Οκινάουα: Στη ζούγκλα του Ιριομότε （西表島）

Η επόμενη μέρα ξεκινάει νωρίς. Πολύ νωρίς. Στις 7 βρισκόμαστε στο λιμάνι, από όπου πρόκειται να αναχωρήσουμε για το νησί Ιριομότε, το  δεύτερο μεγαλύτερο νησί σε όλη την Οκινάουα . Παρά τη μεγάλη έκταση, ο πληθυσμός  μετά βίας ξεπερνά τους  2.000 κατοίκους,  καθώς το 90% του νησιού καλύπτεται από ζούγκλα!

Την ημερήσια εκδρομή στο Ιριομότε την κανονίζουμε μέσω ταξιδιωτικού γραφείου που αναλαμβάνει τα πάντα, από τη μεταφορά και το φαγητό μέχρι το πρόγραμμα ξενάγησης και τις διάφορες δραστηριότητες. Μπαίνοντας στο πλοίο συνειδητοποιούμε όλοι οι επιβάτες εκτός από εμάς είναι μέσης ηλικίας και έχουν διαλέξει το πρόγραμμα ξενάγησης που περιλαμβάνει θερμά λουτρά και τσάι σε ξενοδοχείο. Μα πας στη ζούγκλα για να πιεις τσάι;

Η διαδρομή είναι σύντομη. Στο λιμάνι αποβιβαζόμαστε και περνάμε σε ένα μικρότερο πλοιάριο. Ο καπετάνιος αρχίζει να μας εξηγεί κάποια βασικά πράγματα σε σχέση με την τοπική χλωρίδα και πανίδα. Ακολουθούν οι λέξεις-κλειδιά:

1) Μανγκουρόμπου（マングローブ）: Μαγκρόβια βλάστηση, δέντρα που απαντώνται σε υδροβιοτόπους (ιδιαίτερα έλη) σε τροπικά και υποτροπικά κλίματα.

2) Ιριομότε Γιάμα-νέκο（山猫）: Η αγριόγατα του Ιριομότε αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση, με συνολικό πληθυσμό περίπου 100 γάτες. Η αγριόγατα αυτή συναντάται μόνο στο νησί Ιριομότε, πράγμα που προσδίδει ακόμη περισσότερη βαρύτητα στις προσπάθειες διάσωσης του είδους.

3) Σακισίμα-σουόου (先島蘇芳木) : Ελληνικό όνομα για αυτό το δέντρο δεν κατάφερα να βρω, οπότε θα αρκεστώ στη λατινική του ονομασία: Heritiera littoralis. Πρόκειται για ένα είδος μαγκρόβιας βλάστησης που ιστορικά χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία κανό. Στο Ιριομότε συναντά κανείς το μεγαλύτερο δέντρο του είδους σε όλη την Ιαπωνία. 

Στο φίδι χάμπου αναφέρθηκα σε προηγούμενη ανάρτηση οπότε για τυχόν απορίες ρίξτε μια ματία εκεί. 

Η κρουαζιέρα καταλήγει στο δέλτα που σχηματίζεται στις εκβολές των 2 ποταμών που διασχίζουν την πυκνή ζούγκλα. Από εκεί επιβιβαζόμαστε σε λεωφορεία και κατευθυνόμαστε προς την "αποβάθρα" για το νησάκι Γιούμπου-τζίμα. Η λέξη αποβάθρα βρίσκεται εντός εισαγωγικών απλά γιατί δεν πρόκειται περί αποβάθρας. Δεν πρόκειται περί λιμανιού. Δεν πρόκειται περί κάποιου γνωστού κόνσεπτ. 

Στην ας πούμε "αποβάθρα" λοιπόν, αφήνουμε τα πράγματά μας στο λεωφορείο και κατευθυνόμαστε προς το όχημα που θα μας μεταφέρει στο απέναντι νησάκι:  άμαξα την οποία σέρνει ταϊβανέζικο νεροβούβαλο (το ταϊβανέζικο δεν ξέρω αν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία αλλά μας το τόνισε τόσο πολύ ο οδηγός που είπα να μην το αγνοήσω).

