Χιρουγκάμι Όνσεν

Οι χαρακτήρες κάντζι （温泉）που αποτελούν τη λέξη όνσεν σημαίνουν κυριολεκτικά πηγή ζεστού νερού. Ως χώρα με πολλά, πάρα πολλά ενεργά ηφαίστεια, η Ιαπωνία είναι ένα τεράστιο γεωθερμικό πεδίο. Όσοι από εσάς διαβάζετε τακτικά το blog, θα θυμάστε πως πριν ένα χρόνο τέτοια εποχή περίπου, χουχούλιαζα στα θερμά λουτρά της περιοχής Γκέρο. Φέτος σειρά είχε η πόλη Χιρουγκάμι (昼神:θεός του μεσημεριού) , στα βουνά του Νάγκανο. Η εμπειρία ήταν εξίσου απολαυστική με την περσινή αλλά εντελώς διαφορετική από πολλές απόψεις. 

Πρώτα από όλα, έμαθα ιαπωνικά. Όχι πως έμαθα καλά ή αρκετά ιαπωνικά αλλά εν πάσει περιπτώσει δεν χρειάζομαι βοήθεια όταν θέλω μια κούπα ρύζι. Μπορώ να τη ζητήσω. Δεύτερον, συνήθισα στα ιαπωνικά φαγητά. Όχι πως πριν ένα χρόνο δεν έτρωγα τίποτα και τώρα τρώω νάττο 2 φορές την ημέρα, αλλά για να περάσει κανείς από το σιμίτι και το ίζμιρ πεϊνιρί στο πρωινό από σούπα μίσο και  ψάρι.

Επίσης σημαντικό είναι το γεγονός πως μετά την περσινή εμπειρία ήξερα τι να περιμένω. Έτσι λοιπόν, δεν αγχώθηκα καθόλου όταν εισέπραξα τα πρώτα αμήχανα χαμόγελα από γυμνόστηθες γιαπωνέζες γιαγιάδες που ήθελαν να μου πιάσουν την κουβέντα (για κάποιο λόγο οι γιαπωνέζες γιαγιάδες πάντα θέλουν να μου πιάσουν την κουβέντα)

Τη μεγαλύτερη διαφορά όμως την έκανε το ροτένμπουρο （露天風呂）, το οποίο είναι όνσεν σε εξωτερικό χώρο. 

Σκεφτείτε την εξής εικόνα: Είναι σχεδόν μεσάνυχτα, έχει παγωνιά και αντί να τουρτουρίζετε από το κρύο, βρίσκεστε στα ζεστά νερά της μικρής πισίνας, στα οποία καθρεφτίζεται το φεγγάρι. Οι υδρατμοί που δημιουργούνται λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας νερού και περιβάλλοντος δημιουργούν την εντύπωση πως το κρύο είναι ακόμη πιο ισχυρό, πράγμα που καθιστά την όλη εμπειρία ακόμη πιο απολαυστική! 

Όλα αυτά βέβαια δεν θα χρειαζόταν να σας τα μεταφέρω με τις μέτριες ικανότητές μου στην περιγραφή αν δεν είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή.Επέστρεψα την επόμενη ημέρα και η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική. Όμορφη αλλά χωρίς τη μαγεία του φεγγαρόφωτου. 

(ο εσωτερικός χώρος των λουτρών. Από τη μπαλκονόπορτα μπορεί να περάσει κανείς στο ροτένμπουρο)

Το πρώτο φως της μέρας με βρίσκει στο παζάρι, μερικές εκατοντάδες μέτρα από το το πανδοχείο. Εκεί πωλούνται τοπικά προϊόντα όπως φρούτα και λαχανικά (50-60% φθηνότερα από τα σούπερ μάρκετ του Τόκυο), χειροποίητα παιχνίδια, γλυκά και ξηροί καρποί.

Στο χώρο του παζαριού βρίσκεται και ένα μικρό δημόσιο όνσεν όπου μπορεί κανείς να ζεστάνει τα πόδια του στο νερό που αναβλύζει από τα έγκατα της μικρής πόλης Χιρουγκάμι. 

 Πριν φύγουμε κάνω μια τελευταία βουτιά (όχι κυριολεκτικά, δεν επιτρέπεται να βάλεις το κεφάλι σου μέσα στο νερό) στα ζεστά νερα του ροτένμπουρο, κάνω μια στάση στις πολυθρόνες μασάζ και φυσικά, απολαμβάνω το πρωινό του πανδοχείου (ρυόκαν, 旅館)

Φεύγω με τη σκέψη μου να τρέχει στην επόμενη εξόρμηση στην περιοχή. Στο τραίνο σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να έχω ένα δικό μου πανδοχείο στα βουνά του Νάγκανο, να δουλεύω όλη την ημέρα και το βράδυ να βυθίζομαι στα ζεστά νερά του όνσεν λίγο πριν απολαύσω το παραδοσιακό φαγητό. Μετά θυμάμαι τι πέρασε ηρωίδα του Spirited Away στις λίγες μέρες που εργάστηκε σε πανδοχείο-όνσεν και λέω άσε καλύτερα, ένα σαββατοκύριακο το χρόνο φτάνει.

Περπατώ περπατώ μες στο δάσος

Ήρθε ο χειμώνας και τα βουνά γύρω από το Τόκυο γέμισαν με κατακόκκινα μόμιτζι.  Αποφάσισα λοιπόν να σταματήσω την καθιστική ζωή και να αρχίσω την ορειβασία. Ένας παραπάνω λόγος που αποφάσισα να ξεκουνηθώ και να αρχίσω να δραστηριοποιούμαι είναι το γεγονός πως αποφάσισα να ανέβω στο όρος Φούτζι, οπότε λίγη προετοιμασία δεν βλάπτει. 

Πρώτος προορισμός λοιπόν ήταν το βουνό Οογιάμα (大山：Μεγάλο Βουνό), αγαπημένος προορισμός πολλών κατοίκων της πρωτεύουσας. Ακολούθησε το Όρος Τζίνμπα（陣馬山：Όρος πεδίου αλόγων), το όρος Μιτάκε (御岳山) και τέλος το όρος Τακάο (高尾山), που είναι από τα πιο δημοφιλή βουνά στον πλανήτη, με 2,5 εκατ. επισκέπτες το χρόνο. 

Στις εξορμήσεις αυτές είχαμε την ευκαιρία να δούμε ναούς εκατοτάδων ετών, να δοκιμάσουμε τοπικές νοστιμιές και να ακούσουμε θρύλους και ιστορίες σε σχέση με τα βουνά. 

