Χτες το πρωί έφτασαν και τα πράγματά μας από την Πόλη. Είχαμε στείλει τα απολύτως απαραίτητα αεροπορικώς ενώ τα υπόλοιπα θαλασσοδέρνονταν στους ωκεανούς. Μετά από 2 μήνες στα αμπάρια του πλοίου λοιπόν, έπιασαν λιμάνι και έφτασαν ως την πόρτα μας. 22 κούτες. Από εκείνη την ώρα ξεπακετάρω, ξεσκονίζω και προσπαθώ να βρω γωνιά να παραχώσω τη σαβούρα που περιέχουν. Συνειδητοποιώ παράλληλα πως ο καταναλωτισμός μας έχει μετατρέψει σε ρακοσυλλέκτες, καθώς τους 2 μήνες που έκαναν να φτάσουν τα πράγματα δεν στερήθηκα το παραμικρό, ενώ κάποια από τα πράγματα που είχα δεν τα χρησιμοποίησα καν. Το "απολύτως απαραίτητα" έχει εξελιχθεί σε "απολύτως απαραίτητα+μερικά περιττά για να αισθανόμαστε πως έχουμε επαρκείς επιλογές" .
Τέλος πάντων, αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως μέχρι να τελειώσω και να αδειάσει το σπίτι από τις 22 ευμεγέθεις κούτες δεν θα έχω χρόνο να γράψω ούτε για τη monja που υποσχέθηκα, ούτε για τα μήλα που μάζεψα το σαββατοκύριακο, ούτε για τα ιαματικά λουτρά στα οποία μάζεψα ζέστη για το χειμώνα. Μόλις τελειώσω όμως έχω υλικό για 3-4 αναρτήσεις. Ευχηθείτε μου καλό κουράγιο (θα προτιμούσα βέβαια ένα χεράκι βοηθείας, αλλά οι περισσότεροι είστε μακριά) .
No comments:
Post a Comment