Το περασμένο Σάββατο ήταν βροχερό και κρύο. Αφού αποκλείσαμε τη βόλτα στου δρόμους, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε κάποιο μουσείο ή ναό. Γιατί να μην τα συνδυάσουμε;
Ώρα για μάθημα ιστορίας λοιπόν!
Ο ναός Yasukuni (Yasukuni Jinja) χτίστηκε το 1869 από τον αυτοκράτορα Meiji και αφιερώθηκε σε αυτούς που πέθαναν υπηρετώντας τη χώρα, με σκοπό να προσφέρει γαλήνη στις ψυχές τους.
Όλα καλά μέχρι εδώ. Μετά όμως ήρθε η ιαπωνική κατοχή της Κορέας, οι δύο σινο-ιαπωνικοί και φυσικά ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος. Ο ιαπωνικός μιλιταρισμός κατέρρευσε, το ίδιο και οι επεκτατικές βλέψεις της χώρας. Ο ναός συνέχισε να είναι αφιερωμένος σε αυτούς που πέθαναν για την πατρίδα, στη λίστα με τα ονόματα των οποίων μπορεί κανείς να βρει και αυτά εγκληματιών πολέμου που εκτελέστηκαν μεταπολεμικά.
Είναι λοιπόν φυσικό και επόμενο να μην αποτελεί τον Νο1 προορισμό τουριστικών λεωφορείων από την Κορέα, την Αμερική ή την Κίνα. Αποτελεί όμως αγαπημένο προορισμό των ντόπιων εθνικιστών, για τους οποίους η επίσκεψη στο ναό αποτελεί κάτι σαν μίνι-προσκύνημα.
Έτσι λοιπόν κατά καιρούς ανάβουν τα αίματα (κυρίως με την Κίνα) και το θέμα επανέρχεται στην επικαιρότητα. Η επίσκεψη του Ιάπωνα πρωθυπουργού πριν μερικά χρόνια δημιούργησε διπλωματικό επεισόδιο (όπως δημιουργεί και κάθε επίσκεψη επιφανούς πολιτικού, έστω και σε ανεπίσημο επίπεδο).
Να πω εδώ ότι κανένας μεταπολεμικός αυτοκράτορας δεν έχει επισκεφτεί το ναό.
Εγώ κάτι είχα διαβάσει τυχαία πριν μερικά χρόνια για ένα ναό ο οποίος είναι σχεδόν casus belli για τους γείτονες της Ιαπωνίας, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Επανήλθαμε στο θέμα
στο δρόμο για το Yasukuni Jinja.
Εγώ εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω τις διαστάσεις
του ζητήματος, οπότε για να με κάνει να καταλάβω ο Gaku μου είπε το εξής απλό: "Όταν ξεκινήσεις μαθήματα ιαπωνικών, μην τολμήσεις να πεις στους συμμαθητές σου πως έχεις επισκεφτεί το ναό. Μιλάμε αιτία καυγά." Και πως να τους κατηγορήσεις; Είναι σαν να λες σε Εβραίο να πάει να αφήσει στεφάνι στον τάφο του Goebbels.
Εγώ και πάλι σκέφτηκα ότι εντάξει, μπορεί να είναι μέσα εγκληματίες πολέμου αλλά και τι να κάνεις; Να γκρεμίσεις όλο το ναό; Όχι, αλλά μπορείς για παράδειγμα να φτιάξεις και ένα μνημείο για τα θύματα του πολέμου γενικώς. Οι υπεύθυνοι του ναού επέλεξαν να φτιάξουν ένα μουσείο, στα εκθέματα του οποίου συγκαταλλέγονται μοντέλα αεροπλάνων και τραίνων που χρησιμοποιήθηκαν στο Β' Παγκόσμιο, μια τορπίλη της ίδιας περιόδου και άλλα τέτοια ευχάριστα. Στο μαγαζάκι του μουσείου πωλούνται μεταξύ άλλων κούπες, τετράδια, βεντάλιες, που φέρουν την σημαία του στρατού. σύμβολο της μιλιταριστικής πολιτικής πριν το τέλος του Β' Παγκοσμίου και των απανταχού εθνικιστών μετά από αυτό. Και πάλι για να φέρω το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις: σαν να πωλούνται στην καρδιά του Βερολίνου (από επίσημο φορέα, όχι σε τίποτα στενοσόκακα) σημαίες του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας.Ψιλοπροκλητικό, δεν νομίζετε;
Επειδή όμως η ιστορία της Ιαπωνίας στον πόλεμο εμένα μου πέφτει ψιλομακρινή χρονικά (και μέχρι πρότινως και χιλιομετρικά) δεν με συγκινεί ιδιαίτερα το όλο αρνητικό κλίμα. Ξέρω που ήρθα άλλωστε και ήρθα ακριβώς για αυτό το λόγο: Για να δω και να καταλάβω.
