Η μακρά ιστορία, τα σημαντικά μνημεία σε ολόκληρη την πόλη, τα προστατευτικά μέτρα που έχει επιβάλλει το κράτος αλλά και το γεγονός πως παρέμεινε μακριά από τη "δράση" του Β' Παγκοσμίου καθιστούν το Kyoto μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ιαπωνίας.
Πριν την επίσκεψη ρίχνω μια σύντομη ματιά σε 1-2 ιστοσελίδες και μαθαίνω πως στο Kyoto συναντά κανείς 2000 ναούς (80% Βουδιστικούς - 20% Σιντοϊστικούς) . Εντυπωσιακός αριθμός αν σκεφτεί κανείς πως ο πληθυσμός της πόλης είναι μόλις 1,5 εκατομμύριο.
Πρώτη στάση, ο ναός Fushimi Inari-taisha, αφιερωμένος στο kami Inari, το οποίο είναι θεότητα της γονιμότητας, του ρυζιού, της γεωργίας, του κέρδους, της επαγγελματικής επιτυχίας. Ο εν λόγω ναός λοιπόν είναι συχνός προορισμός επιχειρηματιών οι οποίοι, σε ένδειξη της ευγνωμοσύνης τους ή στα πλαίσια του καλοπιάσματος των πνευμάτων, δωρίζουν torii. Πριν βιαστείτε να αναρωτηθείτε πόσο αξιοσημείωτο είναι αυτό, σκεφτείτε το χώρο που καταλαμβάνει ακόμη και το πιο μικρό torii καθώς και τη μονιμότητά του: Τα torii δεν είναι κεράκια σε μανουάλι (που και αυτά έρχεται ο υπεύθυνος της εκκλησίας και τα εξαφανίζει πριν προλάβεις να γυρίσεις την πλάτη σου) .
Με το πέρασμα των χρόνων λοιπόν, ο ναός έχει εξελιχθεί σε ένα ιδιότυπο αξιοθέατο, όπου το κόκκινο/πορτοκαλί χρώμα κυριαρχεί.
Ο χώρος λατρείας εκτείνεται σε ολόκληρη την πλαγιά ενός βουνού που φέρει το όνομα του kami. Στους πρόποδες του βρίσκεται η πύλη και ο κεντρικός ναός. Καθώς απομακρυνόμαστε από αυτόν βλέπουμε μονοπάτια σχηματισμένα από τη στοίχιση χιλιάδων torii να μας δείχνουν το δρόμο προς την κορυφή. Ξεκινάμε λοιπόν την ανάβαση, γνωρίζοντας πολύ καλά πως δεν πρόκειται να φτάσουμε ως το τέλος της διαδρομής, καθώς αυτή διαρκεί αρκετές ώρες τις οποίες δεν θέλουμε να σπαταλήσουμε περπατώντας ανάμεσα σε δέντρα και μαϊμούδες.
Προχωράμε αρκετά ωστόσο (περίπου 1 ώρα μαζί με την επιστροφή). Στο δρόμο βλέπουμε πολλούς μίνι-ναούς (σε μέγεθος κάτι σαν τα δικά μας εκκλησάκια στις άκρες του δρόμου, ίσως και μικρότερα), οι οποίοι συνήθως είναι δωρεά κάποιου εύπορου επιχειρηματία. Βλέπουμε επίσης έναν εργάτη να προετοιμάζει το σημείο στο οποίο πρόκειται να τοποθετηθεί άλλο ένα torii.
Σε διάφορα σημεία κατά μήκος του μονοπατιού, αλλά και στους πρόποδες βρίσκουμε την παρακάτω πινακίδα, απο την οποία μπορούν να ενημερωθούν οι ενδιαφερόμενοι για τις τιμές των torii.
Φεύγουμε από το Fushimi Inari-taisha και κατευθυνόμαστε προς το Χρυσό Περίπτερο, τον δεύτερο σημαντικότερο λόγο επίσκεψης κάθε φυσιολογικού τουρίστα ,μετά τα φοβερά γλυκά κανέλας.
Ο βουδιστικός αυτός ναός, μέρος του οποίου είναι καλυμένο με φύλλα χρυσού, ιδρύθηκε στα τέλη του 14ου αιώνα από το γιο ενός Σογκούν της εποχής (να τονίσω εδώ πως την εποχή εκείνη ο αυτοκράτορας ήταν σε μεγάλο βαθμό διακοσμητικός. Τα κουμάντα τα έκαναν οι Σογκούν) . Πριν αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο, ο "φτωχούλης του θεού" εξέφρασε την επιθυμία του να μετατραπει η κατοικία του σε Ζεν μοναστήρι. Έτσι και έγινε λοιπόν.
Αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία βέβαια είναι η μορφή που πήρε το μοναστήρι μετά την πυρκαγιά του 1950, την οποία λέγεται πως έβαλε ένας σχιζοφρενής μοναχός με τάσεις αυτοκτονίας. Στους λάτρεις της λογοτεχνίας συστήνω το βιβλίο "Ο ναός του χρυσού περιπτέρου", του εξίσου αυτοκτονικού Γιούκιο Μισίμα, το οποίο παρουσιάζει μια φανταστική εκδοχή των γεγονότων.
5 χρόνια αργότερα ολοκληρώθηκε η ανακατασκευή του θεωρητικά ακριβούς αντιγράφου. Πολλοί θεωρούν το βαθμό στον οποίο καλύφθηκε το νέο περίπτερο με χρυσό υπερβολικό, άλλοι ωστόσο υποστηρίζουν πως δεν διαφέρει από το αρχικό κτίσμα. Το περίπτερο είναι περικυκλωμένο από τα νερά της "Λίμνης - Καθρέφτη " .
