Karaoke!

Karaoke (カラオケ） θα πει άδεια ορχήστρα. Είπα να ξεκινήσω με το κλισέ καθώς όσα ακολουθούν μου ήταν άγνωστα πριν έρθω στην Ιαπωνία και φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει για πολλούς από εσάς.

Στην Ελλάδα, όπως και σε μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου, το καραόκε συνεπάγεται κοινό, χειροκρότημα και ενίοτε ψωνάρες που πιάνουν το μικρόφωνο και ξεχνάνε να το αφήσουν.

Στην Ιαπωνία (όπως και σε άλλες γειτονικές χώρες) το concept είναι τελείως διαφορετικό.

Έχεις τους φίλους σου, ένα μικρό δωμάτιο, 2-3 μικρόφωνα, 2 τηλεχειριστήρια με touch-screen και -αναλόγως με την αλυσίδα- φτηνά ή απεριόριστα ποτά. Δεν απαιτείται ταλέντο.Ούτε και στην Ελλάδα υπάρχει ως προϋπόθεση, γιατί όμως να καταστρέψεις τη βραδιά σου ακούγοντας ένα μάτσο ατάλαντους αγνώστους;

Να ξεκαθαρίσω κάτι, γιατί φοβάμαι μην σας αφήσω με την εντύπωση πως έχω καλή φωνή (όσους δεν με ξέρετε, για όσους με ξέρουν δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος): Όταν τραγουδάω μαραίνονται τριαντάφυλλα και αυτοκτονούν χρυσόψαρα. Όχι πως μου αρέσει ιδιαίτερα δηλαδή, ούτε και εγώ δεν αντέχω την κακοφωνία μου.

Το καραόκε όμως είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση: Πας για να ουρλιάξεις, να το παίξεις Έλβις, να δοκιμάσεις τις ικανότητές σου στο μέταλ και να ξεδώσεις.
Πολλοί Ιάπωνες (ερασιτέχνες τραγουδιστές, φανατικοί του καραόκε και άλλοι) πηγαίνουν μόνοι στον ελεύθερο χρόνο τους με στόχο να εξασκηθούν, να χτυπηθούν, να τσιρίξουν, να προετοιμαστούν για την επόμενη έξοδο με τους φίλους τους... Στα ιαπωνικά λέγονται hitokara [hito(ri)=ένας, μόνος + kara(εκ του karaoke)].
Όσοι λοιπόν έχετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε ένα κανονικό καραόκε, όπου μπορείτε να μονοπωλήσετε το μικρόφωνο χωρίς δεύτερη σκέψη, μην το σκέφτεστε!