Στο όρος Μιτάκε, ο υπάλληλος του σιδηροδρομικού σταθμού μας είπε να προσέχουμε γιατί μόλις μια εβδομάδα πριν κατέβηκε στο χωριό αρκούδα με το μικρό της και τρομοκράτησε τους κατοίκους! 

Στο όρος Τζίνμπα είδαμε ένα μοναχικό ορειβάτη να φτάνει στην κορυφή στηριζόμενος στα μπατόν του και λίγο αργότερα συνειδητοποιήσαμε πως είχε σοβαρά κινητικά προβλήματα. 

Από την κορυφή του όρους Τακάο απολάυσαμε τη θέα στο όρος Φούτζι, χάρη στον καλό καιρό. 

Αργήσαμε να φτάσουμε στην κορυφή του Οογιάμα εξαιτίας της πολυκοσμίας. 

Αυτό που δεν περίμενα να συναντήσω σε όλες αυτές τις εξορμήσεις είναι οι ορδές οικογενειών, οι δεκάδες ομάδες λυκοπούλων και  τα γκρουπ ξένων επισκεπτών: Ξημερώματα Κυριακής μπαίνουμε στο τραίνο που κατευθύνεται προς τις ορεινές περιοχές και όλοι σχεδόν οι επιβάτες φοράνε ορειβατικά μποτάκια! 

Εντυπωσιακή είναι επίσης η οργάνωση που συναντά κανείς ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα σημεία. Από χώρους για πικ-νικ μέχρι πεντακάθαρες τουαλέτες με...κρεμοσάπουνο(!), υπόστεγα σε περιοχές που βρέχει συχνά και πάγκους με ονίγκιρι των οποίων οι υπάλληλοι φτάνουν στη δουλειά μετά από 2ωρη ανάβαση, οι λεπτομέρειες καθιστούν την Ιαπωνία ξεχωριστή γίνονται ακόμη πιο αισθητές όταν  βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά. 

Μια περίεργη συνήθεια που έχουν οι Ιάπωνες αφορά το πικ-νικ στην κορυφή του βουνού. Όπως όλος ο κόσμος, έτσι και εμείς ετοιμάζουμε κάθε φορά το φαγητό μας, το τυλίγουμε με μπόλικο αλουμινόχαρτο και το παίρνουμε μαζί μας. Από τους αυτόματους πωλητές (που βρίσκονται παντού) παίρνουμε δροσερό νερό και ζεστό τσάι. Παρατήρησα λοιπόν πως ενώ εμείς απολαμβάνουμε τη θέα τρώγοντας μεσημεριανό, πολλοί πίνουν μπύρες και σάκε. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω μεγάλη εμπειρία στα ήθη και τα έθιμα "του βουνού" αλλά μου φαίνεται τουλάχιστον περίεργο, για να μην πω επικίνδυνο το να  πίνει κανείς λίγο πριν πάρει το δρόμο της επιστροφής καθώς  κάποια από αυτά τα βουνά το μονοπάτι στενεύει τόσο που χρειάζεται να πιαστείς από αλυσίδες καρφωμένες στα βράχια για να μην πέσεις στο κενό!

Θα ακολουθήσει ανάρτηση για τις ιαπωνικές εκλογές. Το πότε παραμένει άγνωστο καθώς το θέμα είναι πολύπλοκο, οι πηγές στα αγγλικά λίγες και οι Ιάπωνες φίλοι με σχετικές γνώσεις ανύπαρκτοι (είναι θαύμα που ορισμένοι γνωρίζουν πως θα γίνουν εκλογές).
Διαβάζω λοιπόν και όοοο,τι καταλάβω θα σας το μεταφέρω!
Μέχρι τότε σας αφήνω με αναδημοσίευση φωτογραφίας από παλιότερη ανάρτηση, μιας και είναι επίκαιρη.

Οκινάουα: Πόλεμος, Ειρήνη και το τέλος της ιαπωνικής ιστορίας

 

Άνοιξη 1945. Με το τέλος του πολέμου να πλησιάζει, ο αυτοκρατορικός στρατός αρνείται να παραδοθεί. Η στρατηγική που αποφασίζεται είναι η εξής: Τα στρατεύματα της Οκινάουα καθυστερούν τον αμερικανικό στρατό στο νότο όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε να αναδιοργανωθούν τα στρατεύματα στην ηπειρωτική Ιαπωνία. Οι 222 μαθήτριες του σχολείου θηλέων Ντάι-ίτσι και οι καθηγητές τους καλούνται να κάνουν το "πατριωτικό" τους καθήκον, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στο στράτευμα. Για τρεις μήνες ζουν μεταξύ του μετώπου, όπου παρέχουν ιατρική υποστήριξη, και των σπηλαίων όπου φροντίζουν  βαριά τραυματίες και ετοιμοθάνατους στρατιώτες. Στις 18 Ιουνίου ο επικεφαλής του στρατεύματος καλεί τις μαθήτριες και τους λέει "Η πατρίδα σας ευχαριστεί για τις υπηρεσίες σας. Μπορείτε να φύγετε" .

Το μπορείτε να φύγετε είναι μια κουβέντα, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Ο αμερικανικός στρατός έχει περικυκλώσει τις σπηλιές και καλεί όσους βρίσκονται μέσα να παραδοθούν. Όσοι δεν βγαίνουν καίγονται ζωντανοί μέσα στις σπηλιές, από τα τεράστια φλόγιστρα που παραμονεύουν στην είσοδο. Πολλοί προσπαθούν να βγουν αλλά οι Ιάπωνες στρατιώτες τους χρησιμοποιούν ως ανθρώπινες ασπίδες. Παράλληλα έχει καταληφθεί μεγάλο μέρος του νησιού και πολλοί ντόπιοι βρίσκονται ήδη σε καταυλισμούς αμάχων. Μεγάλο μέρος των μαθητριών και των δασκάλων έχει ήδη χάσει τη ζωή του από τις κακουχίες. Πολλοί επιζήσαντες αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν, πράξη που ενθαρρύνεται από την κυβέρνηση και το στρατό. Ο άμαχος στρατός τρομοκρατείται από φήμες πως η άφιξη των Αμερικανών θα σημάνει την αρχή μαζικών και συστηματικών βιασμών και εκτελέσεων (κάτι ήξερε ο ιαπωνικός στρατός από βιασμούς και δολοφονίες) . Οι λίγοι επιζήσαντες περιφέρονται για μέρες ή ακόμη και εβδομάδες χωρίς φαγητό και νερό, σε ένα τοπίο εντελώς διαφορετικό από αυτό που άφησαν πίσω.  Βουνά έχουν εξαφανιστεί, χωριά έχουν καεί ολοσχερώς, χωράφια έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα.

