Αρχές Ιουνίου. Το Τόκυο βράζει, παρά τις σποραδικές βροχές. Η Οκινάουα βρίσκεται στο στόχαστρο ενός από τους πρώτους τυφώνες της χρονιάς. Ακόμη και στο Χοκκάιντο, που φημίζεται για τα δροσερά καλοκαίρια του, η θερμοκρασία πλησιάζει τους 30 βαθμούς.
Όταν λοιπόν φτάνουμε στο βουνό Ασάχι-ντάκε, το τελευταίο πράγμα που περιμένουμε να δούμε είναι χιόνι.
Είμαστε τόσο απροετοίμαστοι, που αποφαασίζουμε να κάνουμε μόνο μια σύντομη βόλτα κοντά στο σταθμό του τελεφερίκ.
Το μονοπάτι είναι στενό, γεμάτο πινακίδες που προειδοποιούν για τρύπες στο χιόνι, κίνδυνο πτώσης στις παγωμένες λίμνες και άλλα τέτοια ευχάριστα.
Στη μέση της διαδρομής συναντάμε ένα ηλικιωμένο ξεναγό: "Το γκρουπ που συνόδευα θα πάει ως την κορυφή αλλά εγώ θα γυρίσω πίσω. Ελάτε, γυρνάμε παρέα"
Είναι 80 και για χρόνια συνοδεύει γκρουπ ορειβατών στα βουνά του Χοκκάιντο. Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να πονάνε τα γόνατά του, οπότε αποφεύγει τις πολύ δύσκολες διαδρομές. "Με αυτή τη βροχή δεν αξίζει και τον κόπο" μας λέει.
Μας δείχνει διάφορα λουλούδια και μας εξηγεί τι είναι το καθένα. Παράλληλα με τη δουλειά του φωτογραφίζει και τη φύση. "Αυτό φυτρώνει ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Το τρώνε οι λαγοί." Λαγοί; Μας δείχνει κάτι μικρές πατημασιές στο χιόνι και μας λέει να μην χάνουμε το χρόνο μας ψάχνοντας τη χιονισμένη πλαγιά. Είναι κάτασπροι και δεν πρόκειται να τους δούμε.
Φτάνουμε στο σταθμό του τελεφερίκ. Μας δίνει την κάρτα του. "Ελάτε τον Αύγουστο που θα έχουν λιώσει τα χιόνια. Ανεβαίνουμε στην κορυφή και αν θέλετε γυρνάτε και αυθημερόν"
Χμμ... Δεν είναι κακή η ιδέα του!
No comments:
Post a Comment