Στα όρη στα άγρια βουνά

Το περασμένο Σάββατο υποτίθεται πως θα πηγαίναμε σε ένα βουνό κοντά στο Τόκιο.

Λέω υποτίθεται πως θα πηγαίναμε, γιατί ενώ είχαμε αποφασίσει να πάμε ξυπνήσαμε σχεδόν μεσημέρι. Σαν να μην έφτανε που ξυπνήσαμε αργά, καθίσαμε να κάνουμε και πρωινό σε εντελώς χαλαρούς ρυθμούς.

Εξίσου χαλαρό ήταν και το ντύσιμό μας, λες και θα πηγαίναμε για καφέ (εγώ δεν είχα καταλάβει καν πως πηγαίναμε σε κανονικό βουνό, νόμιζα πως πρόκειται για κάποιο πάρκο που απλά είναι σε λόφο).  

Το βουνό Takao είναι γνωστό για το κατακόκκινο χρώμα του αυτή την εποχή, το οποίο οφείλεται στα δέντρα momiji. Το momiji είναι ένα είδος σφενδάμου το οποίο βρίσκει κανείς παντού στην Ιαπωνία. Στους δρόμους, στα πάρκα, στους κήπους, στα βουνά, στις όχθες των ποταμών... Στην αρχή του χειμώνα λοιπόν, τα φύλλα του λίγο πριν πέσουν κοκκινίζουν.

Το Takao είναι επίσης γνωστό για τους ναούς του.

 Οι ναοί αυτοί, είναι αφιερωμένοι σε ένα kami , (κάτι σαν πνεύμα-θεότητα, το οποίο όμως θεωρείται από σκανδαλιάρικο εώς και διαβολικό), το Tengu και τον Naigubu, ο οποίος δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι ρόλο παίζει.  Αγάλματα τους βρίσκει κανείς διάσπαρτα σε όλη τη διαδρομή προς την κορυφή. Ας ξεκινήσουμε από το βουνό όμως!

Όταν τελικά αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ήταν ήδη 2. Η διαδρομή κράτησε πάνω 1 ώρα και 4 τραίνα. Όταν φτάσαμε, περισσότερος κόσμος κατέβαινε παρά ανέβαινε. Το περπάτημα ήταν λίγο, μετά όμως έπρεπε να μπούμε στην ουρά για το τελεφερίκ ή το λιφτ. Χρόνος αναμονής: 40' για το τελεφερικ, 20' για το λιφτ (αυτό που είναι σαν κούνια) . 

Εννοείται πως διαλέξαμε την κούνια, είχαμε ήδη αργήσει!

Φτάνοντας το πρώτο που βλέπουμε είναι μικρά μαγαζάκια τα οποία πουλάνε ένα παραδοσιακό γλυκό. Αργότερα μαθαίνω πως το γλυκό είναι υποτίθεται οι μύξες του Tengu. Στο σημείο αυτό διατυπώνω την απορία γιατί να στηθείς στην ουρά για να αγοράσεις μύξες διαβολικού πνεύματος, αλλά ακόμη δεν έχω πάρει απάντηση. 

Παρακάτω πουλάνε Takoyaki, ό,τι πιο νόστιμο υπάρχει στην ιαπωνική κουζίνα, κατά τη γνώμη μου.

Ξεκινάμε την ανάβαση. Περπατώντας βλέπουμε διάφορους μικρούς και μεγάλους ναούς (κυρίως βουδιστικούς) , αγάλματα, μαγαζάκια. 

Σε ένα σημείο βλέπουμε μια τεράστια ουρά 40-50 ατόμων. Ρωτάω τι είναι και μαθαίνω πως περιμένουν να αγοράσουν κάτι γλυκά που φτιάχνονται σχεδόν αποκλειστικά εκεί (επιχειρούμε να πάρουμε και εμείς στην επιστροφή αλλά δεν έχουν μείνει-να μην αργούσαμε).

Στο δρόμο για την κορυφή του βουνού σταματάμε για να επισκεφτούμε τον κήπο με τις μαϊμούδες. Εγώ υποθέτω πως πρόκειται για σχήμα λόγου αλλά τελικά είναι όντως ένας μίνι ζωολογικός μόνο με μαϊμούδες (δεν είχα ξαναδεί μαϊμού). 

Αφού ακούμε κάποια πράγματα από τον εκπαιδευτή - φροντιστή τους, συνεχίζουμε για την κορυφή. 

Στο δρόμο βλέπουμε πολλά μικρά αγάλματα του Βούδα, τα οποία έχουν κόκκινα κασκόλ και σκουφιά φορεμένα. Ρωτάω τι ρόλο παίζουν για να πάρω την αποστομωτική απάντηση: "Μόνο οι άνθρωποι κρυώνουν; Χειμώνας έρχεται!". Τι να απαντήσεις...

 

(Naigubu)

Φτάνοντας στον κυριότερο ναό της περιοχής, βλέπουμε τα επιβλητικά (αν και ελαφρώς αστεία) αγάλματα των προαναφερθέντων πνευμάτων.

Βγάζουμε φωτογραφίες, κάνουμε μια βόλτα στο ναό και συνεχίζουμε.  

(Tengu)

 Παρακάτω βρίσκουμε περισσότερους ναούς, ένα μονοπάτι με φαναράκια, μαγαζάκια, μια σειρά από μικρά αγάλματα του Βούδα και 

τέλος την πολυπόθητη κορυφή!

 Έχει ήδη αρχίσει να νυχτώνει οπότε αρχίζουμε να ξεπαγιάζουμε.  Απολαμβάνουμε τη θέα αλλά όχι για πολύ, μην μας βρει και καμιά πνευμονία στις ερημιές! Στο γυρισμό η ουρά για το τελεφερίκ είναι τόσο μεγάλη που παίρνουμε νουμεράκι με χρόνο αναμονής 50 λεπτά! Μέσα στο κρύο! Το καταπίνουμε και αυτό γιατί ουσιαστικά εμείς φταίμε που παγώσαμε, καθόμαστε σε μια γωνιά και περιμένουμε.  

Τα μαγαζάκια έχουν αρχίσει να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι οικογένειες με παιδάκια έχουν ξεπεράσει τα όρια των αντοχών τους (οπότε τα παιδάκια γκρινιάζουν και τα μωρά κλαίνε), η εκδρομή αρχίζει να μπάζει από παντού.

Όταν τελικά γυρνάμε (μετά από μια στάση στο Shinjuku για να πάρουμε εισιτήρια για τη Disneyland)  έχουμε εξαντληθεί,πεινάσει, κρυώσει. Λέμε να πάμε να φάμε κάτι στα γρήγορα, οπότε κατευθυνόμαστε στο πλησιέστερο monjaδικο. Γεμάτο! Το ίδιο και τα επόμενα 6! Καταλήγουμε σε ένα με πολύ καλή φήμη. Φήμη της οποίας μέρος δεν είναι όμως το γεγονός πως σου φέρνουν τα υλικά και σε αφήνουν να φτιάξεις τη monja μόνος σου. 

Με καμάρι λοιπόν σας ανακοινώνω πως έφτιαξα το πρώτο μου ιαπωνικό φαγητό. Οι λεπτομέρειες για το τι είναι η monja και το πως φτιάχνεται, στην επόμενη ανάρτηση!