Πολλοί αρνούνται για δεκαετίες να διηγηθούν όσα βίωσαν στις τελευταίες μέρες του πολέμου. Άλλοι δεν μιλάνε ποτέ. Για όσες ιστορίες φτάνουν σε εμάς, άλλες τόσες χάνονται μαζί με αυτούς που έγιναν μάρτυρες και αθώα θύματα μιας από τις σημαντικότερες μάχες στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

Το μνημείο Χιμέγιουρι είναι χτισμένο πάνω στη σπηλιά όπου έχασαν τη ζωή τους οι μαθήτριες του σχολείου Ντάι-ίτσι. Στην αυλή μπορεί κανείς να δει μία είσοδο της σπηλιάς, καθώς και τα μαύρα από τη φωτιά τοιχώματα.  Προχωράω προς το εσωτερικό και  με κατακλύζει το ίδιο αίσθημα όπως τότε στο μουσείο της Χιροσίμα. Δεν ξέρω πως μπορεί κανείς να επιζήσει από κάτι τέτοιο και να το ξεπεράσει. Πως τόσοι και τόσοι άμαχοι έζησαν, έπιασαν κανονικές δουλειές, παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά τα οποία μπόρεσαν να αγαπήσουν. Δεν ξέρω πως μπόρεσαν να ζήσουν για δεκαετίες υπό τη διοίκηση του αμερικανικού στρατού, να μάθουν αγγλικά και να περπατήσουν στους ίδους δρόμους με τους "κατακτητές". Ακόμη περισσότερο, δεν μπορώ να καταλάβω πως μπόρεσαν να γίνουν μέρος του ιαπωνικού κράτους,  που έστειλε τα ανήλικα παιδιά τους στο μέτωπο και τα άφησε να γυρίσουν μόνο όταν ήταν πολύ αργά, που τους χρησιμοποίησε, τους πρόδωσε και τους ξέχασε.   

Η ζωή όμως συνεχίζεται, όπως και σε τόσα άλλα μέρη του πλανήτη. Η ζωή συνεχίζεται ακόμη και στις στιγμές του πολέμου, πόσο μάλλον όταν αυτός τελειώνει. 

Έτσι λοιπόν η Οκινάουα με το τέλος του πολέμου έκανε ένα βήμα μπροστά. Για να μην χρειαστεί όμως να γυρίσει ποτέ πίσω, έχτισε δεκάδες μνημεία, σε όλη την περιφέρεια, τα οποία θυμίζουν σε όλους, ντόπιους και περαστικούς την ασχήμια του πολέμου. 

Στο Πάρκο της Ειρήνης, μερικά χιλιόμετρα από το Χιμέγιουρι, μπορεί να δει κανείς τον κήπο με τις πεταλούδες, τις "ψυχές" των αρχαίων Ελλήνων όπως μας ενημερώνει η πινακίδα στην είσοδο. Ο λόφος με το μνημείο των πεσόντων, αμέτρητες πλάκες με ονόματα και αριθμούς, βρίσκεται στην άκρη ενός ακρωτηρίου, από όπου μπορεί κανείς να δει μόνο τον Ειρηνικό Ωκεανό. Το μουσείο φιλοξενεί μια συλλογή από πέτρες σχεδόν κάθε χώρας στον πλανήτη, σύμβολο της ενότητας του κόσμου. Γιατί αν κάτσεις και το σκεφτείς, τι είναι ο κόσμος; Αμέτρητα πετραδάκια το ένα δίπλα στο άλλο. Όσο αίμα και αν χυθεί προκειμένου να χαράξουν σύνορα, τα πετραδάκια δεν θα νοιαστούν να μάθουν ποτέ τη γραμμή που τα καθιστά ιαπωνικά, ελληνικά ή βραζιλιάνικα. 


Η παραπάνω ανάρτηση βασίζεται σε πληροφορίες που συνέλεξα κατά το ταξίδι, ενημερωτικά φυλλάδια από μουσεία και μνημεία, καθώς και μικρή έρευνα. Για όποιες ανακρίβειες ελπίζω να με συγχωρήσετε καθώς ο σκοπός της ανάρτησης δεν είναι να ρίξει φως σε ιστορικά γεγονότα αλλά να μεταφέρει το γενικότερο κλίμα της περιόδου.

Οκινάουα: Τακετόμι, το διαφορετικό νησί

Πριν πολύ καιρό, υπήρχαν 6 οικισμοί στο νησί Τακετόμι. Κάθε οικισμός είχε ένα αρχηγό που φρόντιζε για αυτούς που εξουσίαζε. Οι αρχηγοί συνεργάζονταν και ζούσαν ειρηνικά. Ήθελαν μόνο την παρουσία των θεών. Οι αρχηγοί των 6 οικισμών προσεύχονταν στους θεούς ζητώντας τους να παρουσιαστούν μπροστά τους. Κάποτε, ήρθαν τρεις θεοί από το νησί Οκινάουα, ένας από το νησί Κούμε, ένας από το Τόκουνο και ένας από το Γιάκου. Σήμερα, αυτοί οι έξι θεοί λατρεύονται ως "οι έξι θεοί του Μιτάκι" ... 
(μύθος του νησιού Τακετόμι)

Επόμενη στάση στο ταξίδι μας είναι το νησάκι Τακετόμι.  Ιπτάμενα δελφίνια από το Ισιγκάκι αναχωρούν κάθε μισή ώρα και η διαδρομή κρατάει μόλις 20 λεπτά. Το Τακετόμι είναι μικρό, πολύ μικρό. Οι 300 κάτοικοι ζουν στον μοναδικό οικισμό του νησιού, που βρίσκεται σε μικρή από σταση από το λιμάνι. Όλος ο οικισμός αποτελείται από παραδοσιακά πέτρινα σπίτια, με σίισαα στις σκεπές και τις εισόδους τους. Οι δρόμοι είναι κατά βάση λιθόστρωτοι και το βασικό μέσο μεταφοράς είναι τα πόδια, λόγω των μικρών αποστάσεων. Νοικιάζουμε ποδήλατα και διασχίζουμε όλο το νησί, από την ανατολική ακτή ως τη δυτική  μέσα σε μισή ώρα. Πρώτη στάση: η παραλία με τα αστέρια.

