Μπαίνουμε στο αεροδρόμιο και τι να δούμε; Ανθρωποπλημμύρα! Φωνές, κόσμος, πανικός... Αργούμε λίγο αλλά συνειδητοποιούμε ότι η λαοθάλασσα αποτελείται από μουσουλμάνους προσκυνητές που κίνησαν για τη Μέκκα. Σύμφωνα με τους θρησκευτικούς κανόνες οι υποψήφιοι Χατζήδες πρέπει να φτάσουν στην ιερή πόλη φορώντας τα ειδικά ρούχα για το προσκύνημα. Το είδαμε και αυτό.
Μωρέ μήπως να έφευγα από Αθήνα τελικά; Τσεκάρουμε τον πίνακα και ευτυχώς η πτήση τους αναχωρεί 1,5 ώρα πριν τη δική μου. Αφήνουμε το διακριτικό μου βαλιτσάκι στον ευγενέστατο κυριούλη των Τουρκικών Αερογραμμών και καθόμαστε για καφέ. Με 32 κιλά αποσκευές, αποφάσισα ότι ήταν καλύτερο να πάω νωρίς στο αεροδρόμιο, να τις δώσω και μετά να πιω καφέ με τις πιστές μου φίλες που μέχρι να περάσω τον έλεγχο διαβατηρίων δεν το κούνησαν από δίπλα μου. Μπαίνοντας στο αεροπλάνο παραλαμβάνω ένα ζευγάρι παντόφλες (11 ώρες είναι αυτές, πώς να αντέξεις με τα σταράκια;) , τις οποίες χάνω αμέσως μετά (μέχρι και τώρα δεν έχω καταλάβει που πήγαν) .
Δίπλα μου κάθονται 2 ηλικιωμένες Γιαπωνέζες με τις οποίες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ανταλλάζουμε τα πολύ βασικά και μάλιστα στα ιαπωνικά (δεν μιλάω ιαπωνικά, καταλαβαίνετε σκηνικό). Φτάνουμε και στο Τόκιο, το οποίο από ψηλά δεν πρόλαβα να το δω, πάνω από κάτι χωράφια ήμασταν μέχρι που προσγειωθήκαμε. Διατυπώσεις, έλεγχος διαβατηρίων, μια γρήγορη στάση στα στάρμπακς (να συνέλθω από την ακινισία και την διαφορά ώρας) και τσουπ! Ήρθε και το τραίνο για το σπίτι.
Γενικά τα τραίνα εδώ είναι χάσιμο. Μιλάμε για ατελείωτες γραμμές και αμέτρητες στάσεις.
Για να μη με λέτε υπερβολική, παραθέτω εδώ το χάρτη των τραίνων.
Με τα πολλά και αφού αλλάζουμε και τραίνο, φτάνουμε στο σπίτι. Το οποίο είναι εντυπωσιακά μεγαλύτερο από τις προσδοκίες μου! Θα επανέλθω σε αυτό σε άλλη ανάρτηση.Γρήγορη ξενάγηση και φεύγουμε για φαγητό.
Η ιαπωνική κουζίνα εμένα μου αρέσει. Από ζωντανά τρώω μόνο ψάρι οπότε να πεινάσω δεν παίζει. Είχα και καιρό να φάω ιαπωνικό οπότε πήρα κάτι "ελαφρύ" .
Στη συνέχεια πάμε μια βόλτα στη γειτονιά (έχουμε βουδιστικό ναό δίπλα στο σπίτι, ένα δρόμο γεμάτο εστιατόρια που σερβίρουν μια ντόπια λιχουδιά, μπαρ, μαγαζιά, από όλα!) και κατευθυνόμαστε σε ένα από τα εστιατόρια για monjayaki (θα αναφερθώ εκτενώς σε άλλη ανάρτηση) . Η μέρα είναι μεγάλη όμως, η διαφορά ώρας αρχίζει και γίνεται εμφανής, οπότε σπίτι για ύπνο!
