Κλωτσιές, τσιρίδες, πεσίματα λόγω βλακείας και αναφορές στις λιγότερο ευχάριστες λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος: η ιαπωνική κωμωδία θυμίζει λίγο τσίρκο περασμένων δεκαετιών, το οποίο παύεις να βρίσκεις αστείο μετά το δημοτικό.
Οι Ιάπωνες πάλι δεν φαίνεται να συμφωνούν με αυτή την άποψη. Αν τους πεις πως δεν καταλαβαίνεις που βρίσκουν το αστείο είναι ικανοί να σε βάλουν να δεις μισάωρο βίντεο στο Youtube με τα καλύτερα δείγματα του τάδε διάσημου κωμικού. Όταν περάσει το μισάωρο και συνειδητοποιήσουν πως δεν έχεις γελάσει, το αποδίδουν στις ιδιαιτερότητες της ιαπωνικής γλώσσας - την οποία είναι βέβαιοι πως δεν κατέχεις επαρκώς.
Από αυτή την εισαγωγή καταλαβαίνει κανείς πως δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση την ιαπωνική κωμωδία και το εγχώριο χιούμορ. Τι και αν οι φίλοι μου από την Οσάκα (την ιαπωνική πρωτεύουσα του γέλιου) επιμένουν πως είναι ζήτημα χρόνου και πως σύντομα θα αρχίσω να χαχανίζω και εγώ; Κάτι τέτοιο δε φαίνεται στον ορίζοντα, τουλάχιστον όχι από το δικό μου τηλεσκόπιο. Η ιστορία που ακολουθεί απότελεί την εξαίρεση στον κανόνα "Δεν γελάω με ιαπωνικά αστεία" και είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Εισαγωγικά θα πρέπει να αναφερθώ στο όχι και τόσο ευχάριστο θέμα των παραδόσεων που χαρακτηρίζουν τις ιαπωνικές κηδείες. Ο θάνατος και κατ'επέκταση η κηδεία είναι ένα κοινωνικό γεγονός ιδιαίτερης σημασίας (φυσιολογικό) ,το οποίο χαρακτηρίζεται από πολλούς κανόνες και ακόμη περισσότερη σοβαρότητα. Όπως και σε άλλες χώρες της ΝΑ Ασίας έτσι και στην Ιαπωνία, όταν κάποιος πεθαίνει του δίνεται ένα νέο, μεταθανάτιο όνομα (Οκούρινα) . Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι πολύπλοκοι και χωρίς ιδιαίτερη σημασία για τη συγκεκριμένη ιστορία.
Αυτό που χρειάζεται να ξέρει κανείς είναι πως το μεταθανάτιο όνομα των περισσότερων Ιαπώνων το διαλέγει ο ιερέας που πραγματοποιεί την κηδεία ενώ για τους αριστοκράτες ισχύουν άλλοι κανόνες. Το να διαλέξει κάποιος το όνομα που θα του δοθεί μετά το θάνατό του δεν απαγορεύεται αλλά δεν συναντάται συχνά. Αν κάποιος έχει συγκεκριμένες προτιμήσεις, οφείλει να τις μεταφέρει σε όσους θα αναλάβουν την κηδεία του. Το όνομα αυτό λοιπόν είναι το όνομα με το οποίο αναφέρεται ο ιερέας στο θανόντα καθόλη τη διάρκεια της τελετής.
Το όνομα αυτό γράφεται στην ταφόπλακα του συγχωρεμένου και το χρησιμοποιούν οι τεθλιμένοι συγγενείς για να αναφερθούν σε αυτόν.
Όλα καλά ως εδώ; Ας περάσουμε λοιπόν στην ιστορία, έχοντας κατά νου τη γενικότερη σοβαρότητα που χαρακτηρίζει τους Ιάπωνες.Πριν μερικούς μήνες μας άφησε χρόνους ένας γνωστός Ιάπωνας κωμικός ράκουγκο (落語).
Στην κηδεία του λοιπόν έγινε γνωστό πως είχε διαλέξει ο ίδιος το όνομα με το οποίο ήθελε να περάσει στην ιστορία: Τατεκάουα Ούνκο Κουσάι (立川雲黒斎). Σε ελεύθερη μετάφραση: Ο Τατεκάουα που Βρωμάει Σκατά. Η σκέψη των δακρυσμένων συγγενών με τα πρόσωπα παγωμένα από το σοκ όταν ο ιερέας ξεστόμισε τη φράση "ἀνάπαυσον την ψυχὴν του δούλου σου Τακεκάουα που Βρωμάει Σκατά" , το γεγονός πως πρόκειται για πραγματική ιστορία καθώς και το οτι η Βικιπαίδεια είναι αναγκασμένη να αναφέρεται στο συγχωρεμένο ως "ο Τακεκάουα που Βρωμάει Σκατά" με κάνουν να γελάω μέχρι δακρύων.