Η άμμος στην παραλία αυτή περιέχει μικροσκοπικούς κόκκους σε σχήμα αστεριού, οι οποίοι έφτασαν στη σημερινή τους μορφή ύστερα από ένωση διαφόρων μικροοργανισμών που έζησαν και πέθαναν πριν από αιώνες στα νερά του νησιού.  Πολλοί επισκέπτες περνάνε ώρες στην παραλία προσπαθώντας να μαζέψουν αρκετά αστεράκια, καθώς απαγορεύεται να πάρει κανείς μεγάλες ποσότητες άμμου. Άλλοι πάλι προτιμούν να τα αγοράσουν στους πάγκους που συναντά κανείς παντού στην Οκινάουα. Το ίδιο κάνω και εδώ καθώς στα 20 λεπτά που περνάω ψάχνωντας καταφέρνω να ξετρυπώσω 5 αστεράκια.

Στη συνέχεια πηγαίνουμε σε μια από τις διασημότερες παραλίες της περιοχής (και της ΝΑ Ασίας γενικότερα). Υπενθυμίζω πως το ταξίδι μας λαμβάνει χώρα στις αρχές Οκτωρίου, πράγμα που σημαίνει πως παθαίνουμε σοκ όταν βλέπουμε δεκάδες οικογένειες και ζευγάρια να κάνουν ηλιοθεραπεία και να παίζουν με τα διάφανα νερά. Τι στο καλό; Και νομίζαμε πως θα μας κοιτούσαν με απορία οι ντόπιοι...

Το νερό είναι κρύο αλλά ο δυνατός ήλιος δεν αφήνει πολλές επιλογές. Ή θα ψηθείς στην παραλία, ή θα κολυμπήσεις. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος προτιμά το τελευταίο.

Η θάλασσα είναι ρηχή ενώ μερικές δεκάδες μέτρα από την παραλία η άμμος σχηματίζει ένα μικρό νησάκι.  Εκεί μπορεί να βρει κανείς εκατοντάδες ερημίτες να κόβους βόλτες στην άμμο. Θυμάμαι πως κάπου είχα διαβάσει οτι οι ερημίτες αν βρούν μεγαλύτερο σπίτι το διεκδικούν ακόμη και αν αυτό κατοικείται. Αποφασίζουμε λοιπόν να δούμε αν αυτό ισχύει: μαζεύουμε μερικούς ερημίτες διαφόρων μεγεθών και τους αφήνουμε σε μια μικρή λακούβα για να δούμε τι θα κάνουν. Με το που βγάζουν το κεφάλι τους από το όστρακο αρχίζουν να τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση. Ξαναδοκιμάζουμε για να βεβαιωθούμε και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μούφα η Βικιπαίδεια. Αφού στεγνώνουμε παίρνουμε τα ποδήλατά μας και επιστρέφουμε στο χωριό για μεσημεριανό. Ένας ηλικιωμένος κύριος μας πιάνει την κουβέντα και δεν σταματάει για κάνα μισάωρο. Αναγκαζόμαστε να του πούμε πως θα χάσουμε το καράβι για να μας αφήσει να φύγουμε. 

Μετά το μεσημεριανό κατευθυνόμαστε προς μια άλλη παραλία όπου επίσης υπάρχουν αστεράκια στην άμμο. Περιμένουμε να βρούμε κίνηση όπως και πριν αλλά αφού περνάμε μέσα από χωράφια και κατσικόδρομους φτάνουμε σε μια παραμελημένη παραλία γεμάτη σκουπίδια. Ένας ντόπιος μας λέει πως αυτό που βλέπουμε καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα, απλά ο πρόσφατος τυφώνας προκάλεσε τόσες ζημιές που ο δήμος δεν πρόλαβε να ασχοληθεί με τα σκουπίδια που ξεβράστηκαν στην παραλία. Μετά μας γκρινιάζει πως από όλα τα σκουπίδια που φέρνει το κύμα, τουλάχιστον τα μισά είναι κορεάτικα (το καταλαβαίνει κανείς από τη γραφή). Ρίχνουμε μια ματιά γύρω μας και βλέπουμε πως δεν υπερβάλλει. 

Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Στη διαδρομή συναντάμε ένα ναό, στην είσοδο του οποίου υπάρχει μια μέτρα με σκοινί δεμένο γύρω της. Αργότερα μαθαίνουμε πως πρόκειται για μια παράδοση που συναντάται αποκλειστικά στην Οκινάουα, δεν καταφέρνουμε όμως να βρούμε περαιτέρω αξιόπιστες πληροφορίες.

Επιστρέφουμε στο γραφείο ενοικίασης ποδηλάτων. Ο ιδιοκτήτης έχει υποσχεθεί να μας πάει στο λιμάνι με αυτοκίνητο (ευτυχώς γιατί έχει αρχίσει να βρέχει). Μας λέει να πάμε στο χώρο αναμονής  μέχρι να έρθει το βανάκι που θα μας μεταφέρει. Εκεί βρίσκω ένα βιβλίο στα αγγλικά και τα ιαπωνικά, με θέμα το Τακετόμι, τα ήθη και τα έθιμα, τους θρύλους και την ιστορία του νησιού. Όση ώρα περιμένουμε, διαβάζω αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, ένα από τα οποία είναι ο θρύλος που αφορά την ίδρυση των πρώτων οικισμών στο νησί. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα νησιά στην Οκινάουα, όπου η εγκατάσταση σύμφωνα με τους τοπικούς θρύλους έγινε ύστερα από βίαιες μετατοπίσεις και αιματηρές σφαγές, οι 6 βασιλιάδες που ίδρυσαν οικισμούς στο Τακετόμι έκαναν από την αρχή μεγάλες προσπάθειες ειρηνικής συμβίωσης. Τόσο μεγάλες προσπάθειες που έφτασαν να διοργανώνουν από κοινού τη γιορτή Τανέντορι, ένα φεστιβάλ που φτάνει ως τις μέρες μας.  

Οι ντόπιοι είναι περήφανοι για το γεγονός πως το νησί τους είναι το μοναδικό του οποίου η ύπαρξη βασίζεται στην ειρήνη και τη συνεννόηση. Είναι επίσης περήφανοι για τα δεκάδες έθιμα που συναντά κανείς μόνο στο Τακετόμι και τα οποία αδυνατούν να κατανοήσουν ακόμη και οι κάτοικοι του απέναντι νησιού. 

