Η πόλη Νίκκο (日光市) βρίσκεται 130χλμ βόρεια του Τόκιο, στα βουνά της περιοχής Τοσίγκι. Η εκδρομή μας ξεκινά την Τετάρτη στις 8 το πρωί, αφετηρία το σχολείο. Μετά από 2 ώρες στο λεωφορείο, πολλές στροφές, συναντήσεις με πιθήκους και ελάφια, φτάνουμε επιτέλους στη λίμνη Τσουζέντζι (中禅寺湖 ) .
Εκεί κάνουμε μια 2ωρη στάση για πικνικ στην παραλία. Στη συνέχεια, λίγο πριν επιβιβαστούμε στο λεωφορείο για να συνεχίσουμε, επισκεπτόμαστε τον καταρράκτη Κέγκον (華厳滝 )
Ο μύθος λέει πως πριν εκατοντάδες χρόνια, ένας μοναχός θέλησε να ανέβει στο βουνό για να προσευχηθεί. Τα νερά του ποταμού όμως ήταν άγρια και δεν μπορούσε να περάσει το φαράγγι που τον χώριζε από τον προορισμό του. Προσευχήθηκε, λοιπόν για βοήθεια και μπροστά του εμφανίστηκε ο θεός Jinja-Daiou, με 2 γιγαντιαία φίδια, ένα μπλε και ένα κόκκινο, τυλιγμένα στο δεξί του χέρι . Τα φίδια, ακολουθώντας τις εντολές της γιγάντιας θεότητας μεταμορφώθηκαν σε μια φωτεινή γέφυρα, η οποία επέτρεψε στο μοναχό να συνεχίσει το δρόμο του.
Επόμενη στάση: ο χώρος όπου βρίσκονται οι Ναοί του Νίκκο. Τα δύο συγκροτήματα σιντοϊστικών ναών (Φουτάρασαν και Τοσο-γκου) μαζί με ένα βουδιστικό (Ρίννο-τζι) αποτελούν Παγκόσμια Κληρονομιά της ΟΥΝΕΣΚΟ και ως τέτοια είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός.
Ξεκινάμε από το ναό Τοσο-γκου (日光東照宮) που χτίστηκε το 1617. Κάποια από τα κτίριά του αποτελούν Εθνικό Θησαυρό της Ιαπωνίας, ενώ άλλα έχουν χαρακτηριστεί Σημαντική Πολιτιστική Ιδιοκτησία και ως τέτοια προστατεύονται από το κράτος.
Στο ναό αυτό συναντάμε και τους γνώριμουςς πλέον, 3 Σοφούς Πιθήκους, για τους οποίους όλο λέω να ετοιμάσω μια ανάρτηση και όλο το αμελώ. Για την ώρα, αρκεί να ξέρετε πως έλκουν την καταγωγή τους από αυτό το ναό, όπου εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 17ο αιώνα με τη μορφή ξυλόγλυπτου (βλ.4η φωτογραφία)
Ο κόσμος είναι πολύς και οι ξεναγοί μας ζητάνε να βιαστούμε ("περιμένουν και άλλοι" μας λένε) οπότε κατευθυνόμαστε στον επόμενο ναό, τον Φουτόρασαν(二荒山神社)
Χτισμένος το 767 (!) , ο ναός αυτός είναι αφιερωμένος στις θεότητες Οκουνινούσι (大国主, θεότητα που προστατεύει τη γεωργία,τις επιχειρήσεις, την ιατρική αλλά και την ανάπτυξη της χώρας), Ατζι-σουκι-τακα-χίκο-νε (θεότητα του κεραυνού) και Ταγκορίχιμε.
Σε αυτό το ναό βρίσκει κανείς τα σπαθιά 2 σογκούν, τα οποία αποτελούν Εθνικούς Θησαυρούς. Η είσοδος των θεών γίνεται από την Ιερή Γέφυρα, την οποία φυσικά δεν επιτρέπεται να περάσουμε. Πλένουμε τα χέρια μας κατά το τελετουργικό, στην είσοδο του ναού και προχωράμε. Τα μικρά και μεγάλα κτίρια που συναντάμε έχουν χτιστεί και γκρεμιστεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, πάντα όμως σύμφωνα με την αρχική τους μορφή. Αυτό είναι συχνό φαινόμενο στην Ιαπωνία, το ίδιο συνέβη και με το ναό Ιτσουκουσίμα, για όσους θυμούνται εκείνη την ανάρτηση.
Σε αυτό το σημείο, η παρέα μας αρχίζει να διασπάται καθώς άλλοι έχουν κουραστεί και μένουν πίσω, άλλοι βαριούνται και αποφασίζουν να γυρίσουν στο λεωφορείο ενώ άλλοι συνεχίζουν. Εγώ ήμουν στην τελευταία κατηγορία. Το μοναδικό πρόβλημα είναι πως όταν αρχίζω να χαζεύω αξιοθέατα και ν αβγάζω φωτογραφίες χάνω την επαφή με τους γύρω μου με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσω πως έχω μείνει μόνη!
Η αλήθεια είναι πως δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το οτι έχουν εξαφανιστεί όλοι, μόνο μου άγχος είναι να καταφέρω να βρω το λεωφορείο στην επιστροφή (πράγμα που κατάφερα με μια μικρή καθυστέρηση αλλά τι να κάνεις). Συνεχίζω κατευθυνόμενη στο βουδιστικό ναό Ριννό-τζι (輪王寺) ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου. Για να φτάσει κανείς εκεί πρέπει να ανέβει δεκάδες σκαλιά, στη διάρκεια της ανάβασης όμως συναντά μικρά ιερά, αγάλματα και άλλα, πράγμα που αποσπά την προσοχή από τη ζέστη και την κούραση!
Φτάνω λαχανιασμένη και δεν βλέπω ψυχή.Οι μόνοι που με υποδέχονται είναι οι θεοί που φυλάνε την είσοδο
Για πρώτη φορά εδώ και ώρες επικρατεί ησυχία. Ακούγονται διάφορα πουλιά και έντομα (λογικό, βρισκόμαστε στην καρδιά του δάσους) και τα μουρμουρητά ενός μοναχού που ψέλνει. Μπαίνω στο ναό και κάθομαι για λίγα λεπτά στο πάτωμα. Ανάμεσα στους ελάχιστους επισκέπτες βρίσκεται ένα ζευγάρι μεσήλικων που προσεύχονται, μια παρέα νεαρών που βγάζουν φωτογραφίες και φεύγουν αθόρυβα, μια μαμά με το μωρό της.
Έχοντας δει όλα όσα περίμενα και ακόμη περισσότερα, αποχαιρετώ τους θεούς, των οποίων η μορφή παραμένει ασυγκίνητη από τη γαλήνη και την ομορφιά του τοπίου και παίρνω σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής, αποφασισμένη να επιστρέψω κάποια στιγμή. Δεν είναι δα και τόσο μακριά!
Παρα πολυ ωραια αυτα τα ταξιδια.
ReplyDeleteΜια ερωτηση λιγο ασχετη. Τωρα που εχει καλοκαιριασει παιζει κανα μπανακι σε παραλια εκει στην Ιαπωνια;
Υπάρχουν παραλίες και αρκετός κόσμος πηγαίνει αλλά μην φανταστείς καταγάλανα νερά κτλ.Εκτός από την Okinawa, οι περισσότερες περιοχές είναι λίγο έως πολύ βρώμικες!
ReplyDelete