Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Sunday 18 November 2012

Οκινάουα: Πόλεμος, Ειρήνη και το τέλος της ιαπωνικής ιστορίας

 
Άνοιξη 1945. Με το τέλος του πολέμου να πλησιάζει, ο αυτοκρατορικός στρατός αρνείται να παραδοθεί. Η στρατηγική που αποφασίζεται είναι η εξής: Τα στρατεύματα της Οκινάουα καθυστερούν τον αμερικανικό στρατό στο νότο όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε να αναδιοργανωθούν τα στρατεύματα στην ηπειρωτική Ιαπωνία. Οι 222 μαθήτριες του σχολείου θηλέων Ντάι-ίτσι και οι καθηγητές τους καλούνται να κάνουν το "πατριωτικό" τους καθήκον, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στο στράτευμα. Για τρεις μήνες ζουν μεταξύ του μετώπου, όπου παρέχουν ιατρική υποστήριξη, και των σπηλαίων όπου φροντίζουν  βαριά τραυματίες και ετοιμοθάνατους στρατιώτες. Στις 18 Ιουνίου ο επικεφαλής του στρατεύματος καλεί τις μαθήτριες και τους λέει "Η πατρίδα σας ευχαριστεί για τις υπηρεσίες σας. Μπορείτε να φύγετε" .
Το μπορείτε να φύγετε είναι μια κουβέντα, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Ο αμερικανικός στρατός έχει περικυκλώσει τις σπηλιές και καλεί όσους βρίσκονται μέσα να παραδοθούν. Όσοι δεν βγαίνουν καίγονται ζωντανοί μέσα στις σπηλιές, από τα τεράστια φλόγιστρα που παραμονεύουν στην είσοδο. Πολλοί προσπαθούν να βγουν αλλά οι Ιάπωνες στρατιώτες τους χρησιμοποιούν ως ανθρώπινες ασπίδες. Παράλληλα έχει καταληφθεί μεγάλο μέρος του νησιού και πολλοί ντόπιοι βρίσκονται ήδη σε καταυλισμούς αμάχων. Μεγάλο μέρος των μαθητριών και των δασκάλων έχει ήδη χάσει τη ζωή του από τις κακουχίες. Πολλοί επιζήσαντες αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν, πράξη που ενθαρρύνεται από την κυβέρνηση και το στρατό. Ο άμαχος στρατός τρομοκρατείται από φήμες πως η άφιξη των Αμερικανών θα σημάνει την αρχή μαζικών και συστηματικών βιασμών και εκτελέσεων (κάτι ήξερε ο ιαπωνικός στρατός από βιασμούς και δολοφονίες) . Οι λίγοι επιζήσαντες περιφέρονται για μέρες ή ακόμη και εβδομάδες χωρίς φαγητό και νερό, σε ένα τοπίο εντελώς διαφορετικό από αυτό που άφησαν πίσω.  Βουνά έχουν εξαφανιστεί, χωριά έχουν καεί ολοσχερώς, χωράφια έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα.
Πολλοί αρνούνται για δεκαετίες να διηγηθούν όσα βίωσαν στις τελευταίες μέρες του πολέμου. Άλλοι δεν μιλάνε ποτέ. Για όσες ιστορίες φτάνουν σε εμάς, άλλες τόσες χάνονται μαζί με αυτούς που έγιναν μάρτυρες και αθώα θύματα μιας από τις σημαντικότερες μάχες στην ιστορία της ανθρωπότητας. 
Το μνημείο Χιμέγιουρι είναι χτισμένο πάνω στη σπηλιά όπου έχασαν τη ζωή τους οι μαθήτριες του σχολείου Ντάι-ίτσι. Στην αυλή μπορεί κανείς να δει μία είσοδο της σπηλιάς, καθώς και τα μαύρα από τη φωτιά τοιχώματα.  Προχωράω προς το εσωτερικό και  με κατακλύζει το ίδιο αίσθημα όπως τότε στο μουσείο της Χιροσίμα. Δεν ξέρω πως μπορεί κανείς να επιζήσει από κάτι τέτοιο και να το ξεπεράσει. Πως τόσοι και τόσοι άμαχοι έζησαν, έπιασαν κανονικές δουλειές, παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά τα οποία μπόρεσαν να αγαπήσουν. Δεν ξέρω πως μπόρεσαν να ζήσουν για δεκαετίες υπό τη διοίκηση του αμερικανικού στρατού, να μάθουν αγγλικά και να περπατήσουν στους ίδους δρόμους με τους "κατακτητές". Ακόμη περισσότερο, δεν μπορώ να καταλάβω πως μπόρεσαν να γίνουν μέρος του ιαπωνικού κράτους,  που έστειλε τα ανήλικα παιδιά τους στο μέτωπο και τα άφησε να γυρίσουν μόνο όταν ήταν πολύ αργά, που τους χρησιμοποίησε, τους πρόδωσε και τους ξέχασε.   
Η ζωή όμως συνεχίζεται, όπως και σε τόσα άλλα μέρη του πλανήτη. Η ζωή συνεχίζεται ακόμη και στις στιγμές του πολέμου, πόσο μάλλον όταν αυτός τελειώνει. 
Έτσι λοιπόν η Οκινάουα με το τέλος του πολέμου έκανε ένα βήμα μπροστά. Για να μην χρειαστεί όμως να γυρίσει ποτέ πίσω, έχτισε δεκάδες μνημεία, σε όλη την περιφέρεια, τα οποία θυμίζουν σε όλους, ντόπιους και περαστικούς την ασχήμια του πολέμου. 
Στο Πάρκο της Ειρήνης, μερικά χιλιόμετρα από το Χιμέγιουρι, μπορεί να δει κανείς τον κήπο με τις πεταλούδες, τις "ψυχές" των αρχαίων Ελλήνων όπως μας ενημερώνει η πινακίδα στην είσοδο. Ο λόφος με το μνημείο των πεσόντων, αμέτρητες πλάκες με ονόματα και αριθμούς, βρίσκεται στην άκρη ενός ακρωτηρίου, από όπου μπορεί κανείς να δει μόνο τον Ειρηνικό Ωκεανό. Το μουσείο φιλοξενεί μια συλλογή από πέτρες σχεδόν κάθε χώρας στον πλανήτη, σύμβολο της ενότητας του κόσμου. Γιατί αν κάτσεις και το σκεφτείς, τι είναι ο κόσμος; Αμέτρητα πετραδάκια το ένα δίπλα στο άλλο. Όσο αίμα και αν χυθεί προκειμένου να χαράξουν σύνορα, τα πετραδάκια δεν θα νοιαστούν να μάθουν ποτέ τη γραμμή που τα καθιστά ιαπωνικά, ελληνικά ή βραζιλιάνικα. 


Η παραπάνω ανάρτηση βασίζεται σε πληροφορίες που συνέλεξα κατά το ταξίδι, ενημερωτικά φυλλάδια από μουσεία και μνημεία, καθώς και μικρή έρευνα. Για όποιες ανακρίβειες ελπίζω να με συγχωρήσετε καθώς ο σκοπός της ανάρτησης δεν είναι να ρίξει φως σε ιστορικά γεγονότα αλλά να μεταφέρει το γενικότερο κλίμα της περιόδου.

No comments:

Post a Comment