...να πω ότι στην Ιαπωνία τα ιαματικά λουτρά είναι αγαπημένος προορισμός μικρών και μεγάλων. Πολλές φορές θα δει κανείς τρεις γενιές να ξεκινάνε για τριήμερο σε κάποιο από τα πολλά θέρετρα του είδους (ως σεισμογενής χώρα η Ιαπωνία είναι γεμάτη με θερμές πηγές) .
Το περασμένο σαββατοκύριακο λοιπόν, ξεκινήσαμε και εμείς για το Gero, μια από τις πιο γνωστές λουτροπόλεις.
Αφετηρία ο σταθμός του Τόκιο, από τον οποίο επιβιβαστήκαμε στο Shinkansen (το τραίνο για το οποίο με ρωτούσαν πολλοί από εσάς πριν καν μπω στο αεροπλάνο για Ιαπωνία) . Ε ναι λοιπόν, μπήκα και σε αυτό. Όχι, δεν ήταν τόσο γρήγορο που να με ρίξει πίσω όταν ξεκινούσε (δεν είναι πύραυλος και δεν σε διακτινίζει) . Είναι όμως γρήγορο. Φτάσαμε στην πόλη Nagoya σε 1 ώρα και 40 λεπτά, όταν το απλό τραίνο (με το "απλό" φυσικά δεν εννοώ καρβουνιάρης) κάνει 5-6. Μιλάμε για διαφορά δηλαδή! Από εκεί μπαίνουμε στο επόμενο τραίνο, με το οποίο κατευθυνόμαστε στην ενδιάμεση στάση πριν τα λουτρά. Στη μέση του πουθενά υπάρχει ένας δεντρόκηπος, το "Apple Park", στον οποίο μπορεί κανείς να νοικιάσει μία μηλιά.
Διαλέγει δηλαδή τι είδους μηλιά θέλει και οι υπεύθυνοι του πάρκου του τη φροντίζουν καθόλη τη διάρκεια του χρόνου. Όταν έρχεται η εποχή της καρποφορίας, ο ενοικιαστής παίρνει την παρέα του και πάνε να μαζέψουν μήλα. Αγρότης δηλαδή, αλλά χωρίς τις συνηθισμένες αντιξοότητες!
Εκεί μαθαίνω διάφορα χρήσιμα, όπως για παράδειγμα το ότι μία μηλιά μπορεί να βγάλει 90 κιλά μήλα! Φοβερό;
Φεύγουμε και από το "χωράφι" και κατευθυνόμαστε προς τη λουτρόπολη.
Στο ξενοδοχείο μας υποδέχονται με υποκλίσεις (αυτή η ιαπωνική ευγένεια πια!) και μας οδηγούν στα (παραδοσιακότατα) δωμάτιά μας. Στο πάτωμα υπάρχει τατάμι, ένα χαμηλό τραπεζάκι και κενός χώρος για το κρεβάτι (το οποίο είναι στρώμα και σκεπάσματα, που ετοιμάζει το προσωπικό όσο εμείς χουχουλιάζουμε στα λουτρά)
Μας φέρνουν και yukata στα μέτρα μας, για να είμαστε πιο άνετα. Η yukata είναι κάτι σαν kimono στην εντελώς απλοποιημένη του μορφή. Φοριέται κατά κόρον στα θερμά λουτρά και ο λόγος είναι απλός: είναι άνετο και εύκολο να το φορέσεις (που σημαίνει ότι δεν θα κάνεις 2 ώρες να ντυθείς βγαίνοντας από το ζεστό νερό) . Με αυτή μπορείς να πας στο εστιατόριο (δεδομένου ότι είναι στο ξενοδοχείο βέβαια, δεν βγαίνουν βόλτα έτσι!) , να κοιμηθείς, να πας στα για μπάνιο...
Έτσι λοιπόν ξεκινάμε για πλατσούρισμα. Εγώ, που στο παρελθόν έχω φορέσει yukata μόνο για πλάκα και όχι μπροστά σε κόσμο, κάνω το λάθος να ακολουθήσω τις οδηγίες του Gaku, ο οποίος μου λέει να δέσω τη ζώνη χαμηλά στη μέση (όπως δηλαδή τη δένουν οι άντρες-μπορείτε να δείτε τη διαφορά στη φωτογραφία) . Έτσι καυαλήγω να βολτάρω στο ξενοδοχείο με τη yukata μισάνοιχτη (ευτυχώς φοράω φανελάκι, αλλιώς θα γελούσαν ακόμη οι ένοικοι). Κάποια στιγμή ευτυχώς με βλέπει η Miho-san να φτιάχνω τη ζώνη και μου λέει "Όχι έτσι, πιο ψηλά τη δένουμε" . Πάλι καλά δηλαδή!
