Όπως σας είχα πει σε ανάρτηση πριν περίπου ένα μήνα, στις αρχές Ιουλίου με επισκέφτηκε μια φίλη μου, η οποία έμεινε ένα μήνα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ατελείωτες ώρες σε μπαρ, καφετέριες, ναούς και αξιοθέατα (παράλληλα με τα μαθήματα ιαπωνικών) και ελάχιστο χρόνο για αναρτήσεις. Τώρα που ξεκίνησαν οι διακοπές και η Jayda έφυγε για Ταϊλάνδη, αρχίζω να επιστρέφω στους ρυθμούς μου: Ρυθμοί που όμως αποτελούνται από βουνά σημειώσεων, σεντονιών που απαιτούν να πλατσουρίσουν στο πλυντήριο, φωτογραφίες που δεν είχα χρόνο ούτε να αντιγράψω. Σιγά σιγά λοιπόν θα προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, ξεκινώντας από μια ανασκόπηση των επεισοδίων που χάσατε.
Ξεκινάμε λοιπόν από τα πυροτεχνήματα, τα οποία είναι Big In Japan. Κυριολεκτικά. Οι Ιάπωνες πεθαίνουν για σόου πυροτεχνημάτων και οι δημοτικές αρχές δεν τους αρνούνται την ευκαιρία να θαυμάσουν την τελευταία λέξη της μόδας στις αστραφτερές εκρήξεις.
Δυστυχώς, ο κόσμος είναι πολύς και αν θέλεις να πιάσεις μια πραγματικά καλή θέση για να απολαύσεις τα πυροτεχνήματα πρέπει να κατασκηνώσεις από τα χαράματα στο κοντινότερο πάρκο (πράγμα που δεν είχα καμία πρόθεση να κάνω με 42 βαθμούς και 90% υγρασία!) ή να απευθυνθείς στους τοπικούς νονούς (προτιμώ να κατασκηνώσω στο πάρκο) οι οποία κατάφεραν το αδιανόητο: κατέλαβαν το μισό πάρκο (μόνο τα καλά τμήματα, όχι αυτά που δεν είχαν θέα) και δεν επέτρεπαν την είσοδο σε κανένα εκτός από λίγους και καλούς πελάτες. Στα διάλα.
Τα παθήματα γίνονται μαθήματα και την επόμενη φορά θα πάμε προετοιμασμένοι: Οι διοργανωτές επιτρέπουν μικρές δωρεές με αντάλλαγμα θέσεις σε σημείο από το οποίο μπορεί να δει κανείς ολόκληρα τα πυροτεχνήματα και όχι ό,τι επιτρέπει η φυλλωσιά των δέντρων!
Ακολούθησε ένα υπέροχο Bon Odori, στο οποίο αναφέρθηκα εντελώς επιγραμματικά σε προηγούμενη ανάρτηση. Μια εικόνα όμως είναι χίλιες λέξεις και η αλήθεια είναι πως χίλιες λέξεις δεν φτάνουν για να περιγράψουν την μοναδική αυτή γιορτή, η οποία λαμβάνει χώρα κάθε καλοκαίρι σε κάθε πόλη και χωριό κατά τη διάρκεια του Όμπον*.
Ο χορός Έισα είναι αντίστοιχος του χορού Μπον αλλά αποτελεί χαρακτηριστικό των νησιών Ryukyu (βλ.Οκινάουα)
Δεν θα σταθώ στην περιγραφή του καθώς υπάρχουν διαθέσιμα βίντεο, πρέπει όμως να σας πω πως έφυγα από το χώρο της γιορτής με ένα τεράστιο χαμόγελο παιδιού που μόλις είδε ακροβάτες να αφήνονται στο κενό πριν πιάσουν ο ένας τα χέρια του άλλου. Η μαγεία του θεάματος...!
Όλα αυτά, φυσικά, είναι θέμα γούστου και ξέρω πολύ κόσμο που δεν συγκινείται από την ιδέα την παραδοσιακής ιαπωνικής μουσικής. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω καθώς συνήθως πρόκειται για τσιριχτές φωνές και μικρή γκάμα οργάνων, πράγμα που μπορεί κανείς να βρει μονότονο.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος του Ιουλίου. Την τελευταία Παρασκευή του μάλιστα, την περάσαμε θαυμάζοντας τις ακροβατικές ικανότητες pole dancers σε ένα μπαρ-αγαπημένο στέκι φίλου, καθώς και 3 Γιαπωνέζες επαγγελματίες belly dancers. Ξέρω πως κάποιοι από εσάς θα στείλετε μηνύματα ρωτώντας γιατί δεν ανεβάζω φωτογραφίες: για να μην κουράζεστε, not gonna happen, τζάμπα περιμένετε! Αξιοποιείστε,λοιπόν, τον ελάχιστο χρόνο μας στο skype πιο δημιουργικά.
Ακουλουθεί το δεύτερο τμήμα της ανάρτησης σε μερικές ώρες!
*Όμπον (お盆) : βουδιστική γιορτή αφιερωμένη στα πνεύματα των προγόνων.
No comments:
Post a Comment