεψα δυναμικά. Πόσο δυναμικά; Με τον Tokyo Marason. 

Προηγείται άλλη μία από τις ατελείωτες εισαγωγές μου.

Όπως ξέρετε οι περισσότεροι, είμαι από την Ξάνθη, την οποία (όχι αδίκως) αποκαλούμε Πόλη με τα Χίλια Χρώματα. Η Ξάνθη (για τους αδαείς) είναι μια πόλη που δεν φημίζεται για τις παραλίες, τα τυριά ή τα μνημεία της και ας μην της λείπει τίποτα από τα παραπάνω. Αυτό για το οποίο καμαρώνουμε όμως, είναι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, με αποκορύφωμα, φυσικά, το καρναβάλι. Ακόμη και τώρα που είμαι μακριά, το καρναβάλι παραμένει η αγαπημένη μου γιορτή για όλες τις υπέροχες αναμνήσεις (και τα κενά μνήμης) που μου χάρισε τα προηγούμενα χρόνια. 

Όταν λοιπόν ξημέρωσε η Κυριακή και ήξερα πως λίγες ώρες αργότερα οι φίλοι μου θα χορεύουν ασταμάτητα σε ρυθμούς ξεπερασμένων αλλά πάντα καρναβαλικών τραγουδιών από τα '90s, με ένα μπουκάλι μαυροδάφνης ανά χείρας, μπορείτε να φανταστείτε την απογοήτευσή μου.  Ξαφνικά όμως, άρχισαν να ακούγονται φωνές από το δρόμο. Σφυρίχτρες, συνθήματα, χειροκρότημα… Έτρεξα στο παράθυρο να δω τι γίνεται και αυτό που αντίκρυσα ήταν ένας αυτοκινητόδρομος γεμάτος πολύχρωμο και γεμάτο ενέργεια κόσμο! Είχα ξεχάσει εντελώς το μαραθώνιο.

 

Να ξεκαθαρίσω πως σαν αθλητικό ή πολιτιστικό γεγονός δεν με συγκίνησε ποτέ. Δεν καταλαβαίνω την ανάγκη να τρέξει κανείς (ένας ολύμπιος θεός ξέρει πόσα) χιλιόμετρα εν έτει 2012 μ.Χ. Εκτός αυτού, θεωρώ πως κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν ταλαιπωρεί τον εαυτό του κατά αυτό τον τρόπο. Άρα: ο μαραθώνιος είναι ένα μάτσο παράξενοι που τρέχουν για ώρες μέσα στην πόλη. 

Όχι όμως στο Tokyo! Αν όχι οι μισοί, τουλάχιστον το 1/3 των συμμετεχόντων, φορούσε παράξενες στολές: Στολή μαζορέτας, κιμονό, κοστούμι, πόκεμον, καφές από τα στάρμπακς… 

Ο κατάλογος είναι ατελείωτος!

Ο αυτοκινητόδρομος που περνάει μπροστά από το σπίτι, βρισκεται περίπου 6 χιλιόμετρα από τον τερματισμό. Σύμφωνα με τον συμπαθέστατο (και φωνακλά) ανταποκριτή στην τηλεόραση, πολλοί έχουν τερματίσει εδώ και ώρα.Που σημαίνει ότι όσοι έχουν μείνει πίσω δεν πάνε για την πρώτη (ούτε καν για την 60η) θέση. Φορτώνομαι λοιπόν φωτογραφική και τρίποδο, ντύνομαι σαν εσκιμώος (μα που τρέχουν με αυτό το κρύο;) και βγαίνω βιαστικά, θεωρόντας πως θα δω τους τελευταίους να περνάνε λίγα λεπτά αργότερα.

Στη σύντομη διαδρομή μέχρι τη γέφυρα από την οποία θα χειροκροτήσουμε μαθαίνω τα εξής:

Ο Μαραθώνιος (που πήρε τη σημερινή του μορφή πριν από 4-5 χρόνια) διοργανώνεται σε ετήσια βάση. Ο αριθμός των συμμετοχών φτάνει τις 30.000, ενώ άλλες 10.000 αιτήσεις απορρίπτονται (γιατί δεν θα χωρούσαν ούτε κατά μήκος της διαδρομή οι συμμετέχοντες) . Από αυτούς, τα 2/3 τρέχουν όλη τη διαδρομή, ενώ μόλις το 1/3 (καμιά φορά και λιγότερο) τρέχει τα 10 χιλιόμετρα. 

