...και το ακολούθησε η επίσημη είσοδος στην εποχή των βροχών. Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την περασμένη Δευτέρα. Και έπεται συνέχεια...
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και ας πάμε στα πιο ευχάριστα.
Το πρωί του Σαββάτου μας βρήκε στη Σιμπούγια. Είχε προηγηθεί μια σύντομη επίσκεψη σε γιατρό (αυτή τη φορά με μεταφραστή-τα παθήματα γίνονται μαθήματα) καθώς άνθρωποι είμαστε και ενίοτε αρρωσταίνουμε κιόλας.
Στη Σιμπούγια πήγαμε για να βρούμε το κατάστημα λόμο για να μας εμφανίσει κάτι φιλμ (είχε προηγηθεί μια ψιλοκαταστροφή σε μεγάλο κατάστημα ηλεκτρονικών και είπα να μην το ρισκάρω). Επόμενος σταθμός ένα μαγαζί με πανάκριβα αλλά πεντανόστιμα χάμπουργκερ (Κατερίνα πριν προλάβεις να σχολιάσεις ναι, είχε και με λαχανικά).
Κάποια στιγμή όμως έπιασε βροχή και μας το χάλασε οπότε είπαμε να γυρίσουμε.
Κατά το βραδάκι εγώ δεν κρατιόμουν. Ένα Σάββατο έχουμε να χαλαρώσουμε και αυτό θα το περάσω σπίτι;
Ξεκινήσαμε λοιπόν για ένα μέρος που μας είχε προτείνει ένας γνωστός λέγοντας πως σερβίρει "τον καλύτερο καφέ στο Τόκιο" . Σε μια πόλη 40 εκατομμυρίων τέτοιους ισχυρισμούς δεν μπορείς παρά να τους πάρεις σοβαρά. Ειδικά όταν η αντιβίωση δεν επιτρέπει κραιπάλη είναι μια καλή ευκαιρία να τσεκάρεις τις φήμες.
Μετά από 40 λεπτά και 3 τραίνα φτάνουμε στο Dun. Μυρίζει καφέ, καπνό και σκοτάδι (κυριολεκτικό σκοτάδι, δεν το παίζω ποιήτρια). Καθόμαστε στο μπαρ του, ανάμεσα σε μια νεαρή κοπέλα και ένα σαραντάρη κύριο. Η μεν γράφει στο ημερολόγιό της, ο δε περιμένει το λογαριασμό. Παραγγέλνουμε καφέ από την Κένυα και πιάνουμε την κουβέντα. Χαμηλόφωνα γιατί ο χώρος είναι μικρός.
Ο καφές ετοιμάζεται μπροστά μας, σε ένα τελετουργικό που δεν θέλεις να τελειώσει μέχρι που συνειδητοποιείς πως έχει περάσει μισή ώρα. Η πρώτη γουλιά φτάνει για να αποζημιώσει την αναμονή. Ως λάτρης του καφέ δεν μπορώ παρά να δηλώσω πως δεν έχω πιεί ποτέ καλύτερο καφέ και πως δεν περιμένω να ξαναπιώ κάτι τόσο μοναδικό. Το επόμενο πρωί πίνω γάλα με το πρωινό μου για πρώτη φορά εδώ και χρόνια.
Η Κυριακή είναι ηλιόλουστη και αποφασίζουμε να μην χάσουμε στιγμή: βάζουμε τα αθλητικά μας παπούτσια και ξεκινάμε να περπατήσουμε ως τον πύργο του Τόκιο (5χλμ) .
Μέχρι να φτάσουμε στο Τσούκιτζι (τη μεγαλύτερη ψαραγορά στον κόσμο) έχουμε μετανιώσει καθώς η ζέστη είναι πολλή και η σκιά ανύπαρκτη.
Στο Τσούκιτζι βλέπουμε ασυνήθιστη κίνηση: Έχει γιορτή! Πάγκοι πουλάνε μαλλί της γριάς, ντονέρ, γιακισόμπα, σούσι...
Παρακάτω βλέπουμε ένα χαρούμενο τσούρμο ανδρών και γυναικών να κουβαλάει ένα μικόσι κραυγάζοντας χαρούμενα!
Η βόλτα μας συνεχίζεται μέχρι που φτάνουμε στο Atago Green Hills και αποφασίζουμε να κάνουμε μια στάση. Ακολουθεί γεύμα στον 42ο όροφο. Από εκεί απολαμβάνουμε τη θέα και το φρέσκο σούσι.
Έχοντας πάρει δυνάμεις, συνεχίζουμε για τον Πύργο του Τόκιο. Πρόκειται για ένα κόκκινο-πορτοκαλί αντίγραφο του πύργου του Άιφελ στην καρδιά του Τόκιο, ύψους 332.5 μέτρων.
Χτίστηκε το 1958 και για δεκαετίες ήταν ο κύριος αναμεταδότης στην πόλη. Σιγά σιγά τα κτίρια γύρω του άρχισαν να τον ξεπερνάνε και έτσι πριν μερικά χρόνια αποφασίστηκε η ανέγερση του Skytree
Ανεβαίνουμε στο κυρίως παρατηρητήριο, που βρίσκεται στα 150 μέτρα. Από εκεί μπορούμε να μπούμε στην ουρά για τα 300μ αλλά ο χρόνος αναμονής (1 ώρα) αποφασίζει για εμάς:
"έλα μωρέ, πόσο διαφορετικά μπορεί να είναι;"
Η θέα είναι υπεροχη και ο καιρός ηλιόλουστος, πράγμα που διευκολύνει τη λήψη φωτογραφιών. Δυστυχώς δεν καταφέρνουμε να δούμε το όρος Φούτζι, καθώς η ορατότητα προς εκείνη την κατεύθυνση είναι μειωμένη.
Η κάθοδος γίνεται με τα πόδια, καθώς βαριόμαστε να περιμένουμε στη σειρά για το ασανσέρ. 300 σκαλιά αργότερα πατάμε επιτέλους στη γη. Ο καιρός όμως έχει αρχίσει να συννεφιάζει (πολύ κράτησε η λιακάδα) οπότε ξεκινάμε για το μετρό. Κάνουμε μια στάση σε ένα περίεργο,πυραμιδοειδές κτίριο που συναντάμε (μπορείτε να το δείτε και στη φωτογραφία με τους ουρανοξύστες). Ανήκει σε μια θρησκευτική κίνηση για την οποία δεν μπόρεσα να μάθω πολλές λεπτομέρειες αλλά αν κρίνει κανείς από την αρχιτεκτονική τους...
Αυτά για σήμερα.
Ακολουθεί ανάρτηση για τις σχέσεις των Ιαπώνων με τους ξένους. Θα μου πάρει μερικές μέρες γιατί είναι σύνθετο ζήτημα και δεν θέλω να ξεχάσω να αναφέρω κάτι σημαντικό.
No comments:
Post a Comment