Στο λιμάνι, η υπάλληλος του μικρού περιπτέρου μας χαιρετά χαμογελαστή και μας λέει να ξανάρθουμε στην τοπική διάλεκτο.

Οκινάουα: Στη ζούγκλα του Ιριομότε （西表島）

Η επόμενη μέρα ξεκινάει νωρίς. Πολύ νωρίς. Στις 7 βρισκόμαστε στο λιμάνι, από όπου πρόκειται να αναχωρήσουμε για το νησί Ιριομότε, το  δεύτερο μεγαλύτερο νησί σε όλη την Οκινάουα . Παρά τη μεγάλη έκταση, ο πληθυσμός  μετά βίας ξεπερνά τους  2.000 κατοίκους,  καθώς το 90% του νησιού καλύπτεται από ζούγκλα!

Την ημερήσια εκδρομή στο Ιριομότε την κανονίζουμε μέσω ταξιδιωτικού γραφείου που αναλαμβάνει τα πάντα, από τη μεταφορά και το φαγητό μέχρι το πρόγραμμα ξενάγησης και τις διάφορες δραστηριότητες. Μπαίνοντας στο πλοίο συνειδητοποιούμε όλοι οι επιβάτες εκτός από εμάς είναι μέσης ηλικίας και έχουν διαλέξει το πρόγραμμα ξενάγησης που περιλαμβάνει θερμά λουτρά και τσάι σε ξενοδοχείο. Μα πας στη ζούγκλα για να πιεις τσάι;

Η διαδρομή είναι σύντομη. Στο λιμάνι αποβιβαζόμαστε και περνάμε σε ένα μικρότερο πλοιάριο. Ο καπετάνιος αρχίζει να μας εξηγεί κάποια βασικά πράγματα σε σχέση με την τοπική χλωρίδα και πανίδα. Ακολουθούν οι λέξεις-κλειδιά:

1) Μανγκουρόμπου（マングローブ）: Μαγκρόβια βλάστηση, δέντρα που απαντώνται σε υδροβιοτόπους (ιδιαίτερα έλη) σε τροπικά και υποτροπικά κλίματα.

2) Ιριομότε Γιάμα-νέκο（山猫）: Η αγριόγατα του Ιριομότε αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση, με συνολικό πληθυσμό περίπου 100 γάτες. Η αγριόγατα αυτή συναντάται μόνο στο νησί Ιριομότε, πράγμα που προσδίδει ακόμη περισσότερη βαρύτητα στις προσπάθειες διάσωσης του είδους.

3) Σακισίμα-σουόου (先島蘇芳木) : Ελληνικό όνομα για αυτό το δέντρο δεν κατάφερα να βρω, οπότε θα αρκεστώ στη λατινική του ονομασία: Heritiera littoralis. Πρόκειται για ένα είδος μαγκρόβιας βλάστησης που ιστορικά χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία κανό. Στο Ιριομότε συναντά κανείς το μεγαλύτερο δέντρο του είδους σε όλη την Ιαπωνία. 

Στο φίδι χάμπου αναφέρθηκα σε προηγούμενη ανάρτηση οπότε για τυχόν απορίες ρίξτε μια ματία εκεί. 

Η κρουαζιέρα καταλήγει στο δέλτα που σχηματίζεται στις εκβολές των 2 ποταμών που διασχίζουν την πυκνή ζούγκλα. Από εκεί επιβιβαζόμαστε σε λεωφορεία και κατευθυνόμαστε προς την "αποβάθρα" για το νησάκι Γιούμπου-τζίμα. Η λέξη αποβάθρα βρίσκεται εντός εισαγωγικών απλά γιατί δεν πρόκειται περί αποβάθρας. Δεν πρόκειται περί λιμανιού. Δεν πρόκειται περί κάποιου γνωστού κόνσεπτ. 

Στην ας πούμε "αποβάθρα" λοιπόν, αφήνουμε τα πράγματά μας στο λεωφορείο και κατευθυνόμαστε προς το όχημα που θα μας μεταφέρει στο απέναντι νησάκι:  άμαξα την οποία σέρνει ταϊβανέζικο νεροβούβαλο (το ταϊβανέζικο δεν ξέρω αν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία αλλά μας το τόνισε τόσο πολύ ο οδηγός που είπα να μην το αγνοήσω).

Η απόσταση είναι μικρή και να νερά ρηχά, οπότε αν θέλει κανείς μπορεί να διασχίσει τη θάλασσα που χωρίζει τα 2 νησιά και με τα πόδια. Αυτό βέβαια δεν θα το συνιστούσα γιατί όπως έμαθα στη διαδρομή, τα νεροβούβαλα τρώνε πολύ και -ως φυσικό επακόλουθο- κάνουν την ανάγκη τους όλη την ώρα. Ένα μάλιστα, από διπλανή άμαξα, δεν σταμάτησε να περπατάει! Οι οδηγοί έχουν κρεμασμένες στο μπροστινό μέρος της άμαξας σανίδες τις οποίες ανασηκώνουν όταν χρειαστεί, για να μην πιτσιλίσουν τους επιβάτες. Το ποιανού η ατυχία οδήγησε σε αυτή την ανακάλυψη, ούτε που θέλω να το σκέφτομαι...

Φτάνουμε λοιπόν στο Γιούμπου-τζίμα, το οποίο έχει 0 μόνιμους κατοίκους. Εκεί βρίσκουμε δεκάδες νεροβούβαλα να κυλιούνται στην άμμο και να λιάζονται.
 

Παρακάτω συναντάμε ένα κήπο με πεταλούδες καθώς και σπάνια πουλιά, γουρούνια, περισσότερα νεροβούβαλα. 

Στο γυρισμό ο οδηγός μας αρχίζει να τραγουδάει παίζοντας σάνσιν. Στη συνέχεια μας διηγείται με εντελώς βαριεστημένο ύφος το πώς οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια ενός τυφώνα. Οι υπόλοιποι μετακόμισαν στο Ιριομότε και βρήκαν την ησυχία τους. Φαντάζομαι πως έχει κάνει την ίδια ακριβώς διαδρομή εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες φορές, με ενθουσιώδης χαζοτουρίστες να τον ρωτάνε λεπτομέρειες για τη ζωή εδώ, τα νεροβούβαλα, την οικογένειά του. Λογικό, σκέφτομαι. Και εγώ να ήμουν στη θέση του, με την ίδια απάθεια θα περιέγραφα το πως αφανίστηκε ένα ολόκληρο χωριό. 