Στην έξοδο μας περίμενε ο περίπατος των φιλοσόφων, ένα μονοπάτι που περιστοιχίζεται από κερασιές, στις όχθες ενός καναλιού και το οποίο οδηγεί στο ναό Nanzen-ji.
Φεύγοντας κατευθυνόμαστε προς το Ασημένιο Περίπτερο, το έτερο σημαντικό Ζεν μοναστήρι της πόλης. Λιγότερο λαμπερό αλλά εξίσου εντυπωσιακό, το μοναστήρι του Ασημένιου Περιπτέρου χτίστηκε έναν αιώνα μετά το χρυσό του αδερφάκι. Σήμερα είναι από τα πιο πολυδιαφημισμένα αξιοθέατα στο Kyoto και από τους ναούς με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα.
Επιστρέψαμε στο Kyoto μετά από μερικές μέρες για να ολοκληρώσουμε τη βόλτα στα must αξιοθέατα.
Ένα από αυτά ήταν ο ναός Sanjūsangen-dō, για τον οποίο σας συνιστώ να κάνετε μια αναζήτηση εικόνων στο google. Δυστυχώς οι φωτογραφίες απαγορεύονται στο χώρο με τα αγάλματα. Να πω εδώ πως αυτό με τις φωτογραφίες δυσκολεύομαι πολύ να το καταλάβω με δεδομένο ότι δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος κανόνας σε σχέση με τους χώρους λατρείας: ο κάθε φορέας αποφασίζει κατά βούληση με αποτέλεσμα να επιτρέπεται η φωτογράφιση του Daibutsu στην πόλη Nara αλλά όχι το άγαλμα της θεότητας Ashura λίγα μέτρα παρακάτω. Παραλογισμός.
Ας επιστρέψουμε στο θέμα όμως. Ο ναός αυτός αποτελεί την οικογενειακή εστία 1000 αγαλμάτων σε κλίμακα 1:1 του Μποτισάτβα με τα Χίλια Χέρια . Κάθε άγαλμα είναι μοναδικό, ενώ στην πραγματικότητα όλα έχουν "μόλις" 42 χέρια και 11 κεφάλια. Εντάξει, μπορεί το 42 να απέχει πολύ από τα 1000 του ονόματος αλλά είναι καλός αριθμός. Τέλος, ανάμεσα στα 2 κιγκλιδώματα που καταλαμβάνουν τα 1000 αγάλματα υπάρχει το άγαλμα του Βασιλιά του Λωτού. Όλα αυτά θα σας φαινόντουσαν πολύ πιο εντυπωσιακά μέσα από φωτογραφίες οπότε επαναλαμβάνω: κάντε μια αναζήτηση εικόνων με τις λέξεις "Thousand Armed Kannon Kyoto" και δεν θα χάσετε!
Ένα άλλο σημαντικό αξιοθέατο ήταν ο ναός Kiyomizu-dera.
Από εκεί απολαύσαμε την πανοραμική θέα όλης της πόλης, λίγο πριν καταλήξουμε (μάλλον κατά λάθος αν και δεν αποκλείεται να είναι μέρος της διαδρομής) σε ένα νεκροταφείο.
Τέλος, κάναμε μια βόλτα σε μια από τις ακριβότερες συνοικίες της πόλης, όπου για μια ακόμη φορά σοκαρίστηκα με την απλότητα της ιαπωνικής διάννοιας: στον εξωτερικό τοίχο πολλών εστιατορίων, υπήρχε ένα πρόσθετο κομμάτι από καλάμια, τοποθετημένο διαγωνίως. Αυτό το είχα δει και στη γειτονιά μου, δεν σκέφτηκα όμως ποτέ να ρωτήσω καθώς δεν φαντάστηκα πως είναι εκεί για κάποιο συγκεκριμένο λόγο (λες και αυτό είναι δυνατό στην Ιαπωνία!) . Ρίξτε μια ματιά στη φωτογραφία για να καταλάβετε τι εννοώ και θα σας εξηγήσω τη χρησιμότητά του.
Προπολεμικά, την εποχή που η διακυβέρνηση της Ιαπωνίας ήταν πολύ πιο στενά συνδεδεμένη με τα σπαθιά των σαμουράι, τα δηλητήρια των νίντζα και τα φοβερά στρατεύματα των σογκούν, οι κατάσκοποι ήταν ο υπ'αριθμόν 1 κίνδυνος κάθε ισχυρού άνδρα. Όταν λοιπόν οι κυβερνώντες και μη συναντιόντουσαν σε εστιατόρια για να φάνε, να πιούνε και να δολοπλοκήσουν, οι κατάσκοποι προσπαθούσαν να στήσουν αυτί, από τους λεπτούς εξωτερικούς τοίχους. Έτσι, για να αποθαρρύνουν και να δυσκολέψουν τους πράκτορες των αντιπάλων, οι ιδιοκτήτες των κέντρων διασκέδασης τοποθετούσαν καλαμιές, οι οποίες δεν επέτρεπαν τις πρωτόγονης για τα δεδομένα μαςμορφής υποκλοπές.
Αυτά λοιπόν από το Kyoto. Την άλλη εβδομάδα (ή αν προλάβω νωρίτερα) θα γράψω για τη Nara, την άλλη παλιά πρωτεύουσα. Μέχρι τότε θα είμαι απασχολημένη με τα μαθήματα ιαπωνικών που ξεκινάνε αύριο (σήμερα είχαμε και την τελετή έναρξης και σας εκλιπαρώ να μην κάνετε το προφανές αστειάκι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί το άκουσα 5-6 φορές ως τώρα) .
No comments:
Post a Comment