Ένα μήνα τώρα υπόσχομαι να γράψω για το πιάτο-καμάρι της γειτονιάς μου. Κάτι οι κήποι και οι ναοί που με ξεμυάλισαν, κάτι οι έκτακτες καταστάσεις (όπως η Disneyland!) το καθυστέρησα λίγο. Ήγκικεν όμως το πλήρωμα του χρόνου! Πριν ξεκινήσω όμως τις περιγραφές και τις φωτογραφίες να πω κάτι που αναμένεται να συνταράξει όσους ξέρουν το παραμικρό για την Ιαπωνία: χτες το βράδυ γυρνώντας στο σπίτι από το σούπερ-μάρκετ είδα..... καυγά!!!
Για όσους δεν κατάλαβαν προς τι ο πανικός, να πω πως ο καυγάς δεν είναι φαινόμενο του παρασκευοσαββάτου έξω από τα μπαρ. Δεν είναι καν φαινόμενο, μετά βίας συμβαίνει (το είπα στο Gaku και χάρηκε, μου είπε να το θυμάμαι γιατί θα το ξαναδώ σε 10 χρόνια). Ούτε φυσικά φτάνει στα τουρκικά άκρα με τα πιστόλια και τα μαχαίρια (ή τα ελληνικά με τα σπασμένα μπουκάλια και τους μπράβους).
Το αφήνουμε όμως αυτό για να περάσουμε στο κυρίως πιάτο. Το οποίο είναι monja! Εναλλακτικά θα τη βρείτε ως monjayaki, όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία.
Αρχικά να πω πως η monja είναι η τοπική εκδοχή του okonomiyaki (το οποίο για να είμαι ειλικρινής είναι καλύτερο) . Το πώς φτιάχνεται είναι σχετικά απλό: Τα υλικά που θέλει να συμπεριλάβει κανείς (συνήθως θαλασσινά, λάχανο, μανιτάρια, ενίοτε χαβιάρι κ.α.) αναμιγνύονται και δημιουργούν ένα πολύ πολύ νερουλό κουρκούτι.
Τα θαλασσινά και οτιδήποτε χρειάζεται μαγείρεμα έχει μαγειρευτεί πριν μπει στο κουρκούτι.Να πω εδώ πως η monja είναι σπεσιαλιτέ (και καμιά φορά μοναδικό πιάτο σε διάφορες παραλλαγές) όλων σχεδόν των εστιατορίων στη γειτονιά μου. Ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται η πλειοψηφία τους λέγενται Monja Sutoreeto (street). Σε αυτά τα μαγαζιά λοιπόν τα τραπέζια έχουν κάτι σαν ενσωματωμένο τηγάνι/ψησταριά και λειτουργούν με υγραέριο.
Φαντάζομαι πως όποιος τη φτιάχνει στο σπίτι χρησιμοποιεί αντικολλητικό τηγάνι, όπως με το okonomiyaki. Τα υλικά μπαίνουν στο τηγάνι/τραπέζι με τη λογική σειρά "ότι δεν χρειάζεται πολύ μαγείρεμα στο τέλος" .
Τα θαλασσινά και οτιδήποτε χρειάζεται μαγείρεμα έχει μαγειρευτεί πριν μπει στο κουρκούτι.Να πω εδώ πως η monja είναι σπεσιαλιτέ (και καμιά φορά μοναδικό πιάτο σε διάφορες παραλλαγές) όλων σχεδόν των εστιατορίων στη γειτονιά μου. Ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται η πλειοψηφία τους λέγενται Monja Sutoreeto (street). Σε αυτά τα μαγαζιά λοιπόν τα τραπέζια έχουν κάτι σαν ενσωματωμένο τηγάνι/ψησταριά και λειτουργούν με υγραέριο.
Φαντάζομαι πως όποιος τη φτιάχνει στο σπίτι χρησιμοποιεί αντικολλητικό τηγάνι, όπως με το okonomiyaki. Τα υλικά μπαίνουν στο τηγάνι/τραπέζι με τη λογική σειρά "ότι δεν χρειάζεται πολύ μαγείρεμα στο τέλος" .
Πρώτα λοιπόν τα θαλασσινά, μετά το λάχανο κ.ο.κ. Τελευταίο μένει το νερουλό κουρκούτι. Τα υλικά που είναι ήδη στο τηγάνι ανακατεύονται με τρόπο που να σχηματίζουν κύκλο. Το κέντρο μένει κενό. Εκεί μπαίνει το κουρκούτι.
Στη συνέχεια όλα ανακατεύονται και σε 1-2 λεπτά...
και έτοιμο το φαγητό!
Από εμφάνιση δεν σκίζει, από γεύση όμως δεν της λείπει τίποτα! Δεν τρώγεται με chopsticks ή μαχαιροπίρουνα, αντιθέτως χρησιμοποιείται μια μικρή μεταλλική σπάτουλα.
και έτοιμο το φαγητό!
Από εμφάνιση δεν σκίζει, από γεύση όμως δεν της λείπει τίποτα! Δεν τρώγεται με chopsticks ή μαχαιροπίρουνα, αντιθέτως χρησιμοποιείται μια μικρή μεταλλική σπάτουλα.
Συνήθως το προσωπικό των εστιατορίων ασχολείται με το
μαγείρεμα της monja.
μαγείρεμα της monja.
Πρόσφατα όμως (όπως σας είπα και στην ανάρτηση για τη Disneyland) πήγαμε και σε ένα στο οποίο σου δίνεται η επιλογή να τη φτιάξεις εσύ ή να ζητήσεις από το προσωπικό να τη φτιάξει. Εμείς λοιπόν που είχαμε δει τη διαδικασία αρκετές φορές αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας και το αποτέλεσμα δεν μας απογοήτευσε!
No comments:
Post a Comment