Επιστρέφουμε στο Ιριομότε. Τελευταία στάση πριν αποχωριστούμε το υπόλοιπο γκρουπ, είναι ένα ξενοδοχείο στο οποίο έχουμε μεσημεριανό. Τα φαγητά μας περιμένουν όταν φτάνουμε. Τρώμε στα γρήγορα και επιστρέφουμε στην αυλή, καθώς δεν θέλουμε να κάνουμε τα άλλα γκρουπ να περιμένουν. Στην αυλή συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχουν άλλα γκρουπ. Από τους 100-200 τουρίστες που επισκέφτηκαν το νησί εκείνη την ημέρα, ήμασταν οι μόνοι που επέλεξαν το κανό και τη βόλτα στη ζούγκλα. 

"Όσο λιγότεροι, τόσο το καλύτερο" σκέφτομαι και μπαίνω στο τζιπ της νέας οδηγού μας. 

Μετά από μια σύντομη διαδρομή κατά την οποία μας δείχνει τα μέτρα που έχουν παρθεί στην προσπάθεια διάσωσης της αγριόγατας, φτάνουμε στο σταθμό με τα κανό. Αλλάζουμε ρούχα, παίρνουμε από ένα κουπί ανά χείρας και ξεκινάμε για το ποτάμι. Η διαδρομή είναι ευχάριστη αλλά όπως όλα τα ωραία πράγματα τελειώνει σύντομα. Πρέπει να επιστρέψουμε, να αφήσουμε τα κουπιά και να μπούμε στη ζούγκλα με τα πόδια. Η επιστροφή είναι προγραμματισμένη 1 ώρα πριν τη δύση του ηλίου για παν ενδεχόμενο. Ξεκινάμε λοιπόν!
Πριν μπούμε στο "μονοπάτι" (η Αματεράσου να το κάνει μονοπάτι) 
η οδηγός μας προειδοποιεί για τους βασικούς κινδύνους: 
-Να αποφεύγετε να στηρίζεστε σε δέντρα/κλαδιά καθώς πολλά από αυτά είναι κοφτερά (δεν αστειευόταν - κόπηκα).
- Να περπατάτε προσεκτικά για να μην πατήσετε κανένα χάμπου (πες το  ντε και φοβόμουν πως δεν έχει φίδια)
- Μην τρώτε καρπούς (και λιγουρευόμουν μερικά άγνωστα είδη βλάστησης)
Μας λέει μάλιστα να μη φοβόμαστε την αγριόγατα γιατί αυτή μας φοβάται περισσότερο. Αυτός ήταν δηλαδή ο καημός μας, μην μας γρατζουνίσει η αγριόγατα, όχι τα δηλητηριώδη φίδια που προκαλούν παράλυση ή/και θάνατο!
Κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως εγώ μένω σκόπιμα πίσω για να βεβαιωθώ πως αν υπάρχει χάμπου θα δαγκώση αυτή και να με αφήσει εμένα στην ησυχία μου. Μου λέει να μην ανησυχώ: τα χάμπου σπανίζουν και έτσι κι αλλιώς αν ακούσουν βήματα απομακρύνονται. 
Άντε καλά...
Εκεί που προχωράμε λοιπόν την ακούω να αναφωνεί "Αααα!" 
Όχι με φόβο, με ενθουσιασμό!  Σπεύδω να δω τι είδε και χάρηκε τόσο: ένα μικρό κατακόκκινο φιδάκι. Καλά έλεγα εγώ πως δεν είναι με τα καλά της... Το φιδάκι τρέχει πανικόβλητο να ξεφύγει, λες και είχαμε καμιά όρεξη να το πιάσουμε(μα είναι εντελώς βλαμμένα μερικά ζώα)
Η οδηγός μας λέει πως το μικρό κόκκινο φιδάκι είναι συγγενής της κόμπρας με ιδιαίτερα ισχυρό δηλητήριο, να μην ανησυχούμε όμως γιατί τα μικροσκοπικά του δοντάκια δύσκολα διαπερνούν το ανθρώπινο δέρμα. Τώρα ησύχασα.
Λίγο αργότερα φτάνουμε στον προορισμό μας, ένα μικρό καταρράκτη και κάνουμε ένα διάλειμμα πριν επιστρέψουμε. Μπαίνουμε στη λιμνούλα ως τα γόνατα και αρχίζουμε να κυνηγάμε τα πολύχρωμα ψάρια που κολυμπάνε δίπλα μας ανενόχλητα. 

Στο γυρισμό η οδηγός μας δείχνει διάφορα περίεργα είδη εντόμων: Μυρμήγκια-αλμπίνους που ζουν στο εσωτερικό δέντρων και δεν αντέχουν το φως, τυφλές αράχνες που προχωράνε σαν τρανσφόρμερς στο σκοτάδι και πολύχρωμες λιβελούλες που σε τσιμπάνε αν κάνεις να τις διώξεις αλλά σε αγνοούν αν αγνοήσεις το γεγονός πως πετάνε μπροστά στη μύτη σου.
Όταν επιστρέφουμε στο λιμάνι έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει. Τα υπόλοιπα γκρουπ βρίσκονται ήδη στην αποβάθρα και τρώνε παγωτό. Ξεκούραστοι, ανανεωμένοι ύστερα από τα ιαματικά λουτρά, μας κοιτάνε με απορία: τα παπούτσια μας είναι λασπωμένα, τα ρούχα μας βρώμικα και τα πρόσωπά μας κατακόκκινα. Μετά τη σύντομη διαδρομή ως το Ισιγκάκι, τρώμε στα γρήγορα μπέντο (lunch box) τελειώνουμε την τοπικής παραγωγής μπύρα μας και τα φώτα σβήνουν. Το κλισέ "άδοξο τέλος" μπορεί να το αποδώσει κανείς στην κούραση των πρωταγωνιστών. 

Οκινάουα: Ισιγκάκι-τζίμα （石垣島）

Η 4η μέρα μας βρίσκει στο αεροπλάνο για το νησί Ισιγκάκι, το οποίο ανήκει στο σύμπλεγμα των νησιών Γιαεγιάμα, που είναι τμήμα της Οκινάουα. Η πτήση από τη Νάχα διαρκεί περίπου 1 ώρα και οι βαλίτσες μας βρίσκονται στο χώρο των αποσκευών πριν καλά καλά μπούμε στο μικρό αεροδρόμιο. Νοικιάζουμε αυτοκίνητο και ξεκινάμε. 

