Η 4η μέρα μας βρίσκει στο αεροπλάνο για το νησί Ισιγκάκι, το οποίο ανήκει στο σύμπλεγμα των νησιών Γιαεγιάμα, που είναι τμήμα της Οκινάουα. Η πτήση από τη Νάχα διαρκεί περίπου 1 ώρα και οι βαλίτσες μας βρίσκονται στο χώρο των αποσκευών πριν καλά καλά μπούμε στο μικρό αεροδρόμιο. Νοικιάζουμε αυτοκίνητο και ξεκινάμε.
Πρώτη στάση: το κινεζικής αισθητικής μνημείο Τότζινμπακα (唐人墓 - 1η φωτογραφία）το οποίο αφιερωμένο στη μνήμη 400 Κινέζων σκλάβων που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους Άγγλους αποικιοκράτες. Οι σκλάβοι το έσκασαν και στην προσπάθειά τους να διασχίσουν τον ωκεανό βρέθηκαν στο μικρό νησί. Όσους κατάφεραν να πιάσουν οι Άγγλοι τους σκότωσαν οπότε οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν προς τα βουνά, όπου πέθαναν από ασιτία. Οι ντόπιοι κατάφεραν να βοηθήσουν λίγους τυχερούς, τους οποίους έκρυψαν από τους διώκτες τους. Μαθήματα ανθρωπιάς από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Δίπλα στο Τότζινμπακα βρίσκεται ένα ακόμη μνημείο, αφιερωμένο σε τρεις Αμερικανούς στρατιώτες οι οποίοι βρήκαν τραγικό θάνατο μετά από φρικτά βασανιστήρια κατά τις τελευταίες μέρες του Β' Παγκοσμίου. Το μνημείο θυμίζει πως οι αιχμάλωτοι πολέμου προστατεύονται από διεθνείς συνθήκες, ενώ παράλληλα καταδικάζει τα βασανιστήρια.
Επόμενος προορισμός μας είναι ο κόλπος Καμπίρα (川平湾 ) του οποίου τα γαλάζια νερά είναι σπίτι εκατοντάδων ειδών ζωής από κοράλλια μέχρι σαλάχια και από γιγαντιαία μύδια μέχρι μαύρα μαργαριτάρια. Το κολύμπι απαγορεύεται και μοναδικός τρόπος πρόσβασης στην ομορφιά του βυθού είναι η ξενάγηση με πλοιάριο που διαθέτει γυάλινη καρίνα.
Για να καταλάβετε τις διαστάσεις του μυδιού, σκεφτείτε πως βρίσκεται σε βάθος αρκετών μέτρων από το πλοιάριο και τα ψάρια που κολυμπάνε γύρω του έχουν μέγεθος τσιπούρας. Όταν λέμε γιγαντιαίο δεν πρόκειται για υπερβολή. Θηρίο!
Η ώρα περνάει γρήγορα και σύντομα είναι μεσημέρι. Μετά από μια στάση σε λάθος ξενοδοχείο, άσκοπη περιήγηση στους δρόμους της πόλης μέχρι να βρούμε τελικά πού είχαμε κάνει κράτηση και ένα μεσημεριανό της κακιάς ώρας σε φαστφουντάδικο του κέντρου, κατευθυνόμαστε στη μεγαλύτερη ατραξιόν του νησιού: το χωριό Γιάιμα(やいま村)
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μικρό παραδοσιακό οικισμό στα πρότυπα του νησιού και της ευρύτερης περιοχής. Ένα από τα πολλά μικρά κτίρια χτίστηκε πριν από περίπου 200 χρόνια από ένα τοπικό άρχοντα σε διαφορετική τοποθεσία ενώ πριν μερικές δεκαετίες μεταφέρθηκε στο χώρο που βρίσκεται σήμερα πετραδάκι-πετραδάκι.
Τα εκθέματα σε όλα τα κτίρια είναι λαογραφικού περιεχομένου :μάσκες από παραδοσιακό θέατρο του νησιού, καβούκια από τεράστιες θαλάσσιες χελώνες, αργαλειοί, κιμονό, αντικείμενα θρησκευτικού χαρακτήρα.
Σε ένα τμήμα της αυλής βρίσκεται ο "κήπος με τις μαϊμούδες" μια τεράστια έκταση όπου τρέχουν, παίζουν, πολλαπλασιάζονται και επιτίθενται στις τσέπες περαστικών δεκάδες μικρές μαϊμούδες των οποίων οι πρόγονοι πρωτοήρθαν στο νησί ως κατοικίδια πλουσίων. Παραδίπλα βρίσκεται ο κήπος με τα πτηνά, τον οποίο βρίσκουμε σε κακό χάλι εξαιτίας του πρόσφατου τυφώνα. Τα πτηνά είναι, ευτυχώς, σώα και αβλαβή σε αντίθεση με τους φοίνικες και τα σπάνια φυτά που φιλοξενούσε ο κήπος μέχρι πρότινος.
Σε μια γωνιά παίρνει το μάτι μας περίεργη δραστηριότητα. Ο τόπος είναι γεμάτος καβουράκια τα οποία με το που βλέπουν τη σκιά μας χώνονται σε τρύπες στο έδαφος και κλείνουν και την είσοδο με χώμα! Μερικά από τα καβουράκια είναι μεγαλούτσικα αλλά τα περισσότερα έχουν διαστάσεις αράχνης,μετά βίας φαίνονται.
Αρχίζει να σκοτεινιάζει και κατευθυνόμαστε στην παραλία. Τα περισσότερα εστιατόρια το βράδυ γίνονται ιζακάγια (ιαπωνικά καπηλειά) από τα οποία δεν λείπει το τοπικό αουαμόρι, η μπύρα Ωρίων αλλά και το σάκε. Οι μεζέδες είναι πολλοί, νόστιμοι, ντόπιοι και σε λογικές τιμές. Τι να πρωτοδιαλέξεις; Καβούρια; Γαρίδες; Σούπες από φύκια και θαλασσινά; Σασίμι; Η σωστή απάντηση είναι: λίγο από όλα.
Μετά από ένα ονειρεμένο δείπνο και αρκετό αουαμόρι είναι ώρα για ύπνο. Η επόμενη ημέρα πρόκειται να ξεκινήσει νωρίς και οι ρυθμοί δεν θα είναι καθόλου χαλαροί οπότε πριν καλά καλά πάει 10 είμαι στο κρεβάτι μου και ροχαλίζω με θέα το λιμάνι του Ισιγκάκι.
No comments:
Post a Comment