Το ραντεβού μας με τον Ίτσιρο και τη Μινάκο είναι στη 1.
Φτάνουμε νωρίς και αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κάτι στο Σταθμό του Νερού. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει, είναι δυνατόν να τραβήξει κουπί;
Στην όχθη της λίμνης Τόγια ορθώνεται ένας μικρός ναό. Είναι αφιερωμένος σε κάποιο πρίγκηπα του 6ου αιώνα. Από μακριά βλέπουμε ένα τζιπ φορτωμένο με κανό. Time to dance.
Το νησάκι Νακατζίμα βρίσκεται στο κέντρο της καλδέρας. Σχηματίστηκε μετά από αιώνες ηφαιστειακής δραστηριότητας και κατοικείται κυρίως από ελάφια. Η απόσταση που το χωρίζει από την ακτή είναι περίπου 4 χιλιόμετρα, οπότε φτάνουμε σχετικά σύντομα. Ο Ίτσιρο δένει το κανό του και αρχίζει να ζεσταίνει νερό για να πιούμε καφέ. Η Μινάκο μας κάνει νόημα να την ακολουθήσουμε. Μπαίνουμε στο δάσος όσο πιο αθόρυβα μπορούμε, για να μην τρόμάξουμε τα ζώα και φύγουν. Κάποια στιγμή η Μινάκο αρχίζει να ψιθυρίζει "Εκεί! Εκεί!" Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας δείχνει αλλά η βλάστηση είναι πυκνή και το φως λιγοστό. Αρχίζω να ψάχνω μέσα από το φακό της μηχανής και μετά από λίγη προσπάθεια εντοπίζω ένα ελάφι.
Προσπαθούμε να το πλησιάσουμε χωρίς να τρομάξει αλλά τα ελάφια δεν φημίζονται για την κοινωνικότητά τους. Αρχίζει να τρέχει σαν τρελό και το χάνουμε. Τα ελάφια -μας λέει αργότερα ο Ίτσιρο- έχουν μονοπάτια που ακολουθούν για να κατέβουν στις μικρές παραλίες του νησιού και να πιουν νερό. Δεν πάνε όπου να'ναι. Στο γυρισμό, βλέπουμε ένα ολόκληρο κοπάδι σε μια παραλία, λίγες δεκάδες μέτρα από το σημείο που βρισκόμασταν. Με το που μας βλέπουν, γίνονται καπνός. Η επιστροφή είναι λίγο πιο κουραστική, καθώς έχει αρχίσει να φυσάει και τα κύματα μας παρασέρνουν πίσω στο νησί. Φτάνουμε στην αφετηρία ξεθεωμένοι και φεύγουμε για το ξενοδοχείο. Εκεί μας περιμένει μια μικρή έκπληξη, καθώς συνειδητοποιούμε πως είναι γιακούζα-friendly και γεμάτο περίεργους τύπους με τατουάζ σε όλο τους το σώμα (σημάδι πως πρόκειται για μαφιόζους).
Οι μεσήλικες γιαπωνέζες που έχουν καταλάβει τα λουτρά κάνουν απίστευτη φασαρία. Όταν αρχίζουν να μαλώνουν βεβαιώνομαι πως πρόκειται για οικογένειες μαφιόζων.
Στο πάρκινγκ βλέπουμε ένα λεωφορείο γεμάτο μπάνερ και συνειδητοποιούμε πως πηγαίνουν σε κυνομαχίες. Ίου.
Κάνουμε μια βόλτα στην πόλη και καθόμαστε για φαγητό. Το βράδυ, όπως και κάθε βράδυ κατά τη θερινή περίοδο, διοργανώνεται σόου με πυροτεχνήματα στη λίμνη. Αποφασίζουμε να πάμε, καθώς η εναλλακτική λύση είναι να περάσουμε το βράδυ στο ξενοδοχείο, παρέα με μεθυσμένους νονούς. Αγοράζουμε τοπικές μπύρες και καθόμαστε στην παραλία. Από τα γύρω ξενοδοχεία έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται αρκετός κόσμος. Το ρολόι στην παραλία σημαίνει 8 και το σόου ξεκινάει.
Η αλήθεια είναι πως δεν τρελαίνομαι για πυροτεχνήματα. Τουλάχιστον όχι όσο οι Ιάπωνες.
Όσο το πλήθος αναφωνεί "Αααα!" και "Εεεεε!", σκέφτομαι τα ελάφια στο νησάκι Νακατζίμα. Θα έχουν τρομοκρατηθεί τα καημένα.
Τελειώνουμε τις μπύρες μας λίγο πριν το μεγάλο φινάλε και φεύγουμε για το ξενοδοχείο. Η επόμενη μέρα θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, οπότε δεν πρέπει να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο ύπνου.
No comments:
Post a Comment