Μια από τις πρώτες μου παρατηρήσεις είναι ο συντηρητισμός των επισκεπτών. Σε μια Ιαπωνία με πολλαπλές θρησκείες και κανένα θρησκευτικό συναίσθημα οι επισκέπτες μοιάζουν να παίρνουν την επίσκεψη στα πολύ σοβαρά. Έτσι λοιπόν, ο σεκιουριτάς μου τη λέει γιατί βγάζω φωτογραφίες (ανήκουστο) και μου ζητάει να βγάζω μόνο από απόσταση 10 μέτρων από το ας πούμε ιερό,γιατί από εκεί λέει περνάει ο θεός. Τι ακούω μεσημεριάτικα! Εθνικιστές δεν βλέπουμε, τους αποθάρρυνε φαίνεται ο καιρός τους ζαχαρούληδες. Εγώ που ρωτάω κουραστικά πολλές ερωτήσεις, έχω την εξής απορία: "Αν ήταν σήμερα εδώ θα μου τους έδειχνες. Τώρα πως θα τους καταλάβω;" . "Πίστεψέ με, θα τους καταλάβεις" . Μαθαίνω λοιπόν πως οι εθνικιστές εδώ φοράνε μια κορδέλα τύπου Daniel-san στο Karate kid με την Ιαπωνική σημαία επάνω. Κωμικοτραγικό; Αρκετά.
Μια και έχουμε ήδη ανοίξει το θέμα των εθνικιστών, ρωτάω και το προφανές. Είναι σαν τους Γκρίζους Λύκους που είναι πατρίς-θρησκεία-οικογένεια (ακριβώς σαν τους δικούς μας δηλαδή) ; Είναι skinheads; Τι θέλουν; Επειδή ο Gaku σε αυτά τα θέματα ξέρει λιγότερα και από το μέσο Ιάπωνα, μπορεί μόνο να μου πει με βεβαιότητα τα εξής: Δεν θέλουν τους ξένους (το οποίο όμως μεταφράζεται κυρίως σε Κινέζους και Κορεάτες, όχι ασπρόμαυρους ξένους) και γκρινιάζουν κατά της κυβέρνησης. Δεν θέλουν να κάνουν ντου σε κάποιο από τους γείτονες (να μια διαφορά με τους δικούς μας που περιμένουν Κωνσταντίνο για να πάρουνε την Πόλη)
Το τι από αυτά ισχύει δεν το γνωρίζω, φαντάζομαι πως μέσες - άκρες έτσι θα είναι. Όταν με το καλό μάθω ιαπωνικά θα το ψάξω περισσότερο.
Και για να κλείσουμε σε ένα πιο ευχάριστο τόνο, στην πτέρυγα του μουσείου που η είσοδος είναι δωρεάν (σιγά μη δίναμε λεφτά για να δούμε και τα υπόλοιπα), δίπλα σε εκθέματα από στολές σαμουράι, σπαθιά και κράνη ένας κύριος καθισμένος σε ένα μαξιλάρι στο πάτωμα, ανάμεσα σε διάφορα σύνεργα, επιδεικνύει την τέχνη του: ακόνισμα σπαθιών!! Φοβερό;
Όταν τελειώνει τη διάλεξη για τις στρώσεις μετάλλου και το τι κάνει η κάθε μία, μας αφήνει να πιάσουμε και τα σπαθιά για να καταλάβουμε τι λέει. Έτσι και αλλιώς τους λείπει η στρώση που τα καθιστά επικίνδυνα (αλλιώς σιγά μην το έπαιρνα. Από τη μέρα που ήρθα όλο ατυχήματα έχω, είμαστε να παίρνουμε κανένα σκαλπ κατά λάθος;)
Αυτά λοιπόν από το μνημείο πεσόντων και εγκληματιών πολέμου. Στην επόμενη ανάρτηση θα σας πω για την Κυριακή, η οποία ήταν ηλιόλουστη και γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις!
No comments:
Post a Comment