Πρώτη στάση: το κινεζικής αισθητικής μνημείο Τότζινμπακα (唐人墓 - 1η φωτογραφία）το οποίο αφιερωμένο στη μνήμη 400 Κινέζων σκλάβων που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους Άγγλους αποικιοκράτες. Οι σκλάβοι το έσκασαν και στην προσπάθειά τους να διασχίσουν τον ωκεανό βρέθηκαν στο μικρό νησί. Όσους κατάφεραν να πιάσουν οι Άγγλοι τους σκότωσαν οπότε οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν προς τα βουνά, όπου πέθαναν από ασιτία. Οι ντόπιοι κατάφεραν να βοηθήσουν λίγους τυχερούς, τους οποίους έκρυψαν από τους διώκτες τους. Μαθήματα ανθρωπιάς από τα τέλη του 19ου αιώνα. 

Δίπλα στο Τότζινμπακα βρίσκεται ένα ακόμη μνημείο, αφιερωμένο σε τρεις Αμερικανούς στρατιώτες οι οποίοι βρήκαν τραγικό θάνατο μετά από φρικτά βασανιστήρια κατά τις τελευταίες μέρες του Β' Παγκοσμίου. Το μνημείο θυμίζει πως οι αιχμάλωτοι πολέμου προστατεύονται από διεθνείς συνθήκες, ενώ παράλληλα καταδικάζει τα βασανιστήρια.

Επόμενος προορισμός μας είναι ο κόλπος Καμπίρα (川平湾 ) του οποίου τα γαλάζια νερά είναι σπίτι εκατοντάδων ειδών ζωής από κοράλλια μέχρι σαλάχια και από γιγαντιαία μύδια μέχρι μαύρα μαργαριτάρια. Το κολύμπι απαγορεύεται  και μοναδικός τρόπος πρόσβασης στην ομορφιά του βυθού είναι η ξενάγηση με πλοιάριο που διαθέτει γυάλινη καρίνα. 

Για να καταλάβετε τις διαστάσεις του μυδιού, σκεφτείτε πως βρίσκεται σε βάθος αρκετών μέτρων από το πλοιάριο και τα ψάρια που κολυμπάνε γύρω του έχουν μέγεθος τσιπούρας. Όταν λέμε γιγαντιαίο δεν πρόκειται για υπερβολή. Θηρίο! 

Η ώρα περνάει γρήγορα και σύντομα είναι μεσημέρι. Μετά από μια στάση σε λάθος ξενοδοχείο, άσκοπη περιήγηση στους δρόμους της πόλης μέχρι να βρούμε τελικά πού είχαμε κάνει κράτηση και ένα μεσημεριανό της κακιάς ώρας σε φαστφουντάδικο του κέντρου, κατευθυνόμαστε στη μεγαλύτερη ατραξιόν του νησιού: το χωριό Γιάιμα(やいま村)

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μικρό παραδοσιακό οικισμό στα πρότυπα του νησιού και της ευρύτερης περιοχής. Ένα από τα πολλά μικρά κτίρια χτίστηκε πριν από περίπου 200 χρόνια από ένα τοπικό άρχοντα σε διαφορετική τοποθεσία ενώ πριν μερικές δεκαετίες μεταφέρθηκε στο χώρο που βρίσκεται σήμερα πετραδάκι-πετραδάκι.

Τα εκθέματα σε όλα τα κτίρια είναι λαογραφικού περιεχομένου :μάσκες από παραδοσιακό θέατρο του νησιού, καβούκια από τεράστιες θαλάσσιες χελώνες, αργαλειοί, κιμονό, αντικείμενα θρησκευτικού χαρακτήρα.

 Σε ένα τμήμα της αυλής βρίσκεται ο "κήπος με τις μαϊμούδες" μια τεράστια έκταση όπου τρέχουν, παίζουν, πολλαπλασιάζονται και επιτίθενται στις τσέπες περαστικών δεκάδες μικρές μαϊμούδες των οποίων οι πρόγονοι πρωτοήρθαν στο νησί ως κατοικίδια πλουσίων. Παραδίπλα βρίσκεται ο κήπος με τα πτηνά, τον οποίο βρίσκουμε σε κακό χάλι εξαιτίας του πρόσφατου τυφώνα. Τα πτηνά είναι, ευτυχώς, σώα και αβλαβή σε αντίθεση με τους φοίνικες και τα σπάνια φυτά που φιλοξενούσε ο κήπος μέχρι πρότινος. 

Σε μια γωνιά παίρνει το μάτι μας περίεργη δραστηριότητα. Ο τόπος είναι γεμάτος καβουράκια τα οποία με το που βλέπουν τη σκιά μας χώνονται σε τρύπες στο έδαφος και κλείνουν και την είσοδο με χώμα! Μερικά από τα καβουράκια είναι μεγαλούτσικα αλλά τα περισσότερα έχουν διαστάσεις αράχνης,μετά βίας φαίνονται.

Αρχίζει να σκοτεινιάζει και κατευθυνόμαστε στην παραλία. Τα περισσότερα εστιατόρια το βράδυ γίνονται ιζακάγια (ιαπωνικά καπηλειά) από τα οποία δεν λείπει το τοπικό αουαμόρι, η μπύρα Ωρίων αλλά και το σάκε. Οι μεζέδες είναι πολλοί, νόστιμοι, ντόπιοι και σε λογικές τιμές. Τι να πρωτοδιαλέξεις; Καβούρια; Γαρίδες; Σούπες από φύκια και θαλασσινά; Σασίμι; Η σωστή απάντηση είναι: λίγο από όλα. 

Μετά από ένα ονειρεμένο δείπνο και αρκετό αουαμόρι είναι ώρα για ύπνο. Η επόμενη ημέρα πρόκειται να ξεκινήσει νωρίς και οι ρυθμοί δεν θα είναι καθόλου χαλαροί οπότε πριν καλά καλά πάει 10 είμαι στο κρεβάτι μου και ροχαλίζω με θέα το λιμάνι του Ισιγκάκι.

Οκινάουα:Κούμε-τζίμα

2η μέρα στην Οκινάουα. Προορισμός: το μικρό νησάκι Κούμε-τζίμα (久米島) στο οποίο φτάνουμε μετά από μια 40λεπτη πτήση σε ένα από εκείνα τα μικρά αεροπλάνα που έχουν λιγότερες θέσεις από λεωφορείο του ΚΤΕΛ. 

Στην κορυφή της λίστας με τα μέρη που θέλουμε να επισκεφτούμε είναι το Hatenohama, μια νησίδα από άμμο στη μέση του ωκεανού. Εκεί μας πηγαίνει ένα καραβάκι, του οποίου οι περισσότεροι επιβάτες πάνε για καταδύσεις. Τα καταγάλανα νερά της περιοχής, βλέπετε, είναι ιδανικά για θαλάσσια σπορ.
  

