Οκινάουα: Τακετόμι, το διαφορετικό νησί

Πριν πολύ καιρό, υπήρχαν 6 οικισμοί στο νησί Τακετόμι. Κάθε οικισμός είχε ένα αρχηγό που φρόντιζε για αυτούς που εξουσίαζε. Οι αρχηγοί συνεργάζονταν και ζούσαν ειρηνικά. Ήθελαν μόνο την παρουσία των θεών. Οι αρχηγοί των 6 οικισμών προσεύχονταν στους θεούς ζητώντας τους να παρουσιαστούν μπροστά τους. Κάποτε, ήρθαν τρεις θεοί από το νησί Οκινάουα, ένας από το νησί Κούμε, ένας από το Τόκουνο και ένας από το Γιάκου. Σήμερα, αυτοί οι έξι θεοί λατρεύονται ως "οι έξι θεοί του Μιτάκι" ... 
(μύθος του νησιού Τακετόμι)

Επόμενη στάση στο ταξίδι μας είναι το νησάκι Τακετόμι.  Ιπτάμενα δελφίνια από το Ισιγκάκι αναχωρούν κάθε μισή ώρα και η διαδρομή κρατάει μόλις 20 λεπτά. Το Τακετόμι είναι μικρό, πολύ μικρό. Οι 300 κάτοικοι ζουν στον μοναδικό οικισμό του νησιού, που βρίσκεται σε μικρή από σταση από το λιμάνι. Όλος ο οικισμός αποτελείται από παραδοσιακά πέτρινα σπίτια, με σίισαα στις σκεπές και τις εισόδους τους. Οι δρόμοι είναι κατά βάση λιθόστρωτοι και το βασικό μέσο μεταφοράς είναι τα πόδια, λόγω των μικρών αποστάσεων. Νοικιάζουμε ποδήλατα και διασχίζουμε όλο το νησί, από την ανατολική ακτή ως τη δυτική  μέσα σε μισή ώρα. Πρώτη στάση: η παραλία με τα αστέρια.

Η άμμος στην παραλία αυτή περιέχει μικροσκοπικούς κόκκους σε σχήμα αστεριού, οι οποίοι έφτασαν στη σημερινή τους μορφή ύστερα από ένωση διαφόρων μικροοργανισμών που έζησαν και πέθαναν πριν από αιώνες στα νερά του νησιού.  Πολλοί επισκέπτες περνάνε ώρες στην παραλία προσπαθώντας να μαζέψουν αρκετά αστεράκια, καθώς απαγορεύεται να πάρει κανείς μεγάλες ποσότητες άμμου. Άλλοι πάλι προτιμούν να τα αγοράσουν στους πάγκους που συναντά κανείς παντού στην Οκινάουα. Το ίδιο κάνω και εδώ καθώς στα 20 λεπτά που περνάω ψάχνωντας καταφέρνω να ξετρυπώσω 5 αστεράκια.

Στη συνέχεια πηγαίνουμε σε μια από τις διασημότερες παραλίες της περιοχής (και της ΝΑ Ασίας γενικότερα). Υπενθυμίζω πως το ταξίδι μας λαμβάνει χώρα στις αρχές Οκτωρίου, πράγμα που σημαίνει πως παθαίνουμε σοκ όταν βλέπουμε δεκάδες οικογένειες και ζευγάρια να κάνουν ηλιοθεραπεία και να παίζουν με τα διάφανα νερά. Τι στο καλό; Και νομίζαμε πως θα μας κοιτούσαν με απορία οι ντόπιοι...

Το νερό είναι κρύο αλλά ο δυνατός ήλιος δεν αφήνει πολλές επιλογές. Ή θα ψηθείς στην παραλία, ή θα κολυμπήσεις. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος προτιμά το τελευταίο.

Η θάλασσα είναι ρηχή ενώ μερικές δεκάδες μέτρα από την παραλία η άμμος σχηματίζει ένα μικρό νησάκι.  Εκεί μπορεί να βρει κανείς εκατοντάδες ερημίτες να κόβους βόλτες στην άμμο. Θυμάμαι πως κάπου είχα διαβάσει οτι οι ερημίτες αν βρούν μεγαλύτερο σπίτι το διεκδικούν ακόμη και αν αυτό κατοικείται. Αποφασίζουμε λοιπόν να δούμε αν αυτό ισχύει: μαζεύουμε μερικούς ερημίτες διαφόρων μεγεθών και τους αφήνουμε σε μια μικρή λακούβα για να δούμε τι θα κάνουν. Με το που βγάζουν το κεφάλι τους από το όστρακο αρχίζουν να τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση. Ξαναδοκιμάζουμε για να βεβαιωθούμε και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μούφα η Βικιπαίδεια. Αφού στεγνώνουμε παίρνουμε τα ποδήλατά μας και επιστρέφουμε στο χωριό για μεσημεριανό. Ένας ηλικιωμένος κύριος μας πιάνει την κουβέντα και δεν σταματάει για κάνα μισάωρο. Αναγκαζόμαστε να του πούμε πως θα χάσουμε το καράβι για να μας αφήσει να φύγουμε. 

Μετά το μεσημεριανό κατευθυνόμαστε προς μια άλλη παραλία όπου επίσης υπάρχουν αστεράκια στην άμμο. Περιμένουμε να βρούμε κίνηση όπως και πριν αλλά αφού περνάμε μέσα από χωράφια και κατσικόδρομους φτάνουμε σε μια παραμελημένη παραλία γεμάτη σκουπίδια. Ένας ντόπιος μας λέει πως αυτό που βλέπουμε καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα, απλά ο πρόσφατος τυφώνας προκάλεσε τόσες ζημιές που ο δήμος δεν πρόλαβε να ασχοληθεί με τα σκουπίδια που ξεβράστηκαν στην παραλία. Μετά μας γκρινιάζει πως από όλα τα σκουπίδια που φέρνει το κύμα, τουλάχιστον τα μισά είναι κορεάτικα (το καταλαβαίνει κανείς από τη γραφή). Ρίχνουμε μια ματιά γύρω μας και βλέπουμε πως δεν υπερβάλλει. 

Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Στη διαδρομή συναντάμε ένα ναό, στην είσοδο του οποίου υπάρχει μια μέτρα με σκοινί δεμένο γύρω της. Αργότερα μαθαίνουμε πως πρόκειται για μια παράδοση που συναντάται αποκλειστικά στην Οκινάουα, δεν καταφέρνουμε όμως να βρούμε περαιτέρω αξιόπιστες πληροφορίες.

Επιστρέφουμε στο γραφείο ενοικίασης ποδηλάτων. Ο ιδιοκτήτης έχει υποσχεθεί να μας πάει στο λιμάνι με αυτοκίνητο (ευτυχώς γιατί έχει αρχίσει να βρέχει). Μας λέει να πάμε στο χώρο αναμονής  μέχρι να έρθει το βανάκι που θα μας μεταφέρει. Εκεί βρίσκω ένα βιβλίο στα αγγλικά και τα ιαπωνικά, με θέμα το Τακετόμι, τα ήθη και τα έθιμα, τους θρύλους και την ιστορία του νησιού. Όση ώρα περιμένουμε, διαβάζω αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, ένα από τα οποία είναι ο θρύλος που αφορά την ίδρυση των πρώτων οικισμών στο νησί. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα νησιά στην Οκινάουα, όπου η εγκατάσταση σύμφωνα με τους τοπικούς θρύλους έγινε ύστερα από βίαιες μετατοπίσεις και αιματηρές σφαγές, οι 6 βασιλιάδες που ίδρυσαν οικισμούς στο Τακετόμι έκαναν από την αρχή μεγάλες προσπάθειες ειρηνικής συμβίωσης. Τόσο μεγάλες προσπάθειες που έφτασαν να διοργανώνουν από κοινού τη γιορτή Τανέντορι, ένα φεστιβάλ που φτάνει ως τις μέρες μας.  

Οι ντόπιοι είναι περήφανοι για το γεγονός πως το νησί τους είναι το μοναδικό του οποίου η ύπαρξη βασίζεται στην ειρήνη και τη συνεννόηση. Είναι επίσης περήφανοι για τα δεκάδες έθιμα που συναντά κανείς μόνο στο Τακετόμι και τα οποία αδυνατούν να κατανοήσουν ακόμη και οι κάτοικοι του απέναντι νησιού. 

Στο λιμάνι, η υπάλληλος του μικρού περιπτέρου μας χαιρετά χαμογελαστή και μας λέει να ξανάρθουμε στην τοπική διάλεκτο.