Γεύση καθημερινότητας

Είπα να μοιραστώ μαζί σας το πρόγραμμα μιας τυπικής ημέρας στο Τόκιο.

Εγερτήριο μεταξύ 9 και 10.30 αναλόγως με τις υποχρεώσεις της ημέρας. Πρώτα καφές, αργότερα πρωινό.

Αν έχουμε διαγώνισμα εκείνη τη μέρα, διάβασμα της τελευταίας στιγμής. Αν όχι, λίγη προετοιμασία για την ορθογραφία (καθημερινό μαρτύριο) και μια γρήγορη ματιά στην επικαιρότητα.

Βγαίνω από το σπίτι γύρω στις 12. 
Πρώτη στάση το γραμματοκιβώτιο. Πάντα υπάρχει κάτι με το οποίο δεν θέλεις να επιβαρύνεις τον κάδο ανακύκλωσης στο σπίτι σου (όπως πχ διαφημίσεις για υπηρεσίες "μασάζ").

Απέναντι από την πολυκατοικία το μετρό. Στην είσοδο, υπάλληλοι μεσιτικών γραφείων που μοιράζουν διαφημιστικά. 

Μέσος χρόνος αναμονής στο σταθμό: 2' αν έχεις καλό timing , 4' αν είσαι γκαντέμης (συνήθως βλέπω τις πόρτες να κλείνουν τη στιγμή που πατάω το πόδι μου στην αποβάθρα).  
Αλλάζουμε τραίνο μετά από 15'. Η μπλε γραμμή βρίσκεται στην άλλη άκρη του σταθμού οπότε αν τύχει να αργήσω τρέχω σαν παλαβή για κάνα 2λεπτο. Άλλα 8 λεπτά στο τραίνο και φτάσαμε. Η έξοδος από το σταθμό είναι ένα μικρό σοκ το οποίο δεν ξεπερνάς όσες φορές και αν επαναλάβεις τη ρουτίνα. Το Τακαντανομπάμπα είναι βρώμικο, θορυβώδες, γεμάτο βιαστικό (και ενίοτε αγενή) κόσμο. 
Περνώντας κάτω από τη γραμμή του ηλεκτρικού, καλύπτω τα αυτιά μου αν τύχει να περνάει τραίνο, ενώ ταυτόχρονα βρίζω από μέσα μου. Τι ήθελα και διάλεξα αυτό το σχολείο; Τόσα και τόσα υπήρχαν.  
Περνάω έξω από τα Mac και μου κόβει την ανάσα τόσο η ελεεινή μυρωδιά όσο και όλος ο κόσμος που περιμένει να αγοράσει ένα βρωμοσάντουιτς των 100 γιεν. Λίγα μέτρα παρακάτω είναι το σχολείο μου. Γρήγορη στάση στο κομπίνι (μπακάλικο-αλυσίδα) για νερό και φαγητό. Στο μεταξύ η ζέστη και η υγρασία είναι σε ανυπόφορα επίπεδα οπότε έχω λαχανιάσει παρά το γεγονός πως περπάτησα για 2 λεπτά!

Στο ασανσέρ αν τύχει να συναντήσω κανένα από τους συμμαθητές μου, αρχίζουμε τη γκρίνια "Atsui desu neeee!" (Πολλή ζέστη!) Έτσι περνάει και το πρώτο πεντάλεπτο στην τάξη.

Κατά τις 3 έχουμε το "μεγάλο" διάλειμμα. 15 λεπτά για τσιγάρο/φαγητό/καφέ/κουτσομπολιό κτλ...

Στις 5 που τελειώνει το μάθημα, δεν προλαβαίνουν να ανοίξουν οι πόρτες και αρχίζει το ποδοπάτημα για να προλάβουμε το ασανσέρ. Λίγο αργότερα θα αρχίσει και το πρώτο κύμα επιστροφών από τη δουλειά οπότε κανείς δεν θέλει να κολλήσει στο σαρδελοκούτι του μετρό.

Λίγο πριν τις 6 θα μπω στο σπίτι, κουρασμένη, ιδρωμένη/παγωμένη (αναλόγως με την εποχή) και με μούτρα ως το πάτωμα. Και τώρα ποιος διαβάζει;

Απάντηση: Όχι εγώ, άστο για το πρωί. Αν ο καιρός είναι καλός (πράγμα σπάνιο στις καυτές μέρες που διανύουμε) και έχω καλή παρέα, παίρνω τη φωτογραφική και ξαναβγαίνω. Αν όχι, ένα βιβλίο, καμιά σειρά στον υπολογιστή, λίγη γυμναστική, κανένα κρασάκι. Οι καθημερινές περνάνε χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα, πράγμα που κάνει τη ζωή στο Τόκιο εύκολη 
(ειδικά μετά τις περιπέτειες στη ζούγκλα της Τουρκίας). 

Το γεγονός πως δεν μπορείς να βγεις όποτε θέλεις (το μετρό σταματάει τα μεσάνυχτα και οι τιμές των ταξί είναι απαγορευτικές), να πας σε μπαρ (τα μπαρ είναι περίεργο και ακριβό concept εδώ) ή να χορέψεις χωρίς να τσαλαπατηθείς στα club  είναι αυτά που κρατάνε πολλούς ξένους μακριά, αλλά όντας σκατόγρια στην ψυχή, απλά αρχίζω να πίνω με τους φίλους μου νωρίς το απόγευμα, προλαβαίνω το τελευταίο τραίνο και χορεύω στο Kento's που είναι γεμάτο γερασμένα Παιδιά των Λουλουδιών.