Μια ευχάριστη νότα σε ένα πέρα για πέρα δυσάρεστο γεγονός.
Οι Ιάπωνες πάλι δεν φαίνεται να συμφωνούν με αυτή την άποψη. Αν τους πεις πως δεν καταλαβαίνεις που βρίσκουν το αστείο είναι ικανοί να σε βάλουν να δεις μισάωρο βίντεο στο Youtube με τα καλύτερα δείγματα του τάδε διάσημου κωμικού. Όταν περάσει το μισάωρο και συνειδητοποιήσουν πως δεν έχεις γελάσει, το αποδίδουν στις ιδιαιτερότητες της ιαπωνικής γλώσσας - την οποία είναι βέβαιοι πως δεν κατέχεις επαρκώς.
Από αυτή την εισαγωγή καταλαβαίνει κανείς πως δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση την ιαπωνική κωμωδία και το εγχώριο χιούμορ. Τι και αν οι φίλοι μου από την Οσάκα (την ιαπωνική πρωτεύουσα του γέλιου) επιμένουν πως είναι ζήτημα χρόνου και πως σύντομα θα αρχίσω να χαχανίζω και εγώ; Κάτι τέτοιο δε φαίνεται στον ορίζοντα, τουλάχιστον όχι από το δικό μου τηλεσκόπιο. Η ιστορία που ακολουθεί απότελεί την εξαίρεση στον κανόνα "Δεν γελάω με ιαπωνικά αστεία" και είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Εισαγωγικά θα πρέπει να αναφερθώ στο όχι και τόσο ευχάριστο θέμα των παραδόσεων που χαρακτηρίζουν τις ιαπωνικές κηδείες. Ο θάνατος και κατ'επέκταση η κηδεία είναι ένα κοινωνικό γεγονός ιδιαίτερης σημασίας (φυσιολογικό) ,το οποίο χαρακτηρίζεται από πολλούς κανόνες και ακόμη περισσότερη σοβαρότητα. Όπως και σε άλλες χώρες της ΝΑ Ασίας έτσι και στην Ιαπωνία, όταν κάποιος πεθαίνει του δίνεται ένα νέο, μεταθανάτιο όνομα (Οκούρινα) . Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι πολύπλοκοι και χωρίς ιδιαίτερη σημασία για τη συγκεκριμένη ιστορία.
Αυτό που χρειάζεται να ξέρει κανείς είναι πως το μεταθανάτιο όνομα των περισσότερων Ιαπώνων το διαλέγει ο ιερέας που πραγματοποιεί την κηδεία ενώ για τους αριστοκράτες ισχύουν άλλοι κανόνες. Το να διαλέξει κάποιος το όνομα που θα του δοθεί μετά το θάνατό του δεν απαγορεύεται αλλά δεν συναντάται συχνά. Αν κάποιος έχει συγκεκριμένες προτιμήσεις, οφείλει να τις μεταφέρει σε όσους θα αναλάβουν την κηδεία του. Το όνομα αυτό λοιπόν είναι το όνομα με το οποίο αναφέρεται ο ιερέας στο θανόντα καθόλη τη διάρκεια της τελετής.
Το όνομα αυτό γράφεται στην ταφόπλακα του συγχωρεμένου και το χρησιμοποιούν οι τεθλιμένοι συγγενείς για να αναφερθούν σε αυτόν.
Όλα καλά ως εδώ; Ας περάσουμε λοιπόν στην ιστορία, έχοντας κατά νου τη γενικότερη σοβαρότητα που χαρακτηρίζει τους Ιάπωνες.Πριν μερικούς μήνες μας άφησε χρόνους ένας γνωστός Ιάπωνας κωμικός ράκουγκο (落語).
Στην κηδεία του λοιπόν έγινε γνωστό πως είχε διαλέξει ο ίδιος το όνομα με το οποίο ήθελε να περάσει στην ιστορία: Τατεκάουα Ούνκο Κουσάι (立川雲黒斎). Σε ελεύθερη μετάφραση: Ο Τατεκάουα που Βρωμάει Σκατά. Η σκέψη των δακρυσμένων συγγενών με τα πρόσωπα παγωμένα από το σοκ όταν ο ιερέας ξεστόμισε τη φράση "ἀνάπαυσον την ψυχὴν του δούλου σου Τακεκάουα που Βρωμάει Σκατά" , το γεγονός πως πρόκειται για πραγματική ιστορία καθώς και το οτι η Βικιπαίδεια είναι αναγκασμένη να αναφέρεται στο συγχωρεμένο ως "ο Τακεκάουα που Βρωμάει Σκατά" με κάνουν να γελάω μέχρι δακρύων.
Μια ευχάριστη νότα σε ένα πέρα για πέρα δυσάρεστο γεγονός.
No comments:
Post a Comment