Τσαλαβουτάμε παρέα με ψάρια, καβούρια και ερημίτες. Η θάλασσα είναι κρύα (Οκτώβριος είναι, λογικό) οπότε βγαίνουμε γρήγορα.

 Επιστρέφουμε στο νησί μετά από μερικές ώρες, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο που έχουμε νοικιάσει και κατευθυνόμαστε στην άλλη πλευρά του νησιού. Εκεί υπάρχει μια μοναδική ακτή, που οι ντόπιοι αποκαλούν Τατάμι-ίσι(畳石: Πέτρινο τατάμι). 

Ο λόγος είναι η εμφάνιση των βράχων που καλύπτουν μεγάλο μέρος της παραλίας και μοιάζουν με τατάμι. 

Βγάζουμε φωτογραφίες, κυνηγάμε καβούρια τα οποία τρέχουν να χωθούν στην άμμο και τρομοκρατούμε έναν περαστικό με τις τσιρίδες μας όταν μας επιτίθεται ένα θαλάσσιο αγγούρι. Επόμενη στάση: το παραδοσιακό σπίτι-λαογραφικό μουσείο στο διπλανό χωριό. Υπεύθυνη του χώρου είναι μια γιαγιά που βαριέται τη ζωή της και παίρνει μονότερμα τον κάθε άτυχο που τολμάει να πατήσει το πόδι του στο μουσείο. Εγώ φυσικά κάνω πως δεν καταλαβαίνω λέξη. Για τέτοια είμαστε μέσα στη ζέστη; 

Έξω από το μουσείο βλέπουμε μια γιγαντιαία αράχνη που νομίζεις οτι βγήκε από βιβλική κατάρα. Για του λόγου το αληθές δείτε τη φωτογραφία, την οποία παραθέτω σε μέγιστη ανάλυση. Μιλάμε για τέρας!

Τρώμε του σκασμού και πληρώνουμε όσο θα πληρώναμε για κουβέρ σε αντίστοιχο εστιατόριο του Τόκυο. 

Κατευθυνόμαστε στο αρχαιολογικό μουσείο αλλά είναι κλειστό. Κλειστό είναι και το μουσείο θαλάσσιας χελώνας, στο οποίο εκτίθενται γιγαντιαία καβούκια που βρέθηκαν στην περιοχή ανά τους αιώνες. 

Ένα αξιοθέατο που είναι προσβάσιμο 7 ημέρες την εβδομάδα: Το κάστρο, το οποίο βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του νησιού αλλά και όλου του αρχιπελάγους. Η προειδοποιητική πινακίδα "προσοχή στα χάμπου" βέβαια μου κόβει τη φόρα. Τα χάμπου είναι ο τοπικός μπαμπούλας, σπάνια και ιδιαίτερα δηλητηριώδη φίδια τα οποία διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο εξαφάνισης. Φτάνουμε στην κορυφή, βγάζουμε μερικές βιαστικές φωτογραφίες στα χαλάσματα του κάστρου και μετά το βάζω στα πόδια γιατί δεν έχω καμία διάθεση να είμαι από τους λίγους τυχερούς που κατάφεραν να δουν χάμπου κατά το ταξίδι τους στην Οκινάουα. Και που να ήξερα τι με περίμενε στο Ιριομότε...

Όταν φτάνουμε στο αεροδρόμιο έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει. Έχουμε 1 ώρα μέχρι την επιβίβαση στο αεροπλάνο της επιστροφής. Πάμε για τσεκ-ιν και η υπάλληλος μας κοιτάει με απορία. "Για ποια πτήση;" "Νάχα,φεύγει σε μια ώρα"  "Μάλιστα." Τα πράγματα στην Οκινάουα κυλάνε πιο αργά από ότι στ βουδιστικά μοναστήρια του Νεπάλ. Τόσο αργά που το να πας μια ώρα πριν την πτήση στο αεροδρόμιο θεωρείται πρωτευουσιάνικος πανικός. Το τσεκ-ιν κλείνει δέκα λεπτά πριν την υποτιθέμενη πτήση και είναι ζήτημα τιμής να είσαι ο τελευταίος που θα πάρει στα χέρια του κάρτα επιβίβασης. 

Η ώρα δεν περνάει με τίποτα στο αεροδρόμιο. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν ένα μικρό κοριτσάκι αποφασίζει πως είμαι το νέο της παιχνίδι και αρχίζει να με ακολουθεί παντού. Κάνω φυσικά πως δεν καταλαβαίνω ιαπωνικά μήπως και βαρεθεί αλλά τίποτα... Μα δεν έχουν ίντερνετ καφέ στο νησί; Πού τη βρήκε τόση ενέργεια; Αποφασίζουμε να περάσουμε τον έλεγχο ασφαλείας μπας και την ξεφορτωθούμε. Έλα όμως που η μικρή είναι κόρη μιας υπαλλήλου και την ξέρουν όλοι στο αεροδρόμιο-μινιατούρα. Έτσι λοιπόν έρχεται και κατσικώνεται δίπλα μας, στην αίθουσα αναμονής. Μπα σε καλό της! Τι επιμονή και αυτή; Κάνω πως κοιμάμαι και συνειδητοποιώ πως αρπάζει την ευκαιρία για να έρθει και να καθίσει δίπλα μου. Τυπική συμπεριφορά stalker.  Κάποια στιγμή τελικά μας αφήνει στην ησυχία μας, γιατί έρχονται και κάθονται λίγο παραδίπλα 2 νεαρές Γιαπωνέζες με τις οποίες καταφέρνει να συνεννοηθεί μια χαρά - και ενδιαφέρονται για την παρουσία της. 

Όταν επιτέλους μας φωνάζουν για επιβίβαση (20 λεπτά μετά τον προγραμματισμένο χρόνο απογείωσης και με τις οθόνες να λένε "Πτήση Κούμε-τζίμα - Νάχα : Σύμφωνα με το πρόγραμμα") το κοριτσάκι κουνάει χέρια και πόδια για να μας χαιρετήσει. Αισθάνομαι άσχημα  και τη χαιρετάω και εγώ.Τι ψυχή έχει μια χαιρετούρα τώρα που την ξεφορτωθήκαμε;

Στο αεροπλάνο μας μοιράζουν καραμέλες και καρτ-ποστάλ. Έτσι, για το καλό.