Η Κυριακή ήταν πολύ πιο περιπετειώδης. Πήγαμε σε μεγάλο βουδιστικό ναό-τουριστικό must, σε μαγαζί της Apple όπου γινόταν το αδιαχώρητο, είδαμε ζητιάνο (παραθέτω φωτογραφία γιατί δεν ξέρω πως να το περιγράψω)
Μαθαίνω τώρα πως η αμφίεση έχει να κάνει με το εξής: Παραδοσιακά οι μοναχοί γυρνούσαν τη χώρα (ή τα χωριά εν πάσει περιπτώσει) προσευχόμενοι και διαβάζοντας τα ιερά βιβλία. Επειδή λοιπόν μόνο αυτό έκαναν, είχαν ένα μικρό δοχείο στο οποίο μπορούσαν οι περαστικοί να αφήσουν φαγητό ή χρήματα έτσι ώστε να περάσει τη μέρα. Ο μοναχός δεν επιτρεπόταν να κρατήσει κάποια από τα χρήματα/τρόφιμα, τα κατανάλωνε.
Σήμερα όμως με τα προβλήματα ανεργίας, αστέγων και ακρίβειας πολλοί ντύνονται έτσι και ζητιανεύουν κοντά σε εύπορες περιοχές. Πηγή: wikigaku.
Στο ναό Sensō-ji είδαμε και 2 κοριτσάκια 8-10 χρονών που έβαλαν τα καλά τους (κιμονό) και πήγαν για πρώτη φορά στο ναό. Κάτι σαν τα δικά μας βαφτίσια, στο πιο καλόγουστο και χωρίς δράματα.
Μετά πήγαμε στο Roppongi Hills, από του οποίου τον 53ο όροφο θαυμάσαμε την πόλη από ψηλά. Ο φίλος μου μάλιστα μου δήλωσε πως δυστυχώς η θέα δεν είναι ιδιαίτερα καλή γιατί μετά το τσουνάμι και το πυρηνικό ατύχημα όλη η ανατολική Ιαπωνία κάνει εξοικονόμηση ενέργειας. Εμένα πάλι μια χαρά φωτισμένα μου φάνηκαν όλα!
Στα αριστερά βλέπετε τον Πύργο του Τόκιο, ο οποίος έχει ολοκληρωθεί αλλά δεν λειτουργεί ακόμη. Και αυτός μια χαρά φωτισμένος!
Πήγαμε μετά και στα Starbucks, όπου μια γκέισα έπινε αμέριμνη τον καφέ της (εντάξει, δεν ήταν γκέισα αλλά το να συνηθίσεις σε κόσμο που βγαίνει έξω με το κιμονό θέλει χρόνο) . Σε γάμο πήγαινε μάλλον, οι ελεύθερες λέει πάνε στους γάμους με κιμονό. Αφού παντρευτούν φοράνε κανονικό φόρεμα.
Με αυτά και με πολλά άλλα πέρασε η μέρα και εξαντληθήκαμε. Χτες το βράδυ πήγαμε σε πάρτυ καλωσορίσματος (μου). Εγώ και μισή ντουζίνα Ιάπωνες (εκ των οποίων ήξερα μόνο τους μισούς από Τουρκία). Φαγητό, μπίιρου, ανταλλαγή νέων και εντυπώσεων... Ωραία ήταν!
Σήμερα ξύπνησα με πονόδοντο οπότε πέρα από μια βόλτα μέχρι το κομπίνι δεν έκανα πολλά πράγματα. Αύριο θα είναι μεγάλη μέρα, πάω στον οδοντίατρο (ο οποίος δεν μιλάει αγγλικά μάλλον) ! Ώρα λοιπόν για νάνι, έχουμε και 7 ώρες διαφορά! Oyasumi λοιπόν, και τα λέμε σύντομα!
μια χαρα σε βρισκω.και ολα πολυ ενδιαφερον και πολυ ''εξωτικα''.να σε ρωτησω ομως ρε παιδακι μου...με τι ακριβως ασχολεισαι;πως σε εφερε η μοιρα απο ελλαδα στην Πόλη και απο την Πόλη στο Τόκιο;Χαιρετισμους,Θοδωρης
ReplyDeleteΣτην Πόλη μάθαινα τουρκικά (και στη συνέχεια δούλευα) . Στο Τόκιο λέω να μάθω ιαπωνικά, αν κάτσει να δουλέψω και μέσα σε αυτά και πολύ τουρισμό. Εσύ στην Πόλη πώς βρέθηκες;
ReplyDelete