Περπατώ περπατώ μες στο δάσος

Ήρθε ο χειμώνας και τα βουνά γύρω από το Τόκυο γέμισαν με κατακόκκινα μόμιτζι.  Αποφάσισα λοιπόν να σταματήσω την καθιστική ζωή και να αρχίσω την ορειβασία. Ένας παραπάνω λόγος που αποφάσισα να ξεκουνηθώ και να αρχίσω να δραστηριοποιούμαι είναι το γεγονός πως αποφάσισα να ανέβω στο όρος Φούτζι, οπότε λίγη προετοιμασία δεν βλάπτει. 

Πρώτος προορισμός λοιπόν ήταν το βουνό Οογιάμα (大山：Μεγάλο Βουνό), αγαπημένος προορισμός πολλών κατοίκων της πρωτεύουσας. Ακολούθησε το Όρος Τζίνμπα（陣馬山：Όρος πεδίου αλόγων), το όρος Μιτάκε (御岳山) και τέλος το όρος Τακάο (高尾山), που είναι από τα πιο δημοφιλή βουνά στον πλανήτη, με 2,5 εκατ. επισκέπτες το χρόνο. 

Στις εξορμήσεις αυτές είχαμε την ευκαιρία να δούμε ναούς εκατοτάδων ετών, να δοκιμάσουμε τοπικές νοστιμιές και να ακούσουμε θρύλους και ιστορίες σε σχέση με τα βουνά. 

Στο όρος Μιτάκε, ο υπάλληλος του σιδηροδρομικού σταθμού μας είπε να προσέχουμε γιατί μόλις μια εβδομάδα πριν κατέβηκε στο χωριό αρκούδα με το μικρό της και τρομοκράτησε τους κατοίκους! 

Στο όρος Τζίνμπα είδαμε ένα μοναχικό ορειβάτη να φτάνει στην κορυφή στηριζόμενος στα μπατόν του και λίγο αργότερα συνειδητοποιήσαμε πως είχε σοβαρά κινητικά προβλήματα. 

Από την κορυφή του όρους Τακάο απολάυσαμε τη θέα στο όρος Φούτζι, χάρη στον καλό καιρό. 

Αργήσαμε να φτάσουμε στην κορυφή του Οογιάμα εξαιτίας της πολυκοσμίας. 

Αυτό που δεν περίμενα να συναντήσω σε όλες αυτές τις εξορμήσεις είναι οι ορδές οικογενειών, οι δεκάδες ομάδες λυκοπούλων και  τα γκρουπ ξένων επισκεπτών: Ξημερώματα Κυριακής μπαίνουμε στο τραίνο που κατευθύνεται προς τις ορεινές περιοχές και όλοι σχεδόν οι επιβάτες φοράνε ορειβατικά μποτάκια! 

Εντυπωσιακή είναι επίσης η οργάνωση που συναντά κανείς ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα σημεία. Από χώρους για πικ-νικ μέχρι πεντακάθαρες τουαλέτες με...κρεμοσάπουνο(!), υπόστεγα σε περιοχές που βρέχει συχνά και πάγκους με ονίγκιρι των οποίων οι υπάλληλοι φτάνουν στη δουλειά μετά από 2ωρη ανάβαση, οι λεπτομέρειες καθιστούν την Ιαπωνία ξεχωριστή γίνονται ακόμη πιο αισθητές όταν  βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά. 

Μια περίεργη συνήθεια που έχουν οι Ιάπωνες αφορά το πικ-νικ στην κορυφή του βουνού. Όπως όλος ο κόσμος, έτσι και εμείς ετοιμάζουμε κάθε φορά το φαγητό μας, το τυλίγουμε με μπόλικο αλουμινόχαρτο και το παίρνουμε μαζί μας. Από τους αυτόματους πωλητές (που βρίσκονται παντού) παίρνουμε δροσερό νερό και ζεστό τσάι. Παρατήρησα λοιπόν πως ενώ εμείς απολαμβάνουμε τη θέα τρώγοντας μεσημεριανό, πολλοί πίνουν μπύρες και σάκε. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω μεγάλη εμπειρία στα ήθη και τα έθιμα "του βουνού" αλλά μου φαίνεται τουλάχιστον περίεργο, για να μην πω επικίνδυνο το να  πίνει κανείς λίγο πριν πάρει το δρόμο της επιστροφής καθώς  κάποια από αυτά τα βουνά το μονοπάτι στενεύει τόσο που χρειάζεται να πιαστείς από αλυσίδες καρφωμένες στα βράχια για να μην πέσεις στο κενό!

Θα ακολουθήσει ανάρτηση για τις ιαπωνικές εκλογές. Το πότε παραμένει άγνωστο καθώς το θέμα είναι πολύπλοκο, οι πηγές στα αγγλικά λίγες και οι Ιάπωνες φίλοι με σχετικές γνώσεις ανύπαρκτοι (είναι θαύμα που ορισμένοι γνωρίζουν πως θα γίνουν εκλογές).
Διαβάζω λοιπόν και όοοο,τι καταλάβω θα σας το μεταφέρω!
Μέχρι τότε σας αφήνω με αναδημοσίευση φωτογραφίας από παλιότερη ανάρτηση, μιας και είναι επίκαιρη.