Μετά από απουσία 2,5 μηνών (κυρίως λόγω τεμπελιάς) είπα να γράψω 2 κουβέντες για τις πρόσφατες περιηγήσεις μου.
Μετά την τελευταία μου ανάρτηση βρέθηκα στο μικρό χωριό Ένακυο για το ετήσιο μάζεμα των μήλων. Από εκεί επισκέφτηκα και το γειτονικό κάστρο Ινουγιάμα, από τα παλιότερα και πιο καλοδιατηρημένα στη χώρα. Οι αμέτρητοι τουρίστες και οι σκαλωσιές γύρω από το κτίριο ίσως να μην το κολάκευαν, η θέα από το παρατηρητήριό του όμως ήταν μοναδική.
Λίγο πριν την Πρωτοχρονιά πήγα επιτέλους στη μικρή πόλη Χακόνε, που σύμφωνα με όλους τους τουριστικούς οδηγούς είναι στα must see αξιοθέατα της χώρας. Η μικρή απόσταση από το όρος Φούτζι και η γαλάζια λίμνη στην οποία καθρεφτίζεται το αγαπημένο βουνό των Ιαπώνων θα αρκούσαν για να καταστήσουν το Χακόνε τουριστικό προορισμό. Χάρη όμως στα θερμά λουτρά και τη φυσική ομορφιά της περιοχής, το Χακόνε έχει αποκτήσει ειδικό στάτους στα ταξιδιωτικά πακέτα ντόπιων και ξένων.
Το νέο έτος με βρήκε στην Οσάκα, από όπου έκανα καθημερινές εξορμήσεις στο γειτονικό Κυότο. Μετά από τουλάχιστον 10 επισκέψεις στην ιστορική πόλη και ακόμη δεν έχω δει όλα όσα έχει να προσφέρει.
Αυτή τη φορά στη λίστα μας ήταν το κάστρο και μισή ντουζίνα ναοί. Ο καλός καιρός επέτρεψε να νοικιάσουμε ποδήλατα για τις βόλτες μας οπότε γλιτώσαμε αρκετό χρόνο αναμονής για τραίνα και λεωφορεία.
Η επιστροφή στο Τόκυο ήταν για λίγο, καθώς μερικές μέρες μετά τις γιορτές ξεκίνησα το -ατελείωτο- ταξίδι για την Ελλάδα. Μετά από κάτι παραπάνω από 24 ώρες αφότου άφησα πίσω μου το Τόκυο, έφτασα στην ηλιόλουστη Αλεξανδρούπολη, από όπου με παρέλαβε η επιτροπή υποδοχής της οικογένειας.
Ο καιρός όμως περνάει γρήγορα όταν περνάς ωραία. Μετά από 2 εβδομάδες στην Ξάνθη και λίγες μέρες στην Αθήνα, πήρα και πάλι το δρόμο της επιστροφής.
Έφτασα στο Τόκυο πάνω στην ώρα για τις φοβερές χιονοθύελες που είδατε στις ειδήσεις.
Αυτές τις μέρες το κρύο έχει υποχωρήσει και τα χιόνια έχουν λιώσει στο Τόκυο. Οι ορεινές περιοχές, ωστόσο, παραμένουν ντυμένες στα λευκά εν αναμονή της άνοιξης. Ας ελπίσουμε πως δεν είναι μακριά.