Συχνά οι νικητές είναι ξένοι (κυρίως Αφρικανοί, όπως και σε κάθε διοργάνωση).

Το 2007 ήταν η πρώτη φορά που δεν έβρεξε τη μέρα του αγώνα. Όπως και στο καρναβάλι όμως, ο κόσμος δεν ξενερώνει με τίποτα!

Φτάνουμε στη γέφυρα όμως οπότε σταματά η εκπομπή με τα προγνωστικά και αρχίσει η ζωντανή μετάδοση.

Αυτό που βλέπω είναι ένα πολύχρωμο ποτάμι αθλητών ως εκεί που φτάνει το μάτι. Ένα χιλιόμετρο κόσμος!  Όντας μερικά μέτρα από τους δρομείς, αρχίζω να παρατηρώ λεπτομέρειες: 

Αμέτρητοι ηλικιωμένοι.Το γκρουπ των 60+ εκπροσωπείται με το παραπάνω (και εγώ κουράζομαι όταν ανεβαίνω στο σπίτι με τα πόδια) .

Αμέτρητοι είναι και οι ξένοι. Σχολιάζω στο Gaku πως δεν αποκλείεται να είμαι η μόνη ξένη στο Tokyo που δεν πήγε να τρέξει και μου λέει πως οι περισσότεροι έρχονται από αλλού, μόνο για το μαραθώνιο. Με δεδομένο το γεγονός πως οι περισσότεροι δεν είναι επαγγελματίες αθλητές (ούτε ιδιαίτερα καλοί, με δεδομένο ό,τι άλλοι έχουν τελειώσει εδώ και ώρες, ενώ αυτοί έχουν άλλα 6 χιλιόμετρα), σκέφτομαι πως είναι μεν αξιέπαινος ο ζήλος τους, από την άλλη όμως ενισχύεται η πεποίθησή μου πως οι μαραθωνοδρόμοι είναι περίεργοι. Που πας καλέ μου άνθρωπε στην άλλη άκρη του κόσμου για να τρέξεις 40 χιλιόμετρα μέσα στο αγιάζι;;;) 

Πολλοί από τους αθλητές στην πραγματικότητα έχουν πληρωθεί για να τρέξουν με διαφημιστικές ταμπέλες, μπλούζες ή στολές . Απορώ τι έλεγε η αγγελία.

Άλλοι είναι ημίγυμνοι (και στο βάθος ακούω τη μαμά μου να μουρμουρίζει πως θα πάθω πνευμονία αν πάω μέχρι το περίπτερο χωρίς μπουφάν) .

Συνειδητοποιώ επίσης πως τόση ώρα δεν απόρησα για το προφανές: Ο τύπος με τη στολή καφέ από τα σταρμπακς πώς ακριβώς έτρεξε 35 χιλιόμετρα;

Παραδίπλα, μια νεαρή ουρλιάζει ενθαρρυντικά συνθήματα στους αθλητές. Αργότερα συνειδητοποιώ πως το μωρό της κοιμάται γαλήνιο στο μάρσιπο, με το κεφαλάκι του ακριβώς κάτω από το στόμα της: τα μωρά εδώ είναι σαν μινιατούρες θιβετιανών μοναχών που έχουν πάρει όρκο σιωπής. Ή αρκούδες γύρω στα Χριστούγεννα. 

Η ώρα περνάει γρήγορα και ευχάριστα.  Μπορεί να χάσαμε την παρέλαση στην Ξάνθη, πήραμε όμως μια μικρή δόση "καρναβαλιού" . 

Στο γυρισμό, βλέπουμε κόσμο να τρέχει σε άσχετα μέρη: στα πεζοδρόμια, στις σκάλες του μετρό, στις διαβάσεις. Εμπνευσμένοι, προφανώς, από τους αθλητές, θέλουν και αυτοί να πάρουν μια μικρή δόση Marason. Αποφασίζω πως αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να ξεφορτωθώ την περιττή ενέργεια, να χοροπηδήσω και να γελάσω δυνατά  χωρίς να τρομάξω τους γύρω μου . Αρχίζω λοιπόν να τρέχω και δεν σταματάω μέχρι τη στιγμή που δεν μπορώ να ανασάνω από τα γέλια!