Επιστροφή στα θρανία σύντομα!

Σήμερα επισκέφτηκα για πρώτη φορά το φροντιστήριο ιαπωνικών μου. Πήγα για κάτι διατυπώσεις σχετικά με τη βίζα και με την ευκαιρία έριξα μια ματιά στο άμεσο μέλλον. Όσοι από εσάς έχετε περάσει από τα θρανία του Tömer ξέρετε πως είναι. Για όσους πάλι δεν είχαν την τύχη/ατυχία (συζητιέται πολύ) θα πω καταρχήν πως μετά το 1ο (με 2ο το πολύ) έτος στο πανεπιστήμιο πολλά πράγματα αλλάζουν στη ζωή ενός ανθρώπου. Όπως για παράδειγμα η ικανότητά του να κάνει νέους φίλους την πρώτη μέρα στο σχολείο. Πολλοί βέβαια είναι από τη φύση τους χαρισματικοί και δεν μασάνε. Εγώ είχα την ατυχία να ανήκω στην άλλη κατηγορία, των παιδιών που την πρώτη μέρα περιμένουν να τα ρωτήσουν αν θέλουν να παίξουν. Όχι πως μετά από αυτό έχω κανένα πρόβλημα να παίξω, χρειάζομαι όμως λίγο σπρώξιμο μέχρι να φτάσω στην  τσουλήθρα. 

Στο Tömer (για όσουν δεν ξέρουν το Tömer είναι φροντιστήριο τουρκικών στην Κωνσταντινούπολη)   το πρόβλημα της κοινωνικοποίησης ήταν σχεδόν ανύπαρκτο μια και την περίοδο που πήγα οι μισοί μαθητές ήταν Έλληνες. Το καθόλου αναμενόμενο πρόβλημα που αντιμετώπισα και εγώ (αλλά σε χειρότερο βαθμό όσοι πήγαιναν χωρίς να ξέρουν καθόλου τουρκικά) ήταν αυτό της συνεννόησης με τη γραμματεία. Μιλάμε για εκπληκτική έλλειψη γνώσης αγγλικών αλλά και σοβαρών ζητημάτων σε σχέση με τη δουλειά τους! 

Σήμερα λοιπόν πήγα με ένα ψιλοάγχος. Ο Gaku μου είπε επανειλημμένα πως μιλάνε αγγλικά αλλά δεν μπορώ να πω πως με έπεισε απολύτως. Επίσης είχα ένα άγχος πως μπορεί να είναι τίποτα εντελώς σοβαροί και αγέλαστοι άνθρωποι (οι οποίοι μου προκαλούν φοβερή νευρικότητα και καταλήγω να λέω πράγματα που δεν έχουν καμία λογική ή συντακτική βάση) . 

Βγαίνοντας από το ασανσέρ βλέπω τη γραμματεία. Δεν προλαβαίνω να κάνω κιχ και έχουν πεταχτεί 2-3 άτομα να με εξυπηρετήσουν. Μία από αυτούς με ρωτάει αν είμαι η Ηλέκτρα-σαν. Εγώ είμαι αυτή! Περνάμε σε ένα χώρο στον οποίο καθόμαστε και συστηνόμαστε. Με ρωτάει (με ένα τεράστιο χαμόγελο) πόσο καιρό έχει που ήρθα, αν μου αρέσει η Ιαπωνία και τις εντυπώσεις μου σε σχέση με τους ανθρώπους. Στη συνέχεια μου δίνει να συμπληρώσω τις φόρμες για τις οποίες έχω έρθει. Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίζεται ένας άλλος κύριος, ο οποίος επίσης με ρωτάει αν είμαι η Ηλέκτρα-σαν, μου συστήνεται (με χειραψία που με βρίσκει απροετοίμαστη) και μου ζητά να διαβιβάσω τους χαιρετισμούς του στον "Takahashi-san" (το Gaku) με τον οποίο μιλούσε τόσο καιρό. Μου δίνει και την κάρτα του (βασικό στοιχείο των κοινωνικών επαφών - θα το συζητήσουμε εν καιρώ) . Προκύπτει επίσης πως δεν έχω αγοράσει ένα χαρτόσημο (για το οποίο έχει ξεχάσει να μου πει ο Gaku) οπότε πάω και στο ταχυδρομείο (με σημείωμα στο χέρι, σαν παιδάκι δημοτικού). Αφού λοιπόν τελειώνουμε τα διαδικαστικά (και αφού αμελείται μία υπογραφή για την οποία θα επιστρέψω αύριο, παίρνω το πρόγραμμα του σχολείου. Στις 6 Ιανουαρίου έχουμε Προσανατολισμό (Orientatiıon) και στις 10 τελετή έναρξης μαθημάτων. Ούτε στο Hogwarts να ήμασταν!  Φυσικά όταν αργότερα τα διηγήθηκα όλα αυτά στο Gaku  δεν έλλειψε το προφανές αστειάκι για το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων.

Η συνολική μου εντύπωση πάντως είναι θετικότατη. Το γεγονός πως μιλάνε αγγλικά (και μάλιστα καλά!) θεωρώ πως είναι θετικότατο (στο Tömer μας έλεγαν πως σκοπίμως δεν βάζουν στη γραμματεία αγγλοφωνους, για να μην ξεφύγουν από τις μεθόδους διδασκαλίας τους - ασχολίαστο) . 

Αυτά για να λέμε και κανένα νέο, όχι μόνο φαγητά και ιαπωνική κουλτούρα! 

Καληνύχτα (μην ξεχνάμε τις +7 ώρες) και καλή μας εβδομάδα :)