Τέλος πάντων, ας αφήσουμε τις ενδυματολογικές μου περιπέτειες. Πριν ακόμη ξεκινήσουμε για to Gero έχω ενημερωθεί για τα των λουτρών. Στις πληροφορίες μου περιλαμβάνεται και το γεγονός πως τα τατουάζ στην Ιαπωνία θεωρούνται σύμβολο της yakuza (και ας είσαι κοπέλα, και μάλιστα άσπρη σαν το γάλα). Εγώ που έχω ένα μικρό (και καθ'όλα αθώο) τατουάζ στον ώμο, έχω αποφασίσει πως θα βάλω ένα αδιάβροζο επίδεσμο για να το καλύψω για να μη μου πουν κάτι. Φτάνοντας στα αποδυτήρια όμως συνειδητοποιώ πως έχω αφήσει τον επίδεσμο στο δωμάτιο. Η Miho-san με ηρεμεί λέγοντας πως ο κανόνας για τα τατουάζ ισχύει μόνο για τους άντρες. Δεν επιμένω, καθώς δεν έχω καμία όρεξη να τρέχω πίσω στο δωμάτιο. Τελικά πέρα από την παρέα μας δεν είναι κανείς στο μπάνιο, οπότε δεν μαθαίνουμε στην πράξη τι τελικά ισχύει (αυτό το γραφω με ένα τεράστιο χαμόγελο ανακούφισης).
Η θερμοκρασία του νερού είναι ιδανική για χαλάρωση, δεν είναι όμως και για παραπάνω από μερικά λεπτά. Επιστρέφουμε στα δωμάτιά μας και δίνουμε ραντεβού για το δείπνο.
Στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας περιμένει μια φοβερά ευχάριστη έκπληξη: το τραπέζι μας είναι έτοιμο και μας περιμένει! στη μέση του τραπεζιού υπάρχει θράκα, στην οποία βρίσκονται έτοιμα μερικά ψάρια (για αρχή), ενώ σε πιατέλες γύρω από τη θράκα βρίσκονται μπριζόλες, θαλασσινά και λαχανικά, τα οποία θα ψήσουμε εμείς. Παράλληλα συνέχισαν να έρχονται και άλλα πιάτα: σούπες, σαλάτες, διάφοροι μεζέδες... (Τόσο φαγητό για τόσο λίγα άτομα είχα να δω από την τελευταία φορά που πήγα σε ταβέρνα με το μπαμπά μου) Όσοι με ξέρετε θα αναρωτιέστε πόσο άντεξα να φάω. Η αλήθεια είναι πως και εγώ απόρησα με τον εαυτό μου!
Αμέσως μετά κατευθυνόμαστε στο μπαλκόνι, από όπου βλέπουμε τη μικρή λουτρόπολη να φωτίζεται από φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα. Τόσα χρόνια στην Τουρκία (όπου τα πυροτεχνήματα είναι μεν πιο δεδομένα από την ανατολή του ηλίου, αλλά μεγάλη μούφα) είχα ξεχάσει πόσο όμορφα είναι. Στο σημείο αυτό να πω πως ξέχασα τη μηχανή μου στο δωμάτιο, αλλά μην αγχώνεστε: πρωτοχρονιά έρχεται, θα βγάλω άφθονες φωτογραφίες!
Τελευταία στάση πριν κοιμηθούμε: οι καρέκλες μασαζ στο διάδρομο του ορόφου μας. Kαι μετά σου λένε ότι η ευτυχία δεν αγοράζεται: 200 γιεν μου κόστισαν τα 12 λεπτά στον παράδεισο.
Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό, κάνουμε check out και κατευθυνόμαστε στην πόλη για μια μεγάλη βόλτα.
Στις ατραξιόν συμπεριλαμβάνεται το λαογραφικό μουσείο, του οποίου η βασική ιδιαιτερότητα είναι η σκεπή του που είναι χαρακτηριστική της περιοχής, καθώς και η ενδιαφέρουσα σειρά εκθεμάτων.
Υπάρχει επίσης ο ναός με τα sarubobo (κάτι κούκλες-μαϊμούδες, εκτενής αναφορά στις οποίες θα ακολουθήσει) στον οποίο υπάρχει και πισίνα για ζεστό ποδόλουτρο καθώς και το άγαλμα. 
No comments:
Post a Comment