Η απόσταση είναι μικρή και να νερά ρηχά, οπότε αν θέλει κανείς μπορεί να διασχίσει τη θάλασσα που χωρίζει τα 2 νησιά και με τα πόδια. Αυτό βέβαια δεν θα το συνιστούσα γιατί όπως έμαθα στη διαδρομή, τα νεροβούβαλα τρώνε πολύ και -ως φυσικό επακόλουθο- κάνουν την ανάγκη τους όλη την ώρα. Ένα μάλιστα, από διπλανή άμαξα, δεν σταμάτησε να περπατάει! Οι οδηγοί έχουν κρεμασμένες στο μπροστινό μέρος της άμαξας σανίδες τις οποίες ανασηκώνουν όταν χρειαστεί, για να μην πιτσιλίσουν τους επιβάτες. Το ποιανού η ατυχία οδήγησε σε αυτή την ανακάλυψη, ούτε που θέλω να το σκέφτομαι...

Φτάνουμε λοιπόν στο Γιούμπου-τζίμα, το οποίο έχει 0 μόνιμους κατοίκους. Εκεί βρίσκουμε δεκάδες νεροβούβαλα να κυλιούνται στην άμμο και να λιάζονται.
 

Παρακάτω συναντάμε ένα κήπο με πεταλούδες καθώς και σπάνια πουλιά, γουρούνια, περισσότερα νεροβούβαλα. 

Στο γυρισμό ο οδηγός μας αρχίζει να τραγουδάει παίζοντας σάνσιν. Στη συνέχεια μας διηγείται με εντελώς βαριεστημένο ύφος το πώς οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια ενός τυφώνα. Οι υπόλοιποι μετακόμισαν στο Ιριομότε και βρήκαν την ησυχία τους. Φαντάζομαι πως έχει κάνει την ίδια ακριβώς διαδρομή εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες φορές, με ενθουσιώδης χαζοτουρίστες να τον ρωτάνε λεπτομέρειες για τη ζωή εδώ, τα νεροβούβαλα, την οικογένειά του. Λογικό, σκέφτομαι. Και εγώ να ήμουν στη θέση του, με την ίδια απάθεια θα περιέγραφα το πως αφανίστηκε ένα ολόκληρο χωριό. 

Επιστρέφουμε στο Ιριομότε. Τελευταία στάση πριν αποχωριστούμε το υπόλοιπο γκρουπ, είναι ένα ξενοδοχείο στο οποίο έχουμε μεσημεριανό. Τα φαγητά μας περιμένουν όταν φτάνουμε. Τρώμε στα γρήγορα και επιστρέφουμε στην αυλή, καθώς δεν θέλουμε να κάνουμε τα άλλα γκρουπ να περιμένουν. Στην αυλή συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχουν άλλα γκρουπ. Από τους 100-200 τουρίστες που επισκέφτηκαν το νησί εκείνη την ημέρα, ήμασταν οι μόνοι που επέλεξαν το κανό και τη βόλτα στη ζούγκλα. 

"Όσο λιγότεροι, τόσο το καλύτερο" σκέφτομαι και μπαίνω στο τζιπ της νέας οδηγού μας. 

Μετά από μια σύντομη διαδρομή κατά την οποία μας δείχνει τα μέτρα που έχουν παρθεί στην προσπάθεια διάσωσης της αγριόγατας, φτάνουμε στο σταθμό με τα κανό. Αλλάζουμε ρούχα, παίρνουμε από ένα κουπί ανά χείρας και ξεκινάμε για το ποτάμι. Η διαδρομή είναι ευχάριστη αλλά όπως όλα τα ωραία πράγματα τελειώνει σύντομα. Πρέπει να επιστρέψουμε, να αφήσουμε τα κουπιά και να μπούμε στη ζούγκλα με τα πόδια. Η επιστροφή είναι προγραμματισμένη 1 ώρα πριν τη δύση του ηλίου για παν ενδεχόμενο. Ξεκινάμε λοιπόν!
Πριν μπούμε στο "μονοπάτι" (η Αματεράσου να το κάνει μονοπάτι) 
η οδηγός μας προειδοποιεί για τους βασικούς κινδύνους: 
-Να αποφεύγετε να στηρίζεστε σε δέντρα/κλαδιά καθώς πολλά από αυτά είναι κοφτερά (δεν αστειευόταν - κόπηκα).
- Να περπατάτε προσεκτικά για να μην πατήσετε κανένα χάμπου (πες το  ντε και φοβόμουν πως δεν έχει φίδια)
- Μην τρώτε καρπούς (και λιγουρευόμουν μερικά άγνωστα είδη βλάστησης)
Μας λέει μάλιστα να μη φοβόμαστε την αγριόγατα γιατί αυτή μας φοβάται περισσότερο. Αυτός ήταν δηλαδή ο καημός μας, μην μας γρατζουνίσει η αγριόγατα, όχι τα δηλητηριώδη φίδια που προκαλούν παράλυση ή/και θάνατο!
Κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως εγώ μένω σκόπιμα πίσω για να βεβαιωθώ πως αν υπάρχει χάμπου θα δαγκώση αυτή και να με αφήσει εμένα στην ησυχία μου. Μου λέει να μην ανησυχώ: τα χάμπου σπανίζουν και έτσι κι αλλιώς αν ακούσουν βήματα απομακρύνονται. 
Άντε καλά...
Εκεί που προχωράμε λοιπόν την ακούω να αναφωνεί "Αααα!" 
Όχι με φόβο, με ενθουσιασμό!  Σπεύδω να δω τι είδε και χάρηκε τόσο: ένα μικρό κατακόκκινο φιδάκι. Καλά έλεγα εγώ πως δεν είναι με τα καλά της... Το φιδάκι τρέχει πανικόβλητο να ξεφύγει, λες και είχαμε καμιά όρεξη να το πιάσουμε(μα είναι εντελώς βλαμμένα μερικά ζώα)
Η οδηγός μας λέει πως το μικρό κόκκινο φιδάκι είναι συγγενής της κόμπρας με ιδιαίτερα ισχυρό δηλητήριο, να μην ανησυχούμε όμως γιατί τα μικροσκοπικά του δοντάκια δύσκολα διαπερνούν το ανθρώπινο δέρμα. Τώρα ησύχασα.
Λίγο αργότερα φτάνουμε στον προορισμό μας, ένα μικρό καταρράκτη και κάνουμε ένα διάλειμμα πριν επιστρέψουμε. Μπαίνουμε στη λιμνούλα ως τα γόνατα και αρχίζουμε να κυνηγάμε τα πολύχρωμα ψάρια που κολυμπάνε δίπλα μας ανενόχλητα. 

Στο γυρισμό η οδηγός μας δείχνει διάφορα περίεργα είδη εντόμων: Μυρμήγκια-αλμπίνους που ζουν στο εσωτερικό δέντρων και δεν αντέχουν το φως, τυφλές αράχνες που προχωράνε σαν τρανσφόρμερς στο σκοτάδι και πολύχρωμες λιβελούλες που σε τσιμπάνε αν κάνεις να τις διώξεις αλλά σε αγνοούν αν αγνοήσεις το γεγονός πως πετάνε μπροστά στη μύτη σου.
Όταν επιστρέφουμε στο λιμάνι έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει. Τα υπόλοιπα γκρουπ βρίσκονται ήδη στην αποβάθρα και τρώνε παγωτό. Ξεκούραστοι, ανανεωμένοι ύστερα από τα ιαματικά λουτρά, μας κοιτάνε με απορία: τα παπούτσια μας είναι λασπωμένα, τα ρούχα μας βρώμικα και τα πρόσωπά μας κατακόκκινα. Μετά τη σύντομη διαδρομή ως το Ισιγκάκι, τρώμε στα γρήγορα μπέντο (lunch box) τελειώνουμε την τοπικής παραγωγής μπύρα μας και τα φώτα σβήνουν. Το κλισέ "άδοξο τέλος" μπορεί να το αποδώσει κανείς στην κούραση των